Οι δικοί μας Παλαιστίνιοι

via: Nomadic University
του Άκη Γαβριηλίδη   Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την πολλοστή αναζωπύρωση της σύγκρουσης στην Παλαιστίνη, επίσης για πολλοστή φορά έρχεται στην επιφάνεια, στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας, το τρομερά λεπτό και πολύπλοκο ερώτημα πώς μιλάμε γι’ αυτή τη σύγκρουση, πώς οργανώνουμε την πολεμική και τη διαμαρτυρία μας κατά τρόπο ώστε να αποφύγει τις διπλές και τριπλές παγίδες που παραμονεύουν πριν καν αρχίσουμε να μιλάμε. Στο δημόσιο διάλογο, ή στον ημι-δημόσιο που συνιστά ενίοτε το διαδίκτυο, φαίνεται....
να έχουν ειπωθεί τα πάντα και τα αντίθετά τους, κατά τρόπο που ο λόγος να παραλύει, να μη βρίσκει κάτι να πει που το νόημά του να μην ακούγεται εκ των προτέρων ακυρωμένο και κορεσμένο. Μάλιστα, έχουν ειπωθεί, και λέγονται, όλα τα σωστά και όλα τα λάθος σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς, τόσο που να φαίνεται ματαιοπονία ακόμα και το να προσπαθήσεις να ξεχωρίσεις πού αρχίζει το ένα και πού το άλλο.
Κι ωστόσο, κάτι που θα είχε νόημα να δοκιμάσει να διατυπώσει κανείς, είναι μια κουβέντα «δεύτερου βαθμού»: ότι ίσως το Ισραήλ κινητοποιεί τόσο τους λόγους μας, μας προκαλεί τόσο έντονη –και συνήθως αρνητική- φόρτιση, επειδή μας μοιάζει. Με άλλα λόγια, ότι ο αντι-ισραηλισμός (δηλαδή ο αντι-σιωνισμός, που οι υποστηρικτές του μας διαβεβαιώνουν με κάθε ευκαιρία ότι «δεν είναι αντισημιτισμός» –ακριβώς όπως «ο [υγιής] πατριωτισμός δεν είναι εθνικισμός»), που είναι τόσο διάχυτος στην ελληνική κοινωνία, δεν είναι ξενοφοβία αλλά, κατά βάθος, ομοιοφοβία. Ή φθόνος, που είναι περίπου το ίδιο.
Η ίδρυση και η λειτουργία του κράτους το Ισραήλ είναι πολύ παραπλήσια με εκείνη του κράτους της Ελλάδας. Σχεδόν μοιάζει σαν ένα ιστορικό ριπλέι εκατό χρόνια αργότερα:

• Και τα δύο κράτη δημιουργήθηκαν με κατευθυντήρια ιδέα την εθνική καθαρότητα (αυτό βέβαια είναι ταυτολογία, διότι όλα τα κράτη αυτή την κατευθυντήρια ιδέα έχουν) στο χώρο της πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας, όπου μέχρι τότε δεν υπήρχε όχι καθαρότητα, αλλά ούτε καν η ιδέα του έθνους.
• Αυτή η εθνική ένταξη παράχθηκε με βάση το υπόστρωμα μιας θρησκευτικής πίστης.
• Και τα δύο κράτη βασίστηκαν στην εκδίωξη πληθυσμών οι οποίοι έμεναν προηγουμένως στο έδαφός τους και στην εξάλειψη της μνήμης και του πολιτισμού των πληθυσμών αυτών, και σε αντίστοιχες μετακινήσεις προς τα εδάφη αυτά «ομόδοξων» πληθυσμών οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν ως έποικοι.
• Και στις δύο περιπτώσεις κατασκευάστηκε μια (μυθ)ιστορία η οποία εμφανίζει τα κράτη αυτά ως «ριζωμένα» στην αντίστοιχη γεωγραφία επί τρεις χιλιάδες χρόνια. Καθοριστικό ρόλο στην κατασκευή αυτή έπαιξε η αρχαιολογία.

Πολλοί σήμερα στην Ελλάδα βγαίνουν και διακηρύσσουν ότι οι Παλαιστίνιοι έχουν και αυτοί δικαίωμα να υπάρχουν και να έχουν μια πατρίδα. Ασφαλώς έχουν και ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Όταν όμως ακούω κάποιους από αυτούς να λένε ότι το Ισραήλ εφαρμόζει «καθεστώς απαρτχάιντ» επειδή ιεραρχεί πληθυσμούς σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας και επειδή επιφανείς πολιτικοί ή πνευματικοί του ηγέτες διακηρύσσουν ότι «δεν υπάρχουν Παλαιστίνιοι», μου έρχεται να καγχάσω. Διότι στην Ελλάδα, όλες ανεξαιρέτως οι πολιτικές παρατάξεις, οι δικαστικές αρχές μέχρι το ανώτατο επίπεδο, όπως και ο κλήρος, (κυρίως αυτός), αστυνομεύουν διαρκώς ο ένας τον άλλο, και όλοι μαζί την ελληνική κοινωνία ως σύνολο, μήπως τυχόν ξεφύγει από κανέναν και ξεστομίσει τη φράση-ταμπού ότι στη Θράκη υπάρχουν Τούρκοι. (Στο Ισραήλ, το «δεν υπάρχουν Παλαιστίνιοι» μπορεί να το υποστηρίζουν ακόμα κάποιοι ακραίοι, αλλά οι περισσότεροι έχουν πλέον παραδεχτεί ότι τουλάχιστον υπάρχουν). Όσο για τους Μακεδόνες, αυτοί αυτονόητα επίσης δεν υπάρχουν, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά οπουδήποτε στον κόσμο. Μόλις προ ημερών, ο πρωθυπουργός του ελληνικού κράτους επανέλαβε ακόμα μία φορά –ή μάλλον δύο φορές: αγγλιστί και γαλλιστί- την πάγια θέση ότι «δεν υπάρχουν Μακεδόνες» και ότι «η γλώσσα τους είναι ανύπαρκτη επειδή την επινόησαν οι κομμουνιστές». Κανείς δεν φάνηκε να ενοχλείται από αυτό –αν εξαιρέσουμε κάποια επικριτικά έως ειρωνικά σχόλια στον τύπο, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού- και πάντως κανείς δεν διανοήθηκε να μιλήσει για το ελληνικό απαρτχάιντ. Ούτε φυσικά χρησιμοποιείται ο όρος αυτός –παρεκτός από ολιγάριθμες αντιρατσιστικές ή/ και ακροαριστερές ομάδες- προκειμένου για την «κάμηλο» των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, την οποία οι περισσότεροι καταπίνουμε αμάσητη τη στιγμή που φιλτράρουμε επίμονα ίσως όχι κουνούπια, αλλά έστω μια εξίσου μεγάλη κάμηλο που όμως βρίσκεται αλλού. Στο κάτω κάτω, ο αριθμός των άοπλων «λαθρομεταναστών» που χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή, την αρτιμέλεια, την υγεία ή την ελευθερία τους χάριν της προάσπισης των ελληνικών (=ευρωπαϊκών) συνόρων και της εθνικής καθαρότητας του περιεχομένου τους, είναι μάλλον περισσότεροι από τους αντίστοιχο αριθμό Παλαιστινίων στο Ισραήλ. (Χώρια βέβαια που και εκεί αρχίζουν και χτίζουν σιγά-σιγά τα στρατοπεδάκια τους για να μαντρώσουν τους υποσαχάριους μετανάστες, χωρίς αυτό να καταγγέλλεται από κανέναν ως ένα από τα δεινά τού «σιωνισμού». Μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια).
Κατά τα λοιπά, από κύκλους του αντιισραηλινού ή/ και (μη) αντισιωνιστικού ή/ και (μη) αντισημιτικού κινήματος, διατυπώνεται συχνά το αίτημα «Nα πάψει η Ελλάδα να συνεργάζεται με το Ισραήλ».
Μήπως ήρθε η στιγμή να αναρωτηθούμε αν, με την ίδια λογική, είναι σωστό η Ελλάδα να συνεργάζεται με την Ελλάδα;                      Eagainst.com