του Γιάννη Ελαφρού
ΠΡΙΝ-Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς
H μεγάλη μάχη ξεκινά. Η πρώτη νίκη των μαχόμενων καθηγητών και των άλλων κλάδων που συμπαρατάσσονται είναι ότι η πενθήμερη απεργία πραγματοποιείται (βγαλμένη από τις συνελεύσεις, χωρίς εισήγηση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ!), ότι το πολιτικό σύστημα συγκλονίζεται από μια μαζική ριζοσπαστική κινητοποίηση (και όχι βέβαια από κάποιο κοινοβουλευτικό διάβημα), ότι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και η νεολαία έχουν τώρα μια αιχμή στο δόρυ της αγανάκτησης και της οργής, βλέπουν ότι μπορεί «να πάει αλλιώς»....
Η κυβέρνηση απαντά ότι η απεργία είναι πολιτικά υποκινούμενη και προσπαθεί να την εντάξει στην κοινοβουλευτική αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Επιδιώκει έτσι να κόψει τα κοινωνικά της ερείσματα και να την καθηλώσει πολιτικά. Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Βεβαίως, πολιτική υποκίνηση της απεργίας υπάρχει! Είναι η υπεραντιδραστική πολιτική της «χούντας» κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Επίσης, η απεργία των καθηγητών, με την μορφή των πενθήμερων επαναλαμβανόμενων και με αυτό το περιεχόμενο, δεν επιβλήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ στους καθηγητές, αλλά το ανάποδο! Ποιος μπορεί να ξεχάσει το πούλημα της απεργίας του Μάη από τις δυνάμεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Η μεγάλη απεργία των μαχόμενων κλάδων φέρνει στο προσκήνιο τον ανεξάρτητο και ανατρεπτικό πολιτικό ρόλο του ενωτικού μαζικού κινήματος. Όταν κάνουν πολιτική με τον δικό τους αγώνα δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στον δρόμο και στην απεργία. Αυτό είναι που τόσο έχουμε ανάγκη, μια δύναμη για κάθε μάχη, μια δύναμη που φοβίζει την κυβέρνηση και το σύστημα. Δεν είναι μια αντιπαράθεση που αρχίζει και τελειώνει στη διελκυστίνδα ανακοινώσεων ΝΔ/ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ στα δελτία των οκτώ. «Και για σήμερα