Στη μνήμη του Ιρανού πρόσφυγα που αυτοπυρπολήθηκε

Σήμερα οι   «Σημειώσεις ενός μετανάστη»  είναι λίγο διαφορετικός, προσπαθώντας να συμβαδίσει με «το πνεύμα» των Χριστουγέννων. Ειδικά τώρα που από μπαζάρ σε μπαζάρ κι από έρανο σε έρανο όλοι μας βολεύουμε τις ενοχές μας για τους αδύναμους, αντί για την ιστορία ενός μετανάστη αντιγράφουμε «λίγο» Νίτσε που μιλάει για όλους εμάς τους συμπονετικούς. ( «Ετσι μίλησε ο Ζαρατούστρα», μτφρ. Αρη Δικταίου)


«Ω φίλοι μου! Ακούστε πώς μιλά ο γνώστης: Ντροπή, ντροπή, ντροπή - αυτή ’ναι η Ιστορία των ανθρώπων! ...

(...)

Αληθινά, δεν τους μπορώ τους συμπονετικούς, που είναι μακάριοι μέσα στη συμπόνια τους: τους λείπει πάρα πολύ η ντροπή.

Αν πρέπει να είμαι συμπονετικός, τότε δε θέλω να μ’ ονομάζουνε έτσι· κι αν είμαι  συμπονετικός, θα ’θελα να ’μαι τέτοιος από μακριά.

Μ’ αρέσει να κρύβω τα κεφάλι μου και να φεύγω από κει, πριν ακόμα μ’ αναγνωρίσουν: κι έτσι σας λέγω να κάνετε κι εσείς, φίλοι μου!

Μακάρι να μού ’φερνε πάντα ο δρόμος μου ανθρώπους που να μην πονούν, όπως εσείς, και τέτοιους που να μπορώ να μοιραστώ μαζί τους ελπίδα και φαγητό και μέλι!

(…)

Γι’ αυτό ξεπλύνω το χέρι μου που βοήθησε αυτόν που υποφέρει, γι’ αυτό ξέπλυνα  ακόμη και την ψυχή μου.

Γιατί, βλέποντας τον υποφέροντα να υποφέρει, ντράπηκα εξ αιτίας της ντροπής του· κι όταν τον βοήθησα, χτύπησα σκληρά, πέφτοντας πάνω στην υπερηφάνειά του.

Μεγάλες ευεργεσίες δε μας κάνουν ευγνώμονες, μα εκδικητικούς· κι αν δεν ξεχαστεί η μικροευεργεσία, τότε γίνεται σαράκι.

(…)

Αχ, σε ποιο μέρος του κόσμου έγιναν μεγαλύτερες τρέλες, παρ’ όσο ανάμεσα στους συμπονετικούς; Και τι προξένησε περισσότερο πόνο στον κόσμο, από τις τρέλες των συμπονετικών;

Αλίμονο σ’ όσους αγαπούν, όταν δεν έχουν ακόμα ένα ύψος, που να βρίσκεται ψηλότερα από τη συμπόνια τους!

Ετσι μίλησε, κάποτε, ο δαίμονας σε μένα: “ακόμη κι ο Θεός έχει την Κόλασή του: κι αυτή ’ναι η αγάπη του για τους ανθρώπους”.

Και τώρα τελευταία ακόμα τον άκουσα να λέει αυτά τα λόγια: “Ο Θεός πέθανε· ο Θεός πέθανε εξ αιτίας της συμπόνιας του για τους ανθρώπους”.

Γι’ αυτό να φυλάγεστε από τη συμπόνια: απ’ αυτήν προέρχεται το βαρύ σύννεφο που πλακώνει τους ανθρώπους! Αληθινά καταλαβαίνω τα σημάδια του καιρού!

Να προσέξετε και τούτον εδώ τον λόγο: κάθε μεγάλη αγάπη βρίσκεται πιο ψηλά από κάθε συμπόνια της: γιατί ό,τι αγαπά θέλει να το δημιουργήσει ακόμα!

“Τον ίδιο τον εαυτό μου προσφέρω στην αγάπη μου, και τον πλησίον μου επίσης στον εαυτό μου” , έτσι λένε όλοι οι δημιουργοί. Μα όλοι οι δημιουργοί είναι σκληροί.

Ετσι μίλησεν ο Ζαρατούστρα».

* Αφιερώνεται στη μνήμη του φτωχού Ιρανού πρόσφυγα που, αφού τριγύρναγε στους δρόμους ζητώντας τρόφιμα, χθες αυτοπυρπολήθηκε στη μέση του δρόμου.              roz karta