Πραγματικά, δεν ξέρω, δεν μπορώ να καταλάβω ποια είναι η αίσθηση του να ζεις σε μια πλούσια ευρωπαϊκή χώρα, η οποία είναι πλούσια, κυρίως επειδή έχει άμεσα λεηλατήσει πολλές φτωχές χώρες σε όλο τον κόσμο. Ή έχει έμμεσα λεηλατήσει, μέσω της συμμετοχής της σε κάποια εξτρεμιστική οργάνωση, όπως το ΝΑΤΟ. Να ζεις εκεί, αρνούμενος να αναγνωρίσεις γιατί είναι πλούσια αυτή η χώρα, πώς και με ποιο τρόπο έγινε πλούσια.
Ανάκτορα, θέατρα, σιδηρόδρομοι, νοσοκομεία και πάρκα στην εν λόγω πλούσια χώρα είναι χτισμένα πάνω σε σπασμένους σκελετούς και...
ανήσυχα φαντάσματα, σε λίμνες από αίμα και σε αναίσχυντη κλοπή.
Στη συνέχεια, όταν η μία λεηλατημένη χώρα μετά την άλλη αρχίζει να βουλιάζει, όταν δεν έχει μείνει τίποτα εκεί, όταν τα παιδιά αρχίζουν να πεθαίνουν από την πείνα και όταν οι άνδρες αρχίζουν να πολεμάνε ο ένας τον άλλον για μικρές πέτρες και βρώμικα κομμάτια περιοχών, τότε αξιολύπητες βάρκες ή λέμβοι, ξεκινούν τη διέλευση των θαλάσσιων οδών, φέρνοντας τους μισό- πεινασμένους, μισό-τρελούς πρόσφυγες στα ευρωπαϊκά θαλάσσια παράλια, που είναι διακοσμημένα με μάρμαρο.
Πόσο τρομακτικό θέαμα! Σαν μια γυναίκα, με τα μαλλιά της να ανεμίζουν ανάκατα, με τα χείλη της ματωμένα, να πηγαίνει προς επαιτεία σ’έναν άνθρωπο που τη βίασε μετά τη δολοφονία του συζύγου της – να ικετεύει για καταφύγιο και τουλάχιστον για κάποια εργασία και ένα κομμάτι ψωμί. Αποφάσισε να εγκαταλείψει όλη την υπερηφάνεια της, γιατί τα παιδιά της είναι άρρωστα και πεθαίνουν από την πείνα, επειδή υπάρχει μόνο αυτό, ή ο θάνατος.
Σε αυτό το σημείο υποβιβάσες τον κόσμο, Ευρώπη - εσύ, και το ακόρεστο τέκνο σου – η Βόρεια Αμερική!
Ακραία εγωκεντρική, πάρα πολύ σκληρή, με χαμένη την ικανότητα να κρίνεις, να αισθανθείς. Όλα τα ηθικά πρότυπα κατέρρευσαν. Δεν υπάρχουν ανώτερες αρχές πια, μόνο το προσωπικό συμφέρον.
Στο Καλαί και στην Κω, στο Παρίσι, το Λονδίνο, στη Στουτγάρδη και στην Πράγα , άκουσα τα ίδια ερωτήματα να τίθενται ευθέως: «Πώς θα μπορέσουμε να απορροφήσουμε όλες αυτές τις ορδές των μεταναστών;»
Σχεδόν κανείς στη Δύση δεν αναρωτιέται φωναχτά: "Πώς οι άνθρωποι σε άλλες ηπείρους κατάφεραν, να αντέξουν αυτούς τους μακροχρόνιους αιώνες της αποικιοκρατίας και της νεο-αποικιοκρατίας, με την ξεδιάντροπη λεηλασία, τη δουλεία, τη σταθερή ακριδόμορφη επίθεση των εταιρικών και νεοφιλελεύθερων κανιβαλιστικών ορδών; Δεν θα ήταν ένα ζευγάρι κλειδιά, που θα χορηγούνταν σε κάθε πολίτη της λεηλατημένης και αποικιοκρατημένης χώρας, μια μικρή, η πιο βασική ένδειξη δικαιοσύνης; "
Είναι ηθικά αποδεκτό, πως ένας κλέφτης, ένας εμπρηστής, ένας βιαστής, ένας ψεύτης, ένας κατά συρροή δολοφόνος, όλα σε ένα, μπορεί να ζει σε ένα αρχοντικό, που περιβάλλεται από φτωχογειτονιές, οι οποίες στεγάζουν τα θύματά του;
Στη Δύση, στη χριστιανική Δύση, στη φονταμενταλιστική Δύση, τέτοια διαρρύθμιση είναι προφανώς ανεκτή.
***
Οι περισσότεροι από τους πολίτες της Ευρώπης, είναι ολοσχερώς αμετανόητοι. Μόνο λίγοι από αυτούς είναι ικανοί, να ανιχνεύσουν τη σύνδεση ανάμεσα στον πλούτο της ηπείρου τους, με τις εκατοντάδες εκατομμύρια κατεστραμμένες ζωές σε όλο τον κόσμο, και το τελευταίο κύμα των μεταναστών.
Πριν από λίγους μήνες, ο φίλος μου και συναδέλφος φιλόσοφος, Μilan Kohout, έχασε την ψυχραιμία του, ακούγοντας τις σθεναρά ρατσιστικές, αντι-μεταναστευτικές απόψεις των καλεσμένων σ΄ ένα στούντιο της Τσεχικής Τηλεόρασης στην Πράγα. Άρχισε να φωνάζει, ζωντάνα στον αέρα, τόσο στο συντονιστή όσο και στους φανατικά προκατειλημμένους ομιλητές.
Υβριστικές επιστολές άρχισαν να του στέλνονται σορρυδόν σχεδόν αμέσως μετά το συμβάν: «Γιατί δεν βάζεις μερικούς από αυτούς τους αράπηδες στη δική σου κρεβατοκάμαρα, μαλάκα;» Ή πιο απειλητικά: «Θα πρέπει να κρεμαστείς για αυτό, μπάσταρδε!»
Αρκετές εβδομάδες μετά την τηλεοπτική αυτή εμφάνιση, έλαβα email του:
«Απλά για να σ’ενημερώσω και για να γνωρίζεις, έχω δεχτεί τόσες πολλές απειλές για τη ζωή μου, που αρχίζω να τις παίρνω στα σοβαρά. Ακόμη και οι γείτονες από το χωριό που έχουμε το εξοχικό μας, με απειλούν. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να τα παίρνω όλα αυτά στα σοβαρά ή όχι, αλλά υποθέτω ότι πρέπει να είμαι προσεκτικός ... "
Στο ελληνικό νησί της Κω, το οποίο πλέον έχει δεχτεί πολλές χιλιάδες πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή και την Ασία, όπου όμως δεν υπάρχουν ούτε κατασκηνώσεις, ούτε άλλες διευκολύνσεις για αυτούς, μια γενναία ιατρική εθελόντρια (της οποίας αποφάσισα να μην χρησιμοποιήσω το όνομά της, αφού ήδη δέχεται απειλές), περιέγραψε τις πρόσφατες εξελίξεις:
"Η κατάσταση στην Κω είναι εντελώς εκτός ελέγχου. Οι ακορδεξιοί εξτρεμιστές της Χρυσής Αυγής - κάποιοι από αυτούς πάνοπλοι - έχουν εξαπολύσει πογκρόμ κατά των προσφύγων. Κάποιος πρέπει να μιλήσει δυνατά για τις ευθύνες του δημάρχου ... που έχει σαμποτάρει κάθε προσπάθεια αλληλεγγύης και πιθανή λύση, από την αρχή. "
Στην άλλη άκρη της Ευρώπης, ο βρετανός πρωθυπουργός εξετάζει το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσει το στρατό, θρηνώντας για τις ενοχλήσεις που αντιμετωπίζουν οι Βρετανοί τουρίστες. Η κυκλοφορία στο Eurotunnel είναι αργή, συχνά διακόπτεται, καθώς χιλιάδες απελπισμένοι πρόσφυγες, που ζουν σε άθλια στρατόπεδα, με το παρατσούκλι "The Jungle" στα περίχωρα της πόλης της γαλλικής Καλαί, προσπαθούν να φτάσουν στην Αγγλία, κάποιοι πεθαίνουν κατά την διάρκεια της προσπάθειας.
Η Μεγάλη Βρετανία, που ευθύνεται για την απώλεια εκατοντάδων εκατομμύριων ανθρώπινων ζωών σε όλο τον κόσμο (μέσω των αποικιακών γενοκτονιών της και τους ενεργοποιημένους / ενορχηστρωμένους λιμούς), τώρα προσποιείται ότι αντιμετωπίζει μια σοβαρή «προσφυγική κρίση», ενώ υπάρχουν μόνο 25.000 αιτούντες άσυλο στο έδαφός της.
Όπως σχολίασε η “Morning Star”:
"Σύμφωνα με το Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες περίπου το 74 τοις εκατό του συνόλου των αιτούντων άσυλο, δεν έγινε δεκτό για παραμονή στη Βρετανία. Παρόλο που οι αριθμοί έχουν αυξηθεί από το 2008, οι αιτήσεις για άσυλο το 2014 ήταν κάτω από 25.000, με εκείνους που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις συγκρούσεις στο Αφγανιστάν, τη Συρία και την Ερυθραία, ν’αποτελούν τους περισσότερους που ζητούν άσυλο. "
Στη Γερμανία, την Ολλανδία, τη Σκανδιναβία, την Ελλάδα, στην πραγματικότητα σε όλη την Ευρώπη, οι ακροδεξιές ξενοφοβικές ομάδες είναι απασχολημένες με τον εκφοβισμό και τις επιθέσεις εναντίον ανυπεράσπιστων προσφύγων.
Οι μετανάστες παρουσιάζονται ως κάποια απειλή, ή ως παράσιτα, όχι ως μια ομάδα απελπισμένων ανθρώπων - θυμάτα της Αυτοκρατορίας.
Είναι κυρίως λόγω της κατάρρευσης της ακεραιότητας στο εσωτερικό των δυτικών πολιτικών ελίτ, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, καθώς και του ακαδημαϊκού και καλλιτεχνικού κόσμου.
Τώρα, οι περισσότεροι από εκείνους που μιλούν υπέρ του να γίνουν δεκτοί οι μετανάστες, το κάνουν με τόση αυταρέσκεια, «από φιλανθρωπία» και όχι επειδή αναγνωρίζουν, ότι η αποδοχή των θυμάτων της σκληρότητας της ηπείρου τους είναι ηθική υποχρέωσή τους, ούτε γιατί είναι πεπεισμένοι, ότι το γκρέμισμα των πυλών της «Ευρώπης-φρούριο», θα πρέπει να είναι τουλάχιστον μια μικροσκοπική πληρωμή για το τερατώδες χρέος απέναντι στον κόσμο, που έχει βιαστεί και λεηλατηθεί για πολλούς αιώνες.
***
Δεν είναι μόνο αυτό που βλέπετε στην Ευρώπη – αυτή είναι η κορυφή του παγόβουνου, ένα μικρό κλάσμα της μιζέριας που κατάφερε να φτάσει στις ιταλικες, ελληνικές ακτές και στις ακτές της Μάλτας.
Ο κόσμος βρίσκεται σε κίνηση. Δεκάδες εκατομμύρια εκτοπισμένων.
Η συντριπτική πλειοψηφία των προσφύγων, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις πατρίδες της, λόγω του πολιτικού και οικονομικού ιμπεριαλισμού της Δύσης.
Οι Σύριοι, οι Λίβυοι, οι Ιρακινοί και οι Αφγανοί βομβαρδίστηκαν και οδηγήθηκαν στην εποχή του Λίθου, μόνο και μόνο επειδή προσπαθούσαν να ταΐσουν, να στεγάσουν και να εκπαιδεύσουν τους ανθρώπους τους. Στα μάτια της Αυτοκρατορίας, αυτό ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα, καθώς όλοι οι πόροι έπρεπε να χρησιμοποιηθούν για να τροφοδοτήσουν τις δυτικές επιχειρήσεις, τις τράπεζες και τα στρατιωτικά συγκροτήματα.
Οι Ερυθραίοι εξουθενώθηκαν από τις κυρώσεις και το εμπάργκο, αμέσως μετά τον μακροχρόνιο πόλεμο για την ανεξαρτησία τους. 10 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο Κονγκό από το 1995, σφαγιάστηκαν από τους συμμάχους της Δύσης – τη Ρουάντα και την Ουγκάντα - ώστε η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Παρίσι να μπορούν να απολαύσουν την ελεύθερη ροή του ουρανίου και του κολτάν. Πολλοί άνθρωποι στο Κονγκό προσπαθούν τώρα να ξεφύγουν από την αφάνταστη φρίκη που βιώνουν. Πολλοί Σομαλοί προσπαθούν να ξεφύγουν, αφού η Ουάσιγκτον αποσταθεροποίησε τη χώρα τους, αφού η Κένυα εισέβαλε στο νότιο τμήμα της με απευθείας εντολές από τη Δύση και αφού η ΕΕ αδειάζει τοξικά αποβλήτα στις ακτές της.
Ακόμη και η δυστυχία των Rohingya στη Βιρμανία θα μπορούσε να αποδοθεί στην τερατώδη τακτική του "διαίρει και βασίλευε" της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στην Ασία.
Για δεκαετίες και αιώνες, η Δύση συνέχιζε να ανατρέπει τις προοδευτικές κυβερνήσεις, τη μία μετά την άλλη. Δολοφονούσε σημαντικούς πολιτικούς ηγέτες, όπως τον Πατρίς Λουμούμπα, ρευστοποιώντας όλες τις προσπάθειες, να χτιστούν αξιοπρεπείς, σοσιαλιστικές κοινωνίες.
Στη συνέχεια, έλεγε: «Αυτοί οι αράπηδες δεν μπορούν, να κυβερνήσουν τις δικές τους χώρες ... Όλοι οι άνθρωποί τους, θέλουν είναι να έρθουν σε εμάς, να κλέψουν τις δουλειές μας, να στραγγίξουν τα κοινωνικά συστημάτα μας».
Είναι αυτονόητο ότι, αν αφεθούν μόνες τους, οι χώρες που τώρα αιμορραγούν εκατομμύρια δικούς τους ανθρώπους, που τώρα «εξάγουν πρόσφυγες», θα γίνουν, πιθανότατα, το ίδιο πλούσιες ή ακόμη πλουσιότερες από ό, τι η Δύση. Αυτό ισχύει για το Ιράν και το Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη, ίσως ακόμη και για το Κονγκό και την Ινδονησία.
Οι συνεχιζόμενες «προσφυγικές κρίσεις», δεν είναι ένα «πρόβλημα που η Ευρώπη έχει να αντιμετωπίσει». Η Ευρώπη δημιουργεί τις κρίσεις. Η Ευρώπη δεν «αντιμετωπίζει» τίποτα. Όπως πάντα, εξαπατά, λέει ψέματα και υπολογίζει ψίχουλα, αφού έχει κλέψει δισεκατομμύρια. Όσοι δεν το βλέπουν είναι είτε τυφλοί ή σε βολική κατάσταστη, καλά πληρωμένοι για να μην βλέπουν.
Αν η μητέρα γη χτυπηθεί, δυναμικά, με τεράστια καταστρεπτική δύναμη, θα πετάξει κομμάτιά της προς όλες τις κατευθύνσεις. Το ίδιο ισχύει για τις χώρες και τα έθνη. Αν τ’αφήσουμε στην ησυχία τους, τα κράτη θα βρουν το δρόμο για να αναλάβουν τη φροντίδα των ανθρώπων τους.
Η παρούσα κατάσταση είναι στην πραγματικότητα μόνο μια μικρή αντανάκλαση, μια υπερχείλιση της φρίκης, που ο λεηλατημένος κόσμος πρέπει να υπομείνει. Είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι αυτού του εφιάλτη που λαμβάνει χώρα μέσα στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή και σε πολλά μέρη της Ασίας, ένα μικροσκοπικό κομμάτι, που ρίχνεται πίσω στο πρόσωπο των Ευρωπαίων, που φτάνει και αφήνεται στο κατώφλι τους.
***
Πώς γίνεται "αυτοί" να μη το βλέπουν; Πώς γίνεται σχεδόν όλα τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης να παραμένουν σιωπηλά; Πώς γίνεται οι περισσότεροι των σύγχρονων φιλοσόφων να μην απευθύνονται στον κόσμο, συνδυάζοντας τα θέματα της νεοαποικιοκρατίας και της μετανάστευσης;
Αυτό που λέω σε αυτό το δοκίμιο είναι φιλοσοφικά σαφές. Θα ήταν δύσκολο να αμφισβητηθεί. Ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Πολ Σαρτρ ήρθε σε διάφορα παρόμοια συμπεράσματα στο έργο του "Αποικιοκρατία και Νεοαποικιοκρατία», πριν από μερικές δεκαετίες. Αλλά αυτό ήταν "τότε". Τώρα, το να συνδυάσει κανείς την λεηλασία του πλανήτη που διαπράχθηκε από τη Δύση, και το δράμα των προσφύγων, φαίνεται να είναι ταμπού.
Αλλά εγώ δεν πιστεύω σε ταμπού, όπως δεν πιστεύω σε μια οικονομία της γνώσης που είναι αυστηρά "θεωρητική".
Κατά τα τελευταία χρόνια έχω καταγράψει την ανθρώπινη δυστυχία σε αμέτρητα πεδία μάχης, και στα στρατόπεδα προσφύγων, όπου αποτελούν την κατοικία για τους εξόριστους ανθρώπους από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, τη Σομαλία, το Αφγανιστάν, τη Συρία, το Ιράκ, το Μπαγκλαντές, τη Λιβύη και πολλά άλλα διαλύμενα μέρη.
Βλέπω συχνά, από πρώτο χέρι, πόσο αλλόκοτη, μη βιώσιμη, αποκρουστική, είναι η εξής κατάσταση: ενώ το μικροσκοπικό Λίβανο φιλοξενεί τώρα πάνω από 2 εκατομμύρια πρόσφυγες της Συρίας, ένας από τους κύριους παγκόσμιους τραμπούκους, το Ηνωμένο Βασίλειο, έχει λιγότερο από 25.000 εγγεγραμμένους αιτούντες άσυλο στο έδαφός του!
Ακόμη και οι διανοούμενοι της επιθετικής χώρα του ΝΑΤΟ, της Τουρκίας, έγραψαν ανοιχτά και με ειλικρίνεια στις εφημερίδες: « Θέλαμε να ενεργήσουμε σαν ένα μικρότερο τοπικό καθεστώς σαν εκείνο των Ηνωμένων Πολιτειών, ως εκ τούτου, θα πρέπει να πληρώσουμε για αυτά τα 1,8 εκατομμύρια πρόσφυγες, που αναγκάστηκαν να διασχίσουν τα σύνορα και να εγκατασταθούν στα στρατόπεδα μας». Η Τουρκία πληρώνει. Όσο επιθετική και αν είναι, της έχει απομείνει τουλάχιστον κάποια αξιοπρέπεια, σε σύγκριση με τη Δύση.
