Αυτό που είναι σαφές σχετικά με τη δολοφονία του Michael Brown στο Ferguson, του Μισούρι είναι ότι ο αστυνομικός δολοφόνησε τον Michael Brown λίγο πολύ εν ψυχρώ. Αυτό που είναι επίσης σαφές είναι, ότι αν ο Michael Brown ήταν ύποπτος για κλοπές σε καταστήματα και ακολουθούνταν οι τακτικές διαδικασίες , τότε θα έπρεπε να έχει συλληφθεί και να έχει οδηγηθεί στο δικαστήριο. Αυτό που είναι λιγότερο σαφές είναι το κατά πόσον ή όχι ο μπάτσος δολοφόνος θα αντιμετωπίσει ποτέ την δικαιοσύνη. Πράγματι, αν...
θα οδηγηθεί έστω σε δικαστήριο. Σίγουρα πολλοί άνθρωποι που διαβάζουν αυτό το άρθρο έχουν κλέψει καταστήματα. Σίγουρα κάποιοι έχουν ακόμη και συλληφθεί για κλοπή. Σίγουρα κάποιοι επίσης έχουν δηλώσει ένοχοι ή έχουν καταδικαστεί. Στοιχηματίζω επίσης ότι η πλειονότητα όσων δήλωσαν ένοχοι ή καταδικάστηκαν, είτε έκαναν ως ποινή κάποια κοινωφελή εργασία ή πέρασαν μερικές εβδομάδες στη φυλακή. Προφανώς, κανείς που συνελήφθη για κλοπή καταστήματος και διαβάζει τώρα το άρθρο αυτό, δεν δολοφονήθηκε.
Η αλήθεια είναι ότι ο Michael Brown δολοφονήθηκε επειδή περπατούσε στο δρόμο, ενώ ήταν μαύρος. Ο αστυνομικός που τον πυροβόλησε αρκετές φορές, ακόμη και όταν ικέτευε για τη ζωή του, διέπραξε φόνο. Ο ίδιος δεν βρισκόταν σε κανένα κίνδυνο, εκτός ίσως στη φαντασία του. Η αντίδραση της αστυνομίας στις διαδηλώσεις κατά της δολοφονίας απέδειξε μ’ ένα πολύ γραφικό τρόπο, ότι ο αστυνομικός αυτός ήταν μέρος μιας δύναμη, της οποίας η πρώτη αντίδραση είναι να χρησιμοποιεί τα όπλα σε όση μεγαλύτερη κλίμακα γίνεται. Το γεγονός ότι ένας αρκετά μεγάλος αριθμός των κατοίκων των ΗΠΑ, φαίνεται να υποστηρίζει τον μπάτσο και το τμήμα που ανήκει, είναι ενδείξεις μιας πολύ διαταραγμένης κοινωνίας. Δεν είναι μια κοινωνία που πιστεύει ότι όλα τα μέλη της, αξίζουν την ίδια δικαιοσύνη. Στην πραγματικότητα, είναι μια κοινωνία που φαίνεται να θεωρεί τα φτωχότερα μέλη της ως κάτι που πλησιάζει την βαρβαρότητα. Αυτή η αντίληψη ισχύει ιδιαίτερα, όταν τα μέλη έχουν άλλο χρώμα δέρματος εκτός από λευκό. Πράγματι, εάν ένα άτομο είναι μη-λευκό, το ποσό των χρημάτων του σε τραπεζικό λογαριασμό, είναι συνήθως αδιάφορο, όπως είναι και η κοινωνική τους κατάσταση. Ο παίκτης του μπάσκετ Kareem Abdul Jabbar (όταν ήταν ακόμα γνωστή ως Lew Alcindor) είπε το 1967 «Όλοι με ξέρουν. Είμαι το μεγάλο αστέρι του μπάσκετ, ο ήρωας του Σαββατοκύριακου, για όλους ένας καθόλα Αμερικανός. Λοιπόν, το περασμένο καλοκαίρι παραλίγο να σκοτωθώ από ένα ρατσιστή αστυνομικό πυροβολούσε μια μαύρη γάτα στο Χάρλεμ. Πυροβολούσε αδιακρίτως στο δρόμο-όπου πολλοί μαύροι άνθρωποι στέκονταν εκεί γύρω ή απλά έκαναν βόλτα. Μετά από όλα, ήμασταν απλά αράπηδες. Ανακάλυψα το περασμένο καλοκαίρι, ότι έχουμε αγγίξει την κόλαση όχι γιατί δεν είμαστε αστέρες του μπάσκετ ή γιατί δεν έχουμε χρήματα. Έχουμε πιάσει κόλαση, γιατί είμαστε μαύροι.»
Το Missouri έχει μια ιδιαίτερη ρατσιστική κληρονομιά. Η τελευταία από τις πολιτείες με καθεστώς δουλείας, ήταν ένα εφαλτήριο για πολλές επιδρομές στο Κάνσας από πολιτοφύλακες κατόχους δούλων, που είχαν προσληφθεί για να μετατρέψουν την ψηφοφορία σε αυτή την πολιτεία υπέρ των δουλεμπόρων. Ήταν από το Missouri οι επιδρομείς, που πήγαν στην πόλη Λόρενς, στο Κάνσας που κατάργησε την δουλεία και την έκαψαν ολοσχερώς. Αυτό οδήγησε σε έναν πόλεμο ανταρτών που ενεπλάκη και ο John Brown και η μπάντα του. Συμπτωματικό του ρατσισμού των ΗΠΑ είναι πώς τόσα πολλά βιβλία ιστορίας δεν αναφέρονται καν σ’ αυτόν τον πόλεμο. Η εκστρατεία του Τζον Μπράουν χαρακτηρίζεται συχνά ως δολοφονική, ενώ οι ενέργειες των επιδρομέων παρουσιάζονται συχνά ως απάντηση στην τακτική του Μπράουν. Αυτό συμβαίνει παρά τις καλά αποδεδειγμένες επιθέσεις στην πόλη Λόρενς, μεταξύ των οποίων η μία είχε ως επικεφαλής τον William Quantrill, επίθεση που έμεινε γνωστή στην ιστορία ως η σφαγή στην πόλη Λόρενς. Η κάλυψη της δολοφονίας του Michael Brown στα mainstream ΜΜΕ υποδηλώνει, ότι οι βίαιες ενέργειες εκείνων που κάνουν τις επιδρομές (σε αυτήν την περίπτωση της αστυνομίας του Ferguson) συνεχίζουν να δικαιολογούνται ως αναγκαίες.
Όταν πρόκειται για τις ΗΠΑ και τον ρατσισμό, πολλοί μαύροι και σκουρόχρωμοι κάτοικοι των Ηνωμένων Πολιτειών, θα σας πουν, ότι τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει τόσο πολύ. Από τις επιθέσεις στον Πρόεδρο των ΗΠΑ, λόγω του τόνου του δέρματος του, ως τον πυροβολιμσό του Trayvon Martin, του Oscar Grant, του Michael Brown και εκατοντάδων άλλων, υπάρχει ένας κοινός παράγοντας. Το στοιχείο αυτό είναι ο ρατσισμός. Είναι η μάστιγα του έθνους μας. Αν και οι στόχοι του εν λόγω ρατσισμού φέρουν το κύριο βάρος των επιπτώσεων του-από την εργασία και τις εκπαιδευτικές ευκαιρίες, ως τους χώρους διαμονής και την αντιμετώπιση από τις αρχές, είναι οι δράστες αυτού του ρατσισμού, που θα πληρώσουν εντέλει για τις πράξεις τους. Ο John Brown έγραψε σχετικά με τη δουλεία στο τελευταίο του σημείωμα : «Εγώ ο John Brown τώρα είμαι απολύτως βέβαιος, ότι τα εγκλήματα αυτής της ένοχης γης δεν θα καθαριστούν παρά μόνο με Αίμα. Είχα ... μάταια πείσει τον εαυτό μου, ότι θα μπορούσε κάτι τέτοιο να γίνει, χωρίς πολύ αιματοχυσία».
Παρότι έχουν περάσει περισσότερα από εκατόν πενήντα χρόνια, από τότε που ειπώθηκαν τα λόγια αυτά, το αίμα συνεχίζει να χύνεται. Το περισσότερο ανήκει σε εκείνους, των οποίων η καταγωγή περιλαμβάνει σκλάβους. Το μόνο που αναρωτιέμαι είναι, πότε θα αντιστραφούν οι όροι…..
(http://www.counterpunch.org/2014/08/18/missouris-legacy-of-violent-racism/)
1 σχόλιο:
Εξαιρετικό!
Δημοσίευση σχολίου