Όσοι συμμετέχουν σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, δεν «δικαιούνται διά να ομιλούν» για τους πρόσφυγες!

Η ελληνική άρχουσα τάξη είναι μία φορά αρπακτική στο εσωτερικό και δύο στο εξωτερικό, όπου οι λαοί δεν... ψηφίζουν το πολιτικό της προσωπικό. Η λεηλασία των πιο αδύναμων χωρών γίνεται με ένα συνδυασμό στρατιωτικών, οικονομικών και πολιτικών μέσων. Συχνά ένας πόλεμος ή η απειλή πολέμου ανοίγουν τα σύνορα μιας ξένης χώρας στις «επενδύσεις». Αυτήν την ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική έχουν ακολουθήσει πιστά οι εκάστοτε αστικές κυβερνήσεις και στην Ελλάδα, συμμετέχοντας στο παρελθόν σε όσες περισσότερες ιμπεριαλιστικές εκστρατείες τους επέτρεπαν οι κοινωνικές, αντιπολεμικές αντιδράσεις....

Συμ­με­το­χή σε ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις

Θυ­μό­μα­στε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά τα πιο εξό­φθαλ­μα πα­ρα­δείγ­μα­τα. Την ελ­λη­νι­κή συμ­με­το­χή:
- Σε «ει­ρη­νευ­τι­κές» απο­στο­λές στα Βαλ­κά­νια (από τη Βοσ­νία και τη Μα­κε­δο­νία ως την Αλ­βα­νία, από τη δε­κα­ε­τία του '90 ως σή­με­ρα), απο­στο­λές που διευ­κό­λυ­ναν την ισο­πέ­δω­ση της Γιου­γκο­σλα­βί­ας από το ΝΑΤΟ και τη με­τα­τρο­πή του Κό­σο­βου σε προ­τε­κτο­ρά­το και να­τοϊ­κή βάση
- στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή κα­το­χή του Αφ­γα­νι­στάν από το 2002
- με φρε­γά­τες και πα­ρο­χή βά­σε­ων, στη διά­λυ­ση του Ιράκ, με δύο πο­λέ­μους 1990 και 2003. Η Ελ­λά­δα εξα­κο­λου­θού­σε, επί­ση­μα ως και πέρσι, να στέλ­νει πο­λε­μο­φό­δια στο Βό­ρειο Ιράκ για να ενι­σχύ­σει τη δεξιά και φι­λοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κή πτέ­ρυ­γα των Κούρ­δων αυ­το­νο­μι­στών
- στον απο­κλει­σμό της αντί­στα­σης του Λι­βά­νου, αμέ­σως μετά την από­κρου­ση της ισ­ραη­λι­νής επί­θε­σης, το 2006
- στη συμ­με­το­χή και ελ­λη­νι­κών σκα­φών στους βομ­βαρ­δι­σμούς της Λι­βύ­ης το 2011.
Μέχρι τη Σο­μα­λία (1993, 13.000 νε­κροί) έχει φτά­σει η πο­λε­μι­κή «χάρη» του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, συ­νέ­νο­χου με αυτό τον τρόπο για πολλά εγκλή­μα­τα κατά της αν­θρω­πό­τη­τας.

Τσί­πρας - Κο­τζιάς: «εμ­βά­θυν­ση» της συμ­μα­χί­ας με Ισ­ρα­ήλ - Αί­γυ­πτο

Στα μνη­μο­νια­κά χρό­νια, όμως, εί­χα­με μια ιδιαί­τε­ρα απο­κρου­στι­κή και επι­τα­χυ­νό­με­νη- εξέ­λι­ξη, τη σύ­μπη­ξη «άξονα του κακού» με τη χου­ντι­κή Αί­γυ­πτο και το κρά­τος-τρο­μο­κρά­τη, το Ισ­ρα­ήλ: στρα­τιω­τι­κές ασκή­σεις και επι­χει­ρη­μα­τι­κές συ­νερ­γα­σί­ες, προ­κει­μέ­νου να αυ­γα­τί­σουν τα κέρδη ελ­λη­νι­κών πο­λυ­ε­θνι­κών πάνω στους νε­κρούς της αι­γυ­πτια­κής εξέ­γερ­σης και της πα­λαι­στι­νια­κής αντί­στα­σης.
Αυτές είναι οι συ­ντε­ταγ­μέ­νες μιας σύγ­χρο­νης εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής που εξυ­πη­ρε­τεί τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό. Τόσο ανα­φο­ρι­κά με τις επεν­δύ­σεις του στις χώρες της Μέσης Ανα­το­λής και Βό­ρειας Αφρι­κής (πε­τρέ­λαιο και αέριο, κα­τα­σκευ­ές, τρά­πε­ζες κ.ά.) όσο και με την ασφά­λεια διέ­λευ­σης των -αφο­ρο­λό­γη­των- με­γι­στά­νων του εφο­πλι­σμού στις διε­θνείς θά­λασ­σες.
Όταν λοι­πόν τα συμ­φέ­ρο­ντα του Μυ­τι­λη­ναί­ου, της ΤΕΡΝΑ, των ΕΛΠΕ και της Εθνι­κής επι­βάλ­λουν το τρίτο μνη­μό­νιο στο εσω­τε­ρι­κό, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρα κα­τα­φέρ­νουν στην εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή μιας κυ­βέρ­νη­σης. Ει­δι­κά για την πα­ραι­τη­μέ­νη κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα-ΑΝΕΛ, είναι πραγ­μα­τι­κά αξιο­ση­μεί­ω­το το πώς έχει συν­δυα­στεί η προ­κλη­τι­κή υιο­θέ­τη­ση των πα­ρα­πά­νω ιμπε­ρια­λι­στι­κών κα­τευ­θύν­σε­ων με την απο­σιώ­πη­σή τους από το δη­μό­σιο διά­λο­γο. Είναι «πολλά τα λεφτά» και όπως εί­πα­με οι λαοί του Νότου δεν ψη­φί­ζουν εδώ –απλά φτά­νουν εδώ ως πρό­σφυ­γες.
Η απερ­χό­με­νη μνη­μο­νια­κή συ­γκυ­βέρ­νη­ση βα­ρύ­νε­ται ήδη με πολλά. Φυ­σι­κά, ούτε λόγος για από­συρ­ση των ελ­λη­νι­κών στρα­τευ­μά­των από τα πέ­ρα­τα των να­τοϊ­κών επι­χει­ρή­σε­ων. Το σύν­θη­μα «καμία διευ­κό­λυν­ση στους ιμπε­ρια­λι­στές» κά­ποιοι το έχουν κα­τα­πιεί. Και το έχουν αντι­κα­τα­στή­σει με τον «πό­λε­μο κατά της τρο­μο­κρα­τί­ας»! Για τις ελ­λη­νι­κές απο­στο­λές όπλων στους εμπό­λε­μους του Ιράκ και της Συ­ρί­ας, το ΥΠΕΞ του Κο­τζιά μας κρα­τού­σε στο σκο­τά­δι. Αλλά ανα­φο­ρι­κά με τη «δρα­στή­ρια πο­λι­τι­κή ει­ρή­νης» που υπε­ρά­σπι­ζε κά­πο­τε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έχουν σχο­λια­στεί σε προη­γού­με­να άρθρα η συμ­φω­νία Τσί­πρα-Σί­σι (4/’15) που κα­θα­γί­α­σε τον σφα­γέα της Αι­γύ­πτου σαν πα­ρά­γο­ντα ασφά­λειας κατά της «τρο­μο­κρα­τί­ας» (και υπέρ των ΑΟΖ) όσο και η συμ­φω­νία Καμ­μέ­νου-Για­λόν (7/’15) που έδωσε ασυ­λία στους ισ­ραη­λι­νούς εγκλη­μα­τί­ες πο­λέ­μου επί ελ­λη­νι­κού εδά­φους και συ­μπα­ρα­στά­θη­κε στο κα­θε­στώς-απαρτ­χάιντ απέ­να­ντι στην… ιρα­νι­κή απει­λή! Το τε­λευ­ταίο εξά­μη­νο συ­νε­χί­στη­καν δε οι κοι­νές στρα­τιω­τι­κές ασκή­σεις στο Αι­γαίο με το φι­λο­πό­λε­μο Ισ­ρα­ήλ και άνοι­ξαν νέες προ­ο­πτι­κές για τη συμ­με­το­χή «επι­χει­ρή­σε­ων και εται­ρειών ελ­λη­νι­κού και κυ­πρια­κού εν­δια­φέ­ρο­ντος στο φι­λό­δο­ξο σχέ­διο ανα­συ­γκρό­τη­σης της αι­γυ­πτια­κής οι­κο­νο­μί­ας». Το τερ­πνόν (;) μετά του «ωφε­λί­μου»!

«Κω­λο­τού­μπα» και με την Ου­κρα­νία

Ανά­λο­γη κω­λο­τού­μπα υπήρ­ξε και στην ανοι­χτή πληγή του ου­κρα­νι­κού εμ­φυ­λί­ου. Από τις περ­σι­νές κα­ταγ­γε­λί­ες της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης ΕΕ-Ρω­σί­ας και της επι­λο­γής Βε­νι­ζέ­λου να στη­ρί­ξει «τη μια εκ των αντι­μα­χο­μέ­νων πλευ­ρών, εμπλε­κό­με­νος ου­σια­στι­κά στην εσω­τε­ρι­κή δια­μά­χη της Ου­κρα­νί­ας» και την ανη­συ­χία για τους «ανυ­πο­λό­γι­στους κιν­δύ­νους για την ει­ρή­νη», η ηγε­σία Τσί­πρα πέ­ρα­σε στις χει­ρα­ψί­ες με «μία εκ των αντι­μα­χό­με­νων πλευ­ρών» (συ­νά­ντη­ση με τον δι­σε­κα­τομ­μυ­ριού­χο Ου­κρα­νό πρό­ε­δρο Πο­ρο­σέν­κο 5/’15). Οι απει­λές για μο­νο­με­ρή άρση του εμπάρ­γκο στη Ρωσία, δυ­στυ­χώς ξε­θώ­ρια­σαν μαζί με τις «κόκ­κι­νες γραμ­μές». Η Σύ­νο­δος στη Ρίγα (21/5/’15) επι­βε­βαί­ω­σε την επε­κτα­τι­κή διά­θε­ση του ευ­ρω­παϊ­κού κε­φα­λαί­ου στις ανα­το­λι­κές χώρες και τη μα­κρο­πρό­θε­σμη όξυν­ση του ευ­ρω-ρω­σι­κού αντα­γω­νι­σμού, ενώ ο συμ­μέ­το­χος κ. Τσί­πρας, πρω­θυ­πουρ­γός μιας «αποι­κί­ας χρέ­ους», προ­συ­πέ­γρα­φε σαρ­κα­στι­κά την υπε­ρά­σπι­ση της «ανε­ξαρ­τη­σί­ας» κάθε χώρας εκ μέ­ρους της ΕΕ. (Προ­φα­νώς εν­νο­ού­σαν την ανε­ξαρ­τη­σία από οποιον­δή­πο­τε αμ­φι­σβη­τεί τον ευ­ρω­παϊ­κό ζω­τι­κό χώρο.) Τα συμ­φέ­ρο­ντα της ει­ρή­νης δεν απο­δεί­χτη­καν «πρώτη φορά» ελα­φρύ­τε­ρα από τα συμ­φέ­ρο­ντα του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού. Με την βο­ή­θεια του τε­λευ­ταί­ου, άλ­λω­στε, έχουν πα­τή­σει και στην Ου­κρα­νία η ελ­λη­νι­κή Coca Cola, η Τρά­πε­ζα Πει­ραιώς, η Alumil κ.λπ. κ.λπ…

Κρο­δο­δεί­λια δά­κρυα για τους πρό­σφυ­γες

Με τέ­τοια πα­ρά­ση­μα που απέ­κτη­σε η απερ­χό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση των συμ­βι­βα­σμών, δεν μπο­ρού­με να θε­ω­ρή­σου­με παρά κρο­κο­δεί­λια τα δά­κρυα που χύνει, μαζί με τα υπό­λοι­πα, αστι­κά κόμ­μα­τα, για τα πνιγ­μέ­να προ­σφυ­γό­που­λα. Αν το με­τα­να­στευ­τι­κό είναι «διε­θνές ζή­τη­μα», διε­θνείς όμως είναι κι οι τε­ρά­στιες ευ­θύ­νες του ελ­λη­νι­κού κρά­τους… Δεν θέλει να βοη­θή­σει πραγ­μα­τι­κά τους λαούς που ξε­ρι­ζώ­νο­νται, όποιος διαιω­νί­ζει την ελ­λη­νι­κή συμ­με­το­χή σε κα­το­χές, βομ­βαρ­δι­σμούς κι εχθρο­πρα­ξί­ες από τη Λιβύη ως το Αφ­γα­νι­στάν, ή ενι­σχύ­ει Αι­γύ­πτιους τυ­ράν­νους και σιω­νι­στές χα­σά­πη­δες. Μα καθώς το με­τα­να­στευ­τι­κό δεν είναι ζή­τη­μα μόνο εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής, τι θα έλεγε κα­νείς για τη δια­τή­ρη­ση του φρά­χτη στον Έβρο και των στρα­το­πέ­δων συ­γκέ­ντρω­σης; Ή την ανε­ρυ­θρί­α­στη εκ­με­τάλ­λευ­ση των προ­σφύ­γων με τα 60ρια ει­σι­τή­ρια υπέρ… ΑΝΕΚ lines;
Η ψυ­χρο­λου­σία του τρί­του μνη­μο­νί­ου απο­δει­κνύ­ει μπρο­στά στα μάτια μας ότι μια πραγ­μα­τι­κά φι­λερ­γα­τι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση, ιδιαί­τε­ρα σε καιρό δο­μι­κής κρί­σης του συ­στή­μα­τος, δεν μπο­ρεί να ανα­τρέ­ψει τις εφαρ­μο­ζό­με­νες κυ­βερ­νη­τι­κές πο­λι­τι­κές και συμ­φω­νί­ες, διε­θνείς και εγ­χώ­ριες, αν δεν συ­γκρου­στεί με το εγ­χώ­ριο σύ­στη­μα και τον ιμπε­ρια­λι­σμό. Τόσο για το εξω­τε­ρι­κό όσο και για το εσω­τε­ρι­κό, η ρίζα του πο­λι­τι­κού κυ­νι­σμού που πε­ρι­γρά­ψα­με αδρά είναι ίδια: τα κέρδη των με­γά­λων ομί­λων μέσα από μια στρα­τη­γι­κή συμ­μα­χία με τον ιμπε­ρια­λι­σμό. Μια πραγ­μα­τι­κή Αρι­στε­ρά μά­χε­ται για από­συρ­ση όλων των στρα­τευ­μά­των εκτός των συ­νό­ρων, για δια­κο­πή κάθε σχέ­σης με το Ισ­ρα­ήλ και βάρ­βα­ρες δι­κτα­το­ρί­ες όπως της Αι­γύ­πτου και για ου­δε­τε­ρό­τη­τα απέ­να­ντι σε όλα τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά μπλοκ, αμε­ρι­κά­νι­κα, ευ­ρω­παϊ­κή, ρω­σι­κά ή κι­νε­ζι­κά. Και αν βρε­θεί στην κυ­βέρ­νη­ση, τα επι­βάλ­λει μο­νο­με­ρώς. Γιατί αν βά­λεις μέχρι και την ει­ρή­νη στην κλίνη της… δια­πραγ­μά­τευ­σης, τα μνη­μό­νια είναι το μι­κρό­τε­ρο κακό που θα σε βρει.    Βασίλης Μορέλλας            Rproject