Υπάρχει απλώς κάτι φρικτό, υποκριτικό, διεστραμμένο, βαθιά αντι-ανθρωπιστικό, στον τρόπο που η Ευρώπη αντιμετωπίζει τα δεινά των θυμάτων της.
Φυσικά "αυτό" δεν είναι κάτι νέο. Έχει βαθιές ρίζες και στα δύο χριστιανικά δόγματα και στον χριστιανικό πολιτιστικό φονταμενταλισμό - στοιχεία που ανένδοτα ελέγχουν το μυαλό της πλειοψηφίας των ευρωπαίων πολιτών. Ένας τέτοιος φονταμενταλισμός έχει βοηθήσει να αποδεχθούν και να προωθήσουν, ακόμη και να δοξάζουν, την αποικιοκρατία και τη νεοαποικιοκρατία, καθώς και την "ιδιαιτερότητα".
Ο φονταμενταλισμός και η ιδιαιτερότητα, θέτουν τις θρησκείες τους (ακόμα και στις χώρες που έγιναν «κοσμικές» στην επιφάνεια), τους πολιτισμούς, τις φυλές και τους τρόπους ζωής τους στο βάθρο. Βλέπουν «εκείνους τους άλλους» ως άσχετους. Τα βάσανα των «άλλων» είναι επουσιώδη, ασήμαντα. Ή απλά "δεν υπάρχουν".
Ο Όργουελ ορίζει τους μη χριστιανούς, τους μη λευκούς και τους μη Δυτικούς ανθρώπους, ως απλά «μη-ανθρώπους», στα μάτια της Δύσης.
Στην Ευρώπη, όπου κι αν πάτε, μπορείτε να διαβάσετε μεταξύ των γραμμών:
Αν εκατομμύρια από «αυτούς» πεθαίνουν από την πείνα, τότε ας είναι - εφ 'όσον η Γερμανία και η Γαλλία, μπορούν να διατηρούν καθαρά τα πεζοδρόμια και τα νοσοκομεία τους,και εφ' όσον τα σχολεία δεν έχουν πάρα πολλά ανεπιθύμητα, ξένα στοιχεία και επιρροές.
Η καταστροφή του κόσμου, η θανάτωση και η πείνα εκατομμυριών ανθρώπων, είναι λυπηρή, αλλά είναι ένα αναγκαίο τίμημα, που πρέπει να καταβληθεί για το υψηλό βιοτικό επίπεδο των επιλεγμένων, άσπρων, καλών Χριστιανών ανθρώπων στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Αφήστε τη σφαγή να γίνεται σε μακρινούς τόπους! Ας μην εμφανίζονται στις οθόνες των τηλεοράσεων. Ας μην δούμε τα θύματα.
Και αφήστε αυτά τα βρώμικα και απολίτιστα όντα, να παραμείνουν εκεί που βρίσκονται. Δεν θέλουμε να τους αντιμετωπίσουμε στα θέρετρα μας και στις πρωτεύουσές μας. Δεν θέλουμε να δούμε τις πληγές τους και τα τραύματά τους.
Αφήστε τα πάντα να παραμένουν εκτός προσοχής, όσο θολά γίνεται και σε όσο εξαιρετικά χαμηλή ένταση γίνεται.
Όπως μου είπαν στην Καλιφόρνια, κατά τη διάρκεια συνέντευξης: «Μην μας δείχνετε γραφικές εικόνες των Αφρικανών που υποφέρουν ... Εδώ, οι άνθρωποι είναι πολύ ευαίσθητοι!"
Νεοαποικιοκρατία; Σύγχρονη δουλεία; Δεν μας αρέσουν αυτοί οι όροι. Ανήκουν στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Πέθαναν με τη Σοβιετική Ένωση, έτσι δεν είναι; "
***
Όσο βασιλεύει η Αυτοκρατορία, όσο η Δύση ορίζει όλο τον πλανήτη, οι πρόσφυγες θα διέρχονται μέσω επικίνδυνων οδών πάνω στις βάρκες και στις εύθραυστες λέμβους τους.
Κάποιοι θα πεθάνουν, άλλοι θα τα καταφέρουν.
Αυτοί που θα τα καταφέρουν, θα πρέπει να προσαχθούν σε δίκη. Αυτό που έκαναν, ορίζεται ως "παράνομο". Θα πρέπει να αποδείξουν, ότι διώκονται στη χώρα καταγωγής τους, ότι οι ζωές τους απειλούνται.
Ένα δύσκολο παιχνίδι ... Ένα πολύ βρώμικο παιχνίδι ... Όπως και σε εκείνες τις ημέρες της Ιεράς Εξέτασης, άνδρες, γυναίκες και παιδιά που αντιμετώπιζαν τη δυτική χριστιανική "δικαιοσύνη" θα έπρεπε να πουν ψέματα, προκειμένου να επιβιώσουν.
Δεν θα είναι σε θέση να πουν: «Έπρεπε να ξεφύγω, επειδή η χώρα σας σκότωσε την οικογένειά μου». Ή: « η ήπειρος σας μου έκλεψε τα προς το ζην μου».
Ο φόβος της δίωξης ... Ένας «πραγματικός» πρόσφυγας θα πρέπει να εφεύρει την φανταστική ιστορία του, τον βασανιστή του: κάποιον που εγκρίνεται από την Αυτοκρατορία.
Τότε, και μόνο τότε, ένας πρόσφυγας θα έχει τουλάχιστον μια μικρή ευκαιρία να λάβει άσυλο, μια στέγη και ένα κομμάτι ψωμί - ένα μικροσκοπικό κομμάτι απ’ ό,τι έχει ήδη κλαπεί από την πατρίδα του.
Calais – τοίχοι για να εμποδιζουν τους πρόσφυγες
Πρόσφυγες από το Κονγκό στη Goma.
Το στρατόπεδο Jungle στο Calais, Γαλλία
Πρόσφυγες στην Κω, Ελλάδα
Σιίτες IDP στη Madura, Ινδονησία.
Σομαλή πρόσφυγας στο στρατόπεδο Dadaab
*Ο Andre Vltchek είναι φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος, κινηματογραφιστής και δημοσιογράφος έρευνας. Έχει καλύψει πολέμους και συγκρούσεις σε δεκάδες χώρες. Τα πιό πρόσφατα βιβλία του είναι: “Exposing Lies Of The Empire” και “Fighting Against Western Imperialism”. Άλλο έργο του : Συζήτηση με τον Νόαμ Τσόμσκι: Σχετικά με τη Δυτική τρομοκρατία. Το έργο του «Point of No Return» είναι ένα θρυλικό πολιτικό μυθιστόρημα. Η «Ωκεανία» - είναι ένα βιβλίο για τον δυτικό ιμπεριαλισμό στο Νότιο Ειρηνικό. Ένα ιδιαίτερο βιβλίο του είναι εκείνο σχετικά με την Ινδονησία: " “Indonesia – The Archipelago of Fear” (Ινδονησία - Το Αρχιπέλαγος του Φόβου"). Ο Andre δημιουργεί ταινίες για το teleSUR και το Press TV. Έχοντας ζήσει για πολλά χρόνια στη Λατινική Αμερική και την Ωκεανία, ο Vltchek κατοικεί και εργάζεται σήμερα στην Ανατολική Ασία και τη Μέση Ανατολή.
(http://www.counterpunch.org/2015/08/14/the-refugees-are-coming/)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου