του Αρη Δαβαράκη από toportal.gr
Γράφω πετώντας πάνω από την Ελλάδα, τα νησιά και τα πελάγη της, επιστρέφοντας στην Αττική μετά από ένα πολύ φωτεινό διήμερο στη Χίο....
που το έχει καταγράψει ο εγκέφαλος μου σαν μια δυνατή φλασιά. Πέταξα για τη Χίο για να συναντήσω έναν από τους πολύ λίγους αληθινούς και ουσιαστικούς λογοτέχνες που έχουμε – με επτά βιβλία ήδη στην «ιστορία» του. Θα σας μιλήσω για την ουσία αυτής της συνάντησης σε άλλα κείμενα που θα γραφτούν τις επόμενες μέρες. Αυτή τη στιγμή είμαι τόσο φορτισμένος από την αληθινή χαρά που ένοιωσα αυτές τις 50 περίπου ώρες που μου ανοίξανε καινούργιους ορίζοντες και με οδήγησαν σε άλλης τάξεως συνειρμούς καθώς βρέθηκα παρέα με έναν άνθρωπο τόσο καθαρό, αληθινό, με μια σκέψη διαυγέστατη που πάει πολύ βαθειά.
Αλλά ούτε για τον Γιάννη και το πώς είναι φτιαγμένος δεν θέλω ακόμα να σας μιλήσω (δικό του καλούπι, μοναδικό, το κατάστρεψε μετά ο δημιουργός του). Έφτασα το βραδάκι της Παρασκευής και ήρθε να με πάρει από το αεροδρόμιο παρέα με μια κοινή μας φίλη που αγαπάμε και οι δυό – την Ζωή Κανελλοπούλου – η οποία παρ’ ότι έχουμε χρόνια που δεν βλεπόμαστε συχνά, είναι από τους ανθρώπους με τους οποίους επανασυνδέεσαι σε λιγότερα από τρία λεπτά και είναι σαν να ήσασταν και την προηγούμενη μέρα παρέα. Η Ζωή με φιλοξένησε στο σπίτι της στη Βολισσό. Εκεί κοιμόμουνα και είχα την βάση μου τις λίγες ώρες που δεν ήμουν με τον Γιάννη στο μούρκι.
Το Σάββατο και η Κυριακή που τις έζησα στο «μούρκι» του Γιάννη (όπου μούρκι λένε στη Χίο ένα καλλιεργήσιμο χωράφι με δικό του πηγάδι κι’ ένα μικρό σπιτάκι με τα απολύτως απαραίτητα για να μπορεί κανείς να κοιμάται εκεί) ήταν από τις πιο γεμάτες και ευτυχισμένες μέρες της πρόσφατης ζωής μου. Ο Μακριδάκης έχει μια ολόκληρη κοσμοθεωρία που αφορά «τον καταναλωτή» από τη μία και τον αληθινό, ελεύθερο και ολοκληρωμένο άνθρωπο που είναι μέρος του οικοσυστήματος το οποίο τον τρέφει ενώ ο ίδιος ασχολείται, καθημερινά όμως και με μεγάλη αφοσίωση, με το χώμα και τα φυτά που του παρέχουν την καθημερινή τροφή του.
Δεν θέλω όμως να πω περισσότερα γιατί στην ουσία όλο αυτό το διήμερο γινόταν ένα διάλογος μεταξύ μας, είτε με λόγια, είτε με την παρατήρηση του τρόπου της ζωής του, είτε με την ιεροτελεστία της μεσημεριανής σαλάτας που τρώγεται ωμή και περιέχει ό,τι φυτρώνει το χωράφι – αντί για μια κλασική «συνέντευξη» μαζί του. Μόλις είναι έτοιμη θα την αναρτήσω φυσικά εδώ –αλλά ίσως μου χρειαστούν μια-δυό μέρες για καταφέρω να μεταφέρω την ουσία αυτής της συνάντησης σ’ ένα κείμενο.
Το αεροπλάνο προσγειώνεται και πρέπει να κλείσω τον φορητό μου υπολογιστή. Να σας θυμίσω όμως πριν πως την Πέμπτη 16 Οκτωβρίου στις 8 το βράδυ θα συντονίσω μια πολύ ζωντανή και ενδιαφέρουσα εκδήλωση γύρω από το έργο και την κοσμοθεωρία του, φίλου μου πια, Γιάννη Μακριδάκη,
Στη Στοά του Βιβλίου, στο αίθριο, στις 8 ή ώρα. Ο Μακριδάκης θα εξηγήσει όσο πιο απλά γίνεται πώς και γιατί οδηγήθηκε στην καλλιέργεια της γης ενώ είναι ένας σπουδαίος λογοτέχνης, ήδη αναγνωρισμένος, με σημαντική ανταπόκριση από ένα μεγάλο κομμάτι του αναγνωστικού κοινού.
Πέρασε η αεροσυνοδός και μου έκανε παρατήρηση. Δίκιο έχει!
Πριν το κλείσω όμως μόνο δυό μικρές Φρασούλες: Ευχαριστώ Γιάννη Μακριδάκη για όλα, αυτά που ξεκίνησαν και αυτά που έρχονται.
Ευχαριστώ Ζωή Κανελλοπούλου για την φιλοξενία και την αγάπη.
Προσγειωθήκαμε.
Τέλος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου