Ο Σνόουντεν είναι ίσως κάποιος από εκείνους που ελπίζουν ακόμη πως η κοινωνία έχει τη δυνατότητα όχι απλώς να αλλάξει, αλλά να αλλάξει προς το καλύτερο....
Για να ισχύσει μία τέτοια ελπίδα, όμως, υπάρχει μια απαραίτητη προϋπόθεση. Να υπάρχει κοινωνία με τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας.
Εντελώς ωφελιμιστικά, κύριο χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας είναι η προσπάθεια των μελών της να επιτύχουν ανάγκες ή επιθυμίες που δεν θα μπορούσαν να εκπληρώσουν μόνα τους. Ακόμη κι αν οι ανάγκες αυτές ή οι επιθυμίες είναι διαφορετικές – αλλά όχι αλληλοσυγκρουόμενες – για ομάδες μελών της κοινωνίας, η συλλογική προσπάθεια γίνεται για την ικανοποίηση εκάστης ανάγκης.
Δεν ξέρω τι θα συμβεί ή τι συμβαίνει με λοιπές κοινωνίες. Ξέρω ότι η ελληνική, συνηθισμένη να αλλάζει προς το χειρότερο, αποκλείεται να δεχθεί να αλλάξει προς το καλύτερο. Το γεγονός ότι οι αποκαλύψεις σκανδάλων που θα μπορούσαν να αποτελέσουν «την ευκαιρία να αποφασίσει η ίδια εάν πρέπει να αλλάξει» είναι πλέον μια αδιάφορη καθημερινότητα, μιλάει από μόνο του.
Η ελληνική κοινωνία – αν υφίσταται τέτοια – δεν έχει κανένα κοινό όραμα ή στόχο. Το «καλύτερο» είναι τόσο διαφορετικό για την κάθε ομάδα, ακόμη και για το κάθε άτομο, ώστε αποκλείεται να υπάρξει συλλογική προσπάθεια. Δεν τίθεται κάποιο θέμα ηθικής, εδώ. Η υποκρισία δεν αφήνει χώρο για τέτοια ζητήματα.
Αν δεχθούμε ότι η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας είναι συνειδητά χριστιανοί ορθόδοξοι στο θρήσκευμα και σήμερα γιορτάζει τη γέννηση του Θεού της με ανθρώπινη μορφή, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι κοροϊδεύει ακόμη και τον ίδιο της τον Θεό. Αν σήμερα οι χριστιανοί ορθόδοξοι τιμούν τη γέννηση του Θεού τους σε μία φάτνη, φορώντας τα ακριβότερα ρούχα τους προφανώς ειρωνεύονται την πίστη τους.
Αν οι χριστιανοί ορθόδοξοι γιορτάζουν σήμερα την ταπεινότερη εκδοχή του Θεού τους μετατρέποντας τους ναούς τους σε χώρο ρεβεγιόν, ο σουρεαλισμός προσκυνά το θέαμα. Αν οι χριστιανοί ορθόδοξοι δηλώνουν πίστη στην απλότητα του Θεού τους ενώ ταυτόχρονα μετατρέπουν σε πάθος ζωής την απόκτηση ενός τζιπ Καγιέν, τότε ο κυβισμός της παράνοιάς τους θα πρέπει να ενταχθεί σε φόρο πολυτελείας.
Η ελληνική «κοινωνία» των χριστιανών ορθοδόξων φροντίζει σήμερα να ομολογήσει την πίστη της ευχόμενη Χρόνια Πολλά και εφευρίσκει «ζεστές ευχές», υποκρινόμενη πως δε γνωρίζει ότι πούλησε την ψυχή της στο διάβολο του καπιταλισμού έναντι κάποιων ψίχουλων που πέφτουν από το τραπέζι των κεφαλαιοκρατών.
Η ελληνική «κοινωνία» των χριστιανών ορθόδοξων παρέδωσε την αξιοπρέπειά της, τις ελευθερίες της, την αίσθηση δικαιοσύνης της και τις απαιτήσεις της για σεβασμό και ισότητα, σε ένα πολιτικό σύστημα εργολάβων που χτίζει το άγαλμα του Μαμωνά. Η ελληνική «κοινωνία» έχει αποδεχθεί ότι μπορεί άλλο να δηλώνει πως πιστεύει και το εντελώς αντίθετο να πράττει, χωρίς να αντιμετωπίζει κανένα συνειδησιακό πρόβλημα.
Μπορεί άνετα η ελληνική «κοινωνία» να δηλώνει την οργή και την επαναστατικότητά της για τα όσα συμβαίνουν, ενώ με απόλυτη φυσικότητα κάνει θερμή χειραψία στον κάθε εκπρόσωπο του καθεστώτος που γέννησε αυτή την οργή και επαναστατικότητα. Θα μπορούσε να είναι ηλιθιότητα όλο αυτό, όμως απλώς είναι υποκρισία.
Η ελληνική «κοινωνία» φορτσάρει συναισθηματικά τέτοιες περιόδους και προχωρά σε συγκινητικές πράξεις αλληλεγγύης όπως να τσοντάρει λίγα ευρώ για τη λειτουργία κάποιου συσσιτίου, όμως ταυτόχρονα ανέχεται ή και σιγοντάρει τις πολιτικές απολύσεων που θα πολλαπλασιάσουν τους έχοντες την ανάγκη συσσιτίου.
Οι χριστιανοί ορθόδοξοι επιδόθηκαν και σήμερα σε ένα διαγωνισμό πίστης που τον κερδίζει όποιος φορά τα ακριβότερα ρούχα, όποιος περάσει καλύτερα τρωγοπίνοντας ή όποιος ταξιδέψει πιο μακριά. Η κοινωνία των χριστιανών ορθοδόξων επέλεξε να ακολουθεί πιστά μόνο τη εντολή «τα του καίσαρος τω καίσαρι» κι έτσι υπάκουα παραδίδει στον ρωμαίο Καίσαρα ό,τι εκείνος πιστεύει πως του ανήκει. Κρίμα, όμως, που ξέχασαν το κυριότερο σημείο της πίστης τους. Ότι δηλαδή στο τέλος οι ρωμαίοι τον σταύρωσαν τον Χριστό. Μια τέτοια κοινωνία έχει κάθε λόγο να εξαιρείται από τις ευκαιρίες που της δίνονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου