του Κώστα Μάρκου
Η κορυφαία, μέχρι τώρα, τρομοκρατική πράξη της εν ψυχρώ, προμελετημένης πολιτικής δολοφονίας του αντιφασίστα αγωνιστή Παύλου Φύσσα από τον Γιώργο Ρουπακιά που ανήκε στην Χρυσή Αυγή, η οποία συνδέεται πολύμορφα και σε ένα βαθμό «καθοδηγείται» από κρατικούς μηχανισμούς, σε συνδυασμό με την κυβερνητική και καθεστωτική...
ετοιμότητα για «αξιοποίησή» της, ειδικά από τη ΝΔ, δείχνουν ότι τα κέντρα εξουσίας κινούνται με ένα γενικότερο σχέδιο νέας υπεραντιδραστικής αντιδημοκρατικής επίθεσης. Στην κυριολεξία, «με ένα σμπάρο, πολλά τρυγόνια».
Η αξιοποίηση της δολοφονίας από τη συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ μόνο σε πρώτο επίπεδο και επιφανειακά στρέφεται κατά της Χρυσής Αυγής. Βαθύτερη επιδίωξή τους είναι η προληπτική τρομοκρατία για να καμφθεί η νέα, πολύμορφη και αντιφατική τάση για αγώνες μη ελεγχόμενους από το αστικό κοινοβουλευτικό, κομματικό σύστημα και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Και μάλιστα, μπροστά στον καινούριο, εξάχρονο κατά Σαμαρά, γύρο μνημονιακής λεηλασίας που ετοιμάζεται σε Βρυξέλλες, Βερολίνο και Φρανκφούρτη. Αδιάψευστοι μάρτυρες αυτής της τάσης είναι τα παρακάτω: Η κίνηση για αγώνες και απεργίες διαρκείας με ριζοσπαστικότερο περιεχόμενο, για ανεξάρτητο διακλαδικό, περιφερειακό συντονισμό των εργατικών αγώνων και για γρήγορη αντικυβερνητική πολιτικοποίησή τους. Η γενικευμένη ανυποληψία των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, ο απεγκλωβισμός μεγάλων τμημάτων εργαζομένων από ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ προς τα αριστερά και σημάδια ενίσχυσης της ανατρεπτικής πτέρυγας του μαζικού κινήματος. Και, πάνω από όλα, το γεγονός ότι εκτός από τμήματα του Δημοσίου και του σύγχρονου επιστημονικού προλεταριάτου, σε αυτή την κίνηση αναζητά την είσοδό του το νέο βιομηχανικό προλεταριάτο του ιδιωτικού τομέα, όπως δείχνουν οι απεργίες και καταλήψεις εργατών στην Εύβοια. Την ίδια στιγμή, έμφανίζονται κάποια σημάδια για είσοδο στο προσκήνιο της νεολαίας, των μαθητών και φοιτητών. Η τάση αυτή είναι ακόμη πρωτόλεια, αντιφατική, περισσότερο αυθόρμητη παρά συνειδητή και σχεδιασμένη, είναι ακόμη προγραμματικά αναντίστοιχη της επίθεσης και δεν επιτρέπεται να την μετατρέπουμε σε ήδη υπάρχουσα πραγματικότητα, αλλά είναι διαρκώς υπόγεια παρούσα με δυναμικότερη από πριν ανοδικότητα.
Παρόλ’ αυτά, η τάση χειραφέτησης από την αστική πολιτική και η προοπτική για έναν ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο ενός νέου, ταξικού εργατικού και λαϊκού κινήματος, με πρωτόλειο αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, αποτελεί την ύψιστη «ακρότητα» για τη συγκυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, για την τρόικα ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ. Η προοπτική μιας εργατικής κοινωνικής διαταραχής στην απρόσκοπτη φορομπηχτική εκπλήρωση των «δανειακών υποχρεώσεων» προς τους τραπεζίτες, καθώς και η μακρόχρονη «ασφάλεια και σταθερότητα των επενδύσεων» ισοδυναμεί για το κεφάλαιο με ένα Ινφέρνο, με μια Κόλαση του Δάντη. Σε τελική ανάλυση, αυτή η εργατική τάση αποτελεί το «μέγιστο έγκλημα» για τα ποσοστά εκμετάλλευσης, κλεμμένης υπεραξίας και κέρδους των εγχώριων και ξένων χρηματοπιστωτικών και πολυεθνικών επιχειρήσεων. Για να αποτρέψουν αυτό το «μέγιστο έγκλημα», το ελληνικό κεφάλαιο, η νεοφασιστική πυγμή του, οι κυβερνήσεις του, οι κρατικοί μηχανισμοί, δεν διστάζουν μπροστά σε κανένα «μικρότερο» κατ’ αυτούς έγκλημα, όπως η δολοφονία ενός 34χρονου αντιφασίστα καλλιτέχνη.
Σε αυτά τα πλαίσια, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, με τις «πρωτοβουλίες Δένδια», ετοιμάζει ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο, το οποίο, στο όνομα της αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής, θα στρέφεται κυρίως κατά των εργατικών λαϊκών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων, κατά των οργανώσεων της εργατικής τάξης και του λαού, των συνδικάτων, των μαζικών τους φορέων, των κομμάτων τους και μπροστά στο οποίο θα είναι παιγνιδάκι οι τρομονόμοι. Η ΝΔ χτυπά τη Χρυσή Αυγή και κυρίως, τον «εξωκοινοβουλευτικό» στρατιωτικό βραχίονά της, για να περάσει από το κοινοβούλιο και να νομιμοποιήσει το νέο οπλοστάσιο καταστολής και νομικού ελέγχου του εργατικού λαϊκού κινήματος και ειδικά των ανατρεπτικών ταξικών τάσεών του. Το μέτωπο πάλης για τις λαϊκές ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα αποκτά, ειδικά τώρα, χαρακτήρα προτεραιότητας.
Ο δεύτερος στόχος αυτού του γενικότερου σχεδίου είναι, μαζί και πέρα από την καταστολή, η πίεση για ενσωμάτωση του μαζικού κινήματος και της Αριστεράς στη «δημοκρατική κοινοβουλευτική ομαλότητα» της μνημονιακής αντεργατικής πολιτικής, στο «συνταγματικό τόξο» του εκφασιζόμενου καθεστώτος διαρκούς έκτακτης ανάγκης. Δεν είναι τυχαίο ότι, παρά τα ελεγχόμενα χτυπήματα κατά της Χρυσής Αυγής και παρά τις εσωτερικές αντιθέσεις (Παυλόπουλος κ.λπ.) ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, με επιφανείς εκπροσώπους τους (Λαζαρίδης, δηλ. Σαμαράς, ο ίδιος ο Βενιζέλος, Βορίδης, αλλά και Ντόρα, με «καταμερισμό»), επιμένουν στη «θεωρία των δυο άκρων» και «βγάζουν» τον ΣΥΡΙΖΑ ή τμήματά του, και το ΚΚΕ «εκτός συνταγματικού τόξου». Η πίεση αυτή έχει, δυστυχώς, ήδη κάποια αποτελέσματα, εάν κρίνουμε από τις δηλώσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και τη στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ κυρίως στο μαζικό κίνημα, όπως στην ΟΛΜΕ.
Ο τρίτος στόχος του σχεδίου είναι, μέσω του ελεγχόμενου χτυπήματος της Χρυσής Αυγής, το «δημοκρατικό ξέπλυμα» της αντιδημοκρατικής, ακροδεξιάς και εκφασιζόμενης πολιτικής της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ. Κρίσιμο ζήτημα εδώ είναι να μη μπει η Αριστερά ούτε καν στο διάλογο για τη νέα αντιδραστική νομοθετική «πρωτοβουλία Δένδια», συμβάλλοντας στο «ξέπλυμα».
Και τέταρτος στόχος είναι η επανάκτηση της ηγεμονίας της ΝΔ και του κοινοβουλευτικού συστήματος στο εσωτερικό της Δεξιάς, η οποία κινδύνευε θανάσιμα από την άνοδο της επιρροής της Χρυσής Αυγής στο ακροατήριό της (όπως δείχνουν φανερές και κρυφές δημοσκοπήσεις), την οποία εξέθρεψαν, όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε γενικώς η κρίση, αλλά η ίδια η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, οι καναλάρχες και οι κρυφοί επιχειρηματίες χρηματοδότες της. Η πρόκληση στο Μελιγαλά ήταν πολύ επικίνδυνη για να την καταπιεί ο Σαμαράς. Με την «ως έτοιμη από καιρό» αξιοποίηση και τις καταιγιστικές αποκαλύψεις της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής που τώρα θυμήθηκαν οι μιντιάρχες, η επιρροή της στο πλατύτερο στρώμα θα χτυπηθεί. Ωστόσο, πρέπει να θεωρείται μάλλον σίγουρο ότι η εξάρθρωση αυτής της εγκληματικής νεοναζιστικής οργάνωσης δεν πρόκειται να φτάσει σε βάθος. Το γενικότερο σύστημα χρειάζεται τη νεοναζιστική συμμορία, την ιδεολογία της, την πολιτική της, αλλά ελεγχόμενη και κατεργασμένη, ώστε να είναι, σε δεύτερο χρόνο, «κυβερνήσιμη». Δεν θα παραιτηθούν από τα σχέδια δεξιάς – ακροδεξιάς συγκυβέρνησης, όταν κρίνουν ότι είναι έτοιμη.
Η Αριστερά και το μαζικό κίνημα αυτή τη στιγμή πρέπει να ιεραρχήσουν τα καθήκοντά τους. Άμεσα πρέπει και μπορούν να αξιοποιήσουν τις εσωτερικές αντιθέσεις της αστικής πολιτικής για να καταφέρουν ένα όσο το δυνατόν βαθύτερο χτύπημα στο νεοναζιστικό «επιθετικό δόρυ» της απαιτώντας: Τη σύλληψη και παραδειγματική τιμωρία όλων των συνεργών και φυσικών αυτουργών του δολοφόνου Ρουπακιά και όλων των χρυσαυγιτών και για όλες τις επιθέσεις της εγκληματικής οργάνωσης, την ηθική δικαίωση και χρηματική κρατική αποζημίωση όλων των θυμάτων, Ελλήνων και ξένων. Την άμεση άρση ασυλίας, παραπομπή σε δίκη, καταδίκη και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων όλων των βουλευτών της Χρυσής Αυγής ως ηθικών αυτουργών και τη διακοπή κάθε κρατικής χρηματοδότησης στην εγκληματική οργάνωση. Την αποκάλυψη, σύλληψη, εκδίωξη από τις θέσεις τους και δικαστική τιμωρία όλων όσοι συνεργάστηκαν σε εγκληματικές πράξεις μέσα από την αστυνομία, το στρατό, τους απόστρατους, το δικαστικό σώμα και τη δημόσια διοίκηση. Την αποκάλυψη και ανάλογα, τιμωρία των συνεργών τους στα μέσα ενημέρωσης και στον εφοπλιστικό, τραπεζικό και «επιχειρηματικό κόσμο» που χρηματοδοτούν κρυφά την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής.
Όλα τα παραπάνω δεν επαφίενται στους Δένδια και Αθανασίου. Αλλά επιβάλλονται στην κυβέρνηση, τη Βουλή και το δικαστικό σύστημα, έστω εν μέρει, με ένα πλατύ αντιφασιστικό, δημοκρατικό, ανατρεπτικό μέτωπο πάλης. Με την ιδεολογική, πολιτική, κινηματική αντιμετώπιση του νεοφασισμού και της Χρυσής Αυγής, που θα κριθεί στο δρόμο του αγώνα και της μαζικής λαϊκής αυτοάμυνας (και όχι μιας τυφλής στρατιωτικής αντιπαράθεσης, όπως πιστεύει ο αντιεξουσαστικός αναρχικός χώρος και άλλες τάσεις) για να απομονωθούν οι νεοναζί στα σχολεία, τα εργοστάσια και τις γειτονιές. Εξαιρετικά κρίσιμο ζήτημα εδώ είναι η μόνιμη και όχι ευκαιριακή, η σχεδιασμένη και όχι «τυχαία», κοινή μετωπική δράση όλης της Αριστεράς μέσω του μαζικού κινήματος.
Παρόλ’ αυτά, εάν η Αριστερά, η αντικαπιταλιστική, επαναστατική κομμουνιστική πτέρυγά της και το ταξικό εργατικό κίνημα δεν συνδέσουν άμεσα, πολιτικά και αγωνιστικά, όλα τα παραπάνω, με την αντιμετώπιση της κοινωνικής επίθεσης, εάν υποβιβάσουν την αντιπαράθεση με τα μνημόνια και τα μέτρα, με την ίδια την κυβέρνηση και την τρόικα, με τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό και γενικότερα με το κεφάλαιο, θα αφήνουν μόνιμα πολιτικό και ιδεολογικό χώρο στο «αντισυστημικό» ψεύτικο προφίλ του νεοναζισμού. Δεν «καταλαβαίνουμε καλά το φασισμό», εάν δεν επιτιθόμαστε κατά της εκφασιζόμενης συγκυβέρνησης, όπως η ηγεσία του ΚΚΕ, η οποία, στις τρεις επίσημες ανακοινώσεις της για τη δολοφονία (ανακοίνωση και σχόλιο γραφείου Τύπου, δήλωση γ.γ. της ΚΕ), δεν αναφέρει καν τις λέξεις κυβέρνηση, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ή, όπως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία έδωσε αμέσως δείγματα κοινοβουλευτικής νομιμοφροσύνης και πίστης σε μια «δημοκρατική ομαλότητα» για να αποσπάσει μια δήλωση αβέβαιης ένταξής της στο «συνταγματικό τόξο» του Σαμαρά και του Βενιζέλου. ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου