Χνάρια πλασμάτων φυσικών στην αμμουδιά. Πίνακας Τέχνης
Σταμάτησα.
Δεν άντεξα να περπατήσω πάνω τους.
Στάθηκα και τα κοίταζα κάμποση ώρα
Κι ύστερα ένα βήμα μετέωρο έκανα μοναχά και έβαλα το χνάρι μου κι εγώ ανάμεσά τους....
Αφύσικο μου φάνηκε τελείως. Τεχνητό
Αυτό είναι το Πρόβλημα. Καμία Γείωση ο Άνθρωπος δεν έχει πια. Δεν τη νιώθει τη γη κάτω από τα πέλματά του. Κι αν ζει σε πόλεις ούτε καν την αφουγκράζεται
Ξέφυγε από τη Γη κι από τα άλλα Πλάσματα ο Άνθρωπος, όλα να τα κυριεύσει θέλησε και να τα υποτάξει, να τα αφανίσει τελικά, χνάρι αφύσικο στη φύση να αφήσει.
Κι είδα από μέσα μου τότε τη Λύση. Ακόμα και με τα παπούτσια αν μείνεις, ακόμα και με τα πέλματα γυμνά τη γη αν δεν πατάς, άμα τα δεις όλα τριγύρω σου σαν δώρα κι όχι σαν ανταγωνιστές εχθρούς, μπαίνεις κι εσύ στον Πίνακα, σε δέχεται όπως είσαι. Αρκεί να σεβαστείς. Να μην τσαλαπατήσεις. Να πορευτείς κι εσύ μαζί με όλα τ’ άλλα πλάσματα και να συνεργαστείς, να συνοδοιπορήσεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου