Νέλλη Ψαρρού Με
αυτή τη φράση, σε πολλές παραλλαγές, υποδέχονταν σκυθρωποί και
απογοητευμένοι κάτοικοι των Χανίων τα φυλλάδια που τους μοιράζαμε για
την υδρόλυση και το κάλεσμα σε δράση – πορεία, αποκλεισμό της Σούδας,
κλπ. Μια φράση που δείχνει το τεράστιο χάσμα, τους δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους στους οποίους ζούμε εμείς και αυτοί.
Διότι αυτοί που το λέγαν αυτό στην πραγματικότητα δήλωναν ότι πιστεύουν
πως οι Αμερικάνοι έχουν ρίξει χημικά πολέμου στη θάλασσα και, ως εκ
τούτου, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι αυτό....
Φυσικά δεν έκαναν τίποτα
και πριν τα ρίξουν, σύμφωνα με τη φαινομενικά βολική θεωρία τους.
Βολική επειδή τους απαλλάσσει τώρα από την όποια δράση αφού... “το κακό
έγινε”. Φαινομενικά βολική επειδή απλώς δείχνει πως αυτοί πιστεύουν ότι η
επιχείρηση των Αμερικάνων είναι να ρίψουν τα επικίνδυνα χημικά στη
θάλασσά τους, στην πηγή του πλούτου τους και, αντί να επιχειρήσουν να
τους εμποδίσουν, τους άφησαν να “ολοκληρώσουν” το έργο τους – την
“ολοκληρωση” του οποίου επικαλούνται τώρα για την αδράνειά τους.
Απέναντι
σε αυτούς που μέσα στην άγνοιά τους θεωρούν ότι η επιχείρηση δεν είναι η
υδρόλυση αλλά η ρίψη χημικών,είμαστε εμείς. Εμείς που αντιδρούμε στην
υδρόλυση, ένα επικίνδυνο πείραμα με πολλές πιθανότητες ατυχήματος που
είναι πιθανό να προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά στη θάλασσα, ή απλώς να
νομιμοποιήσει τη Μεσόγειο ως χαβούζα των άχρηστων και απούλητων υλικών
των πολέμων τους. Ενημερώνουμε τους πάντες, τρέχουμε, κινητοποιούμαστε,
μπλοκάρουμε τη νατοϊκή βάση, βγαίνουμε με τα καράβια... Κι όλα αυτά για
τον -υπαρκτό- κίνδυνο ατυχήματος και όχι για την βεβαιότητα της ρίψης
που έχουν αυτοί. Μια άβυσσος μας χωρίζει, εμάς και αυτούς, όπως κατανοεί
κανείς. Άβυσσος στην εγρήγορση, στην ευαισθησία, στην αγάπη για τη φύση
και τον εαυτό μας, για τα ψάρια και το μέλλον όλων μας. Άβυσσος χωρίζει
αυτούς που βλέπουν τη φωτιά να μπαίνει στο χωράφι τους και λένε “Μα,
τώρα θα καεί όλο, τι να κάνω;” και σε αυτούς που βλέπουν πέρα μακρυά τον
καπνό και ξεκινούν να δουν αν έχει φωτιά που πρέπει να σβήσουν. Όμως
για να την σβήσουν χρειάζονται πολλοί. Και οι άλλοι έχουν αποφασίσει ήδη
ότι θα καούν.
“Θα τα ρίξουν ότι και να κάνετε”,
μου είπε στο τηλέφωνο μια αγαπημένη φωνή. Ίσως ναι. Αλλά τα πρόσωπά μας
θα είναι φωτισμένα μέχρι να πεθάνουμε, και δεν θα μοιάζουν με τα
απογοητευμένα άσχημα προσωπεία σας που αδιαφορούν για τα πάντα εκτός από
... το τίποτα. Εσείς λέτε αυτή τη φράση και λίγο χαιρέκακα,
επιβεβαιώνοντας τον εαυτό σας για το ότι δεν κάνατε τίποτα – αφού
“τίποτα δεν μπορούσε να γίνει”. Κι
έτσι παριστάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε πως, αν δεν γίνει τίποτα, αν τα
ρίξουν, θα φταίτε εσείς. Εσείς που δεν ήρθατε μαζί μας να τους
σταματήσουμε.
Αλλά
έτσι κάνετε με όλα. Δεν κάνετε τίποτα, για κανένα ζήτημα, και μετά
επικαλείστε το ότι δεν γίνεται τίποτα -που εσείς προκαλείτε- ως άλλοθι.
Και δεν το φχαριστιέστε κιόλας – έτσι τουλάχιστον δείχνουν τα μίζερα
πρόσωπά σας. Σας αρέσει ο βιασμός σας, παραδεχτείτε το! Όσο
κυλούν τα μνημονιακά χρόνια τόσο αποδέχεστε το σκληρό γαμήσι, σκύβετε
περισσότερο για να μην χάσετε ούτε στιγμή ξεφτίλας και υποταγής.
Διότι αν δεν σας άρεσε, αν έστω και λίγο δεν το θέλατε, ακόμη κι αν
είχατε δεδομένο τον βιασμό, μια μικρή αναλαμπή αντίστασης θα την είχατε,
μια μικρή κραυγή θα βγάζατε, ένα “όχι” ίσως το ξεστομίζατε. Αλλά τώρα
λέτε: “ήταν πιο δυνατοί, τι να έκανα”;
Μας έχετε λοιπόν καταδικάσει στην ίδια μοίρα. Όμως εμείς δεν θα υποφέρουμε ποτέ από τις τύψεις, τις
ενδόμυχες εκείνες ερινύες που σας βασανίζουν κάθε φορά που θυμάστε πως
δεχτήκατε αβίαστα τον βιασμό, κάθε φορά που αναρωτιέστε μήπως και σας
άρεσε, κάθε φορά που χαίρεστε που ήρθε και η σειρά μας και δεν ήσασταν
μόνο εσείς. Εμείς προβάλουμε περήφανη αντίσταση, δεν σκύβουμε
το κεφάλι, παλεύουμε για όσα πιστεύουμε, αποφεύγουμε όσα μπορούμε. Και
ίσως, κάποιοι από μας, μερικές στιγμές, κατορθώσουν να αποφύγουν τον
διασυρμό και την ξεφτίλα του να σκύβεις χωρίς όρια...
ΥΓ1:
Την Παρασκευή 25 Ιουλίου στις 10 το πρωί ξεκινάμε από το παλιό λιμάνι
των Χανίων για να βγούμε στα διεθνή ύδατα, να πλησιάσουμε το Cape Ray και να δηλώσουμε και
με αυτόν τον τρόπο ότι αντιστεκόμαστε. Κι εσείς μπορείτε σαρκαστικά να
συνεχίζετε να σχολιάζετε: “Τους τορπιλίσατε τους Αμερικάνους;”. Άντε και
καλά μπάνια...
ΥΓ2: η φωτογραφία είναι από την πρώτη συμβολική διαμαρτυρία έξω από τα Σφακιά με σκάφη και φουσκωτά στις 27 Απρίλη. Nelly Psarrou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου