Πρωινό φονικό

Γιάννης Μακριδάκης    Σήμερα το πρωί εκτυλίχθηκε μπρος στα μάτια μου μια αποτρόπαιη σκηνή, που όμως δείχνει πεντακάθαρα την Ύβρη, το Μέγα Λάθος από το οποίο ξεκίνησε και επί του οποίου μετά, λάθος πάνω στο λάθος, γενιά με τη γενιά τα πλανεμένα δίποδα που αποτελούν την ανθρωπότητα, αυτό τον εσμό που κατατρώγει τη γη, φτάσανε ως το σήμερα και ως το αδιέξοδο που έρχεται ολοταχώς....

Είχε λιακάδα όμορφη και η θάλασσα ήτανε γαληνεμένη, περπατούσα στην αμμουδιά και ευφραινόταν η ψυχή μου από τη γλύκα της φύσης Δεκέμβρη μήνα, μονάχα τον παφλασμό του νερού άκουγα και τα πουλιά που κάνανε γιορτή ύστερα από τα κρύα, όταν ξαφνικά πετάρισαν μέσα από τις καλαμιές τρομαγμένα από την παρουσία μου ένα κοπάδι θαλασσοπούλια.
Ήτανε μαύρα και μακρύλαιμα, καμιά εικοσαριά, πετάξανε σε σχηματισμό, πάπιες, σκέφτηκα και χαμογέλασα, σταμάτησα με το κεφάλι ψηλά και τις καμάρωνα καθώς πετούσαν και στοιχίζονταν η μια πίσω απ’ την άλλη, για να δώσουνε το γνωστό σχήμα στο κοπάδι τους. Ο νους μου πήγε αμέσως στον Νιλς Χόλγκερσον, πανέμορφα πουλιά, πανέμορφο το πέταγμα, έκπληξη ανεπανάλληπτη και δώρο μέγιστο η πρωινή τους παρουσία στο διάβα μου, δεν πρόλαβα όμως να το χαρώ για πολύ και να χαμογελάσω θαυμάζοντάς τα διότι ήρθε ο νους μου να με βάλει στη θέση μου κι ένα σφίξιμο στην καρδιά να με συνεφέρει και να με προσγειώσει στην πραγματικότητα. Εδώ βρήκατε να έρθετε ρε γαμώτο, ψέλλισα σαν να μιλάω στα πουλιά, και τίναξα το κεφάλι μου για να διώξω την κακιά σκέψη που με κυρίεψε, συνέχισα την βόλτα μου επί της παραλίας.
Δεν είχα προλάβει να φτάσω ως την άκρη της, ήρθαν τα δίποδα με δυο οχήματα και σταματήσανε πάνω στην άμμο. Κατεβήκανε κάτω και στα γρήγορα αρχίσανε τις τουφεκιές. Μπαμ, μπαμ, μπαμ, μπαμ, μπαμ, μπαμ, μπαμ, εφτά τουφεκιές η μια μετά την άλλη με διαφορά δευτερολέπτου, γύρισα το κεφάλι μου αλαφιασμένος και τους είδα από μακριά, έστρεψα κατά πίσω, μέχρι να πλησιάσω είχανε φορτώσει κάποια πουλιά στα αυτοκίνητα και φεύγανε ολοταχώς, τρία νεκρά κείτονταν μες στη θάλασσα.
Καμιά σημασία δεν έχει ποιοι ήταν και αν τους γνωρίζω. Είναι ο πλανεμένος άνθρωπος. Είναι η κατάντια της ανθρωπότητας που συνεχίζει το ίδιο προαιώνιο Μέγα Λάθος. Καθένας από μας είναι η ανθρωπότητα, όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι για όλων την κάθε πράξη.
Αυτό είναι το δίποδο ον το ευφυές και το πολιτισμένο. Αυτή είναι η Ύβρις που διαπράττει από εμφάνισής του επί γης μέχρι και σήμερα. Νομίζει πως είναι κυρίαρχος της πλάσης και πως μπορεί να ξεπατώνει τα πάντα, να καταστρέφει τα πάντα, να σκοτώνει τα πάντα, να τρώει τα πάντα, να θρέφει κοιλιές και να ψοφάει πριν την ώρα του από τα λίπη της “ανάπτυξης”, από την χοληστερίνη του “πολιτισμού” του.

Αυτό είναι το τέλειο ον που κατάντησε γελοίο και πεθαίνει όπως του πρέπει, τρομαγμένο επειδή δεν κατάφερε να ζήσει, γεμάτο καρκίνους και ασθένειες κάθε είδους, αντιπαροχή και αντικαταβολή αναπτύξεως, επικυριαρχίας και βίου βολικού, επειδή νόμισε ότι γεννήθηκε για να ανταγωνιστεί τη φύση, να κυριαρχήσει στη γη αλλά τον τρώει η κοιλιά του και κατόπιν τα σκουλήκια.

Είναι καιρός, τώρα στον τόσο πολιτισμένο πια και εκσυγχρονισμένο 21ο αιώνα, να δούμε πλέον το πρόβλημα της ανθρωπότητας στην πηγή του, βαθιά, στο προαιώνιο Μέγα Λάθος το οποίο τυφλά εκπαιδευόμαστε γενιά τη γενιά να συνεχίζουμε, είναι καιρός να αλλάξουμε πορεία και να συνεργαστούμε πλέον με το υπόλοιπο οικοσύστημα και με τα πλάσματά του. Μόνο έτσι θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως ανθρωπότητα, μόνο με σεβασμό και συνεργασία. Αλλιώς, αν συνεχίζουμε να πορευόμαστε όπως τώρα, δεν θα γλυτώσει κανένας μας διότι ποτέ ως τώρα κανένας δεν γλύτωσε, όλους στο τέλος τους κατατρόπωσε η φύση, τους κατάντησε ανήμπορους όχι μόνο να σκοτώσουν αλλά και να σταθούν στα πόδια τους τα δυο, ακόμα και σε νεαρή ηλικία, την Ύβρη την πληρώνουν, και τους ρουφάει κατόπιν η γη, τους αφομοιώνει για να συνεχίσει να ζει κι αυτοί να μην την νιώθουν.
Όποιος είναι να καταλάβει θα καταλάβει κι όποιος είναι να νιώσει θα νιώσει. Και θα αλλάξει πορεία. Και μαζί του θα αλλάξει πορεία κι η ανθρωπότητα. Προσωπικά διάνυσα πολύ πικρό και δύσκολο δρόμο μέχρι να σταματήσω να βρίζω και να καταριέμαι τους κρετίνους, μου πήρε χρόνια πολλά μέχρι να παραδοθώ σε ένα απόλυτο αίσθημα εμπιστοσύνης στο Χάος. Στο Χάος που ρουφάει κάθε Υβριστή της Ζωής.

Η προαιώνια μάχη του ανθρώπου με τη φύση είναι καιρός πια να λήξει. Πόσες χιλιάδες γενιές επιτέλους πρέπει να γεννηθούνε και να πεθάνουνε με τον ίδιο τρόπο, για να κατανοήσει το ευφυές αυτό δίποδο πως κάτι κάνει λάθος; Πόσες άραγε ακόμα;

 φωτο:Γιάννης Μακριδάκης