Και τι έκπληξη, μάθαμε ότι μπαίνει στο αρχείο η υπόθεση στο Φαρμακονήσι, ναι και όλως τυχαίως κανείς δεν είναι ένοχος. Τι κι αν ξεκληρίστηκαν οικογένειες, τι κι αν θα μας στοίχειωναν τα πρόσωπα των πατεράδων.....
Τι κι αν κατάφεραν μέσα στην τραγωδία τους, να καταγγείλουν και να ζητήσουν βοήθεια. Άνθρωποι και υπάνθρωποι. Μόνο που οι υπάνθρωποι έχουν το κοστούμι και τον τίτλο. Την στολή του καλού πολίτη. «Φόρα αφεντικό λοιπόν τα κολάρα και τις γραβάτες! Φόρα τις σοβαρές μουτσούνες! Δεν πειράζει να μην έχεις κεφάλι, καπέλο να ‘χεις και φτάνει...Φτου σου κόσμε», όπως φώναζε ο Ζορμπάς.
Δεν είναι κάτι καινούργιο ότι το κράτος προστατεύει τους δούλους του, ούτε βέβαια, ότι η δικαιοσύνη είναι μονόφθαλμη. Πολλαπλά τα παραδείγματα μόνο τον τελευταίο χρόνο. Καταδίκη του «επίκινδυνου» Θεοφίλου με προκλητική έλλειψη αποδείξεων σε 25 χρόνια φυλάκιση. Αθώωση των αστυνομικών που δολοφόνησαν το Ν.Σακελλίων
Στην περίπτωση βέβαια της δίκης για τους μετανάστες της Μανωλάδας, υπάρχει μια παράμετρος σημαντική, το δικαστήριο ήταν μεικτό, ναι πολίτες, καλοί και συνετοί αποφάσισαν, ότι κάποιες ζωές είναι κατώτερες και δεν επιτρέπεται να χαλάσει η βιτρίνα του Έλληνα επιχειρηματία και εργοδότη. Άλλωστε είναι «υπόδειγμα» πολίτη όπως ειπαν στον τόπο του. Πώς το έλεγε πάλι ο Ζορμπάς στον Καζαντζάκη; «Ξέχασα αφεντικό να σου πω, πως έχω έναν αδερφό, νοικοκύρη, φρόνιμο, θρήσκο, τοκογλύφο, υποκριτή, άνθρωπο καθώς πρέπει, στύλο της κοινωνίας». Τέτοιοι και οι ένορκοι, στυλοβάτες της κοινωνίας.
Μιας κοινωνίας που σαπίζει σιγά σιγά, που αποκτηνώνεται. Οι ίδιοι αυτοί και οι όμοιοι τους, που δυστυχώς είναι πάρα πολλοί, είναι αυτοί που καθονται το βράδυ στον καναπέ τους, και αναλύουν και σχολιάζουν τους «επικίνδυνους» που τους δείχνει η τηλεόραση, εκείνους που μπορεί να τους χαλάσουν την ησυχία τους, μέχρι και τους βομβαρδισμους στη Γάζα, με βαθυστόχαστο και κυνικό ύφος. «Ας πρόσεχε τι ήθελε και ανακατευόταν», «γεμίσαμε μετανάστες», «τι θέλουν κι αυτοί και μπαίνουν στα καράβια και φεύγουν;», «δεν μπορεί θα φταίνε και οι Παλαιστίνιοι, τι έτσι χωρίς λόγο τους βομβαρδίζουν;» Αυτός ο μπακαλίστικος τρόπος αντιμετώπισης της ζωής, οι σκέψεις και η στάση ζωής ενός λογιστάκου νου, που αναπνέει και νομίζει ότι ζει. Γιατί νομίζει ότι είναι προφυλαγμένος, γιατί έχει την ψευδαίσθηση, ότι η άχαρη ζωούλα του θα τον σώσει από «μπλεξίματα», ότι είναι καλός και «τίμιος» γι’αυτό και δεν ζει ανάλογες καταστάσεις.
Είναι ο ίδιος που υψώνει το δάχτυλο και κάνει μαθήματα καλής και νόμιμης συμπεριφοράς, είναι ο ίδιος που θέλει ησυχία και ηρεμία στο ολόχρυσο κλουβί και οι υπολοιποι ας ψοφίσουν. Γιατί έτσι συνδέονται όλα, έτσι συνδέεται η Μανωλάδα με την Γάζα και τους Παλαιστίνιους, με τις αυτοκτονίες, με τον θάνατο, με την εκμεταλευση. Γιατί όλα είναι αλυσιδωτά που χαλούν τον μακάβριο ύπνο σου. Εσύ που γυρνάς το βράδυ σπίτι σου χαιδευεις την κοιλιά σου, πίνοντας μπύρες και κρίνεις και κατακρίνεις, όσα σου δείχνουν τα κανάλια. Και πάντα βρίσκεις μια δικαιολογία για να κρατήσεις ίσες αποστάσεις και ένα ωχ αδερφέ για όσα συμβαίνουν γύρω σου και άλλος σαν εσένα ηθελημένα και άλλος από ηλιθιότητα βάζει ένα ακόμη χεράκι να αυξηθεί η σαπίλα του κόσμου.
Μα καταβάθος βάζω στοίχημα, ότι ζηλεύεις, ότι υποφέρεις που δεν μπορείς να κατανοήσεις, τι είναι αυτό που κινητοποιεί μια χουφτα ανθρώπους να αντιστέκονται σε έναν μεγαλοεργοδότη, κάτι που εσύ δεν μπόρεσες να κανεις ποτέ, τι είναι αυτό που κάνει ανθρώπους να αψηφούν το θάνατο και να τα βάζουν με την μεγαλυτερη πολεμική μηχανή του κόσμου, γιατί δεν ανέχονται να ζουν φυλακισμένοι. Αν και αυτοί από την στιγμή που ύψωσαν το ανάστημα τους και αντέδρασαν είναι περισσότερο ελεύθεροι, απ’όσο θα μπορέσεις να είσαι εσύ ποτέ, μέσα στο προστατευμένο σου κλουβί.
Γιατί ξέρεις κάτι; Στον «πολιτισμένο» κόσμο σου μπορεί ακόμη να μην ρίχνουν βόμβες και να μην σε σκοτώνουν με σφαίρες αλλά σου χω νέα, βρίσκουν άλλους τρόπους να το κάνουν, το μόνο που σε σώζει είναι ότι μπορεί ποτέ να μην το καταλάβεις γιατί είσαι ήδη νεκρός.
Ζω και ελπίζω για την ημέρα που θα γίνει πραγματικότητα ο στίχος «να ‘χετε υπόψη σας μια μέρα θα σας φάω όλους εσάς όπου κοιτάτε την δουλειά σας»
Sylvia (μου χουν πει ότι πρέπει να υπογράφω όσα γράφω, καθώς παίρνω έτσι την ευθύνη για όσα έχουν ειπωθεί. Εδώ λοιπόν χρειάζεται ακόμη περισσότερο η υπογραφή, μην την πληρώσει κανάς καλος κακομοίρης νοικοκύρης)
Συλβια Βαρνάβα.
"Στου κυρ Αντώνη του μανάβη τις ντομάτες
που είναι σαν κόρες φθισικές πολύ βαμμένες
έχω με τέχνη περισσή εγώ βαλμένες
πράσινες κάμπιες κι άγριες σαν τους αντάρτες
Στα νιάτα του έμπλεξε ο Αντώνης με μια τσούλα
οι συγγενείς του όλοι εμπήκανε στη μέση
να τη θυμάται πότε πότε πια τ’ αρέσει
ζώντας μιαν ήσυχη και άχαρη ζωούλα
Τα `χω μισήσει τα ολόχρυσα κλουβιά σας
μ’ ακολουθούνε σ’ όποιο μέρος και να πάω
να `χετε υπ’ όψιν σας μια μέρα θα σας φάω
όλους εσάς όπου κοιτάτε τη δουλειά σας"
που είναι σαν κόρες φθισικές πολύ βαμμένες
έχω με τέχνη περισσή εγώ βαλμένες
πράσινες κάμπιες κι άγριες σαν τους αντάρτες
Στα νιάτα του έμπλεξε ο Αντώνης με μια τσούλα
οι συγγενείς του όλοι εμπήκανε στη μέση
να τη θυμάται πότε πότε πια τ’ αρέσει
ζώντας μιαν ήσυχη και άχαρη ζωούλα
Τα `χω μισήσει τα ολόχρυσα κλουβιά σας
μ’ ακολουθούνε σ’ όποιο μέρος και να πάω
να `χετε υπ’ όψιν σας μια μέρα θα σας φάω
όλους εσάς όπου κοιτάτε τη δουλειά σας"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου