Η φιλανθρωπία
είναι το άλλοθι, των σφετεριστών του
παγκόσμιου πλούτου και ταυτόχρονα ένα
“συγκινητικό” μέσο περαιτέρω κερδοφορίας
για τις πολυεθνικές εταιρείες που
αξιοποιούν τον ανθρώπινο πόνο , μαζί με
το περίσσευμα μικρόνοιας, για την
κατασκευή νέων μεθόδων αναδιανομής του
χρήματος, προς όφελός τους. Αλλά ας
αφήσουμε τις ασκήσεις πολιτικής
οικονομίας για πρωτοετείς, και ας
ασχοληθούμε με κάποια ευκόλως εύληπτα
δεδομένα.
Είσαι διάσημος
; Έχεις πλεόνασμα κοινωνικής ευαισθησίας
και χρημάτων ; Μάθε που υπάρχουν άνθρωποι
που έχουν πρόβλημα υγείας και χρειάζονται
χρηματική βοήθεια, και πήγαινε δώσε τον
οβολό σου. Απλά και με συνοπτικές
διαδικασίες. Χωρίς κουβάδες, πάγους,
στημένα σκηνικά και ευφάνταστους τρόπους
αυτοπροβολής σου. Αλλιώς βρες άλλον
τρόπο να επικοινωνήσεις την “ανθρώπινη”
πλευρά σου. Το πεδίο της υγείας δεν
προσφέρεται για ασκήσεις φθηνού
ανθρωπισμού.
Είσαι άφραγκος,
αλλά έχεις ένα κουβά με νερό και πάγο ;
Κάνε ποδόλουτρο και φτιάξε και ένα
παγωμένο καφέ. Καύσωνα έχει. Ή αλλιώς
get a life ! Ιδέα
! Αφού έχεις έφεση στην φιλανθρωπία,
πήγαινε σε μια ΜΚΟ για τα ατομικά
δικαιώματα της “Caretta caretta ”,
και διοχέτευσε εκεί την αστείρευτη
ενεργητικότητά σου. Άσε που θα γεμίσεις
και το βιογραφικό σου με χρήσιμη απλήρωτη
προϋπηρεσία, ώστε να ξέρει ο μελλοντικός
εργοδότης, σου ότι άμα το επιτάσσει το
συμφέρον της εταιρείας, δουλεύεις και
τζάμπα. Χαβαλές να γίνεται, και
για τ άλλα...
Στην Αφρική
παιδιά πεθαίνουν από την δίψα. Στην
Παλαιστίνη ζουν χωρίς νερό εν μέσω
βομβαρδισμών. Για άλλη μια φορά
αποδεικνύεται ότι η απόλυτη δυστυχία
και η απόλυτη βλακεία έχουν την ίδια
αιτία. Την άοκνη, ακόρεστη επιθυμία των
εταιρειών για όλο και περισσότερα, για
όλο και μεγαλύτερα κέρδη. Στον πόλεμο
πουλάνε όπλα και αναμένουν την
ανοικοδόμηση. Στην “ειρήνη”, πουλάνε
ψεύτικη κοινωνική ευαισθησία, με το
αζημίωτο.
Κοινωνικός
κανιβαλισμός στην πιο ωμή εκδοχή του.
Με το σκηνικό της απόλυτης μιζέριας, να
ολοκληρώνεται με καλοπληρωμένους και
άφραγκους γελωτοποιούς, στον ρόλο πωλητών ενός ψεύτικου
κόσμου, άδειου από κάθε ανθρωπισμό.
Ανθρωπισμό πραγματικό. Όπου ο άνθρωπος
δεν γίνεται αντικείμενο εξευτελισμού,
και οι ανάγκες του, δεν είναι προϊόν
προς προώθηση.
Τελικά
αποδεικνύεται, ότι ένας κουβάς με
παγωμένο νερό αρκεί, ώστε τα όρια ανάμεσα
στην γελοιότητα και την τραγικότητα,
να γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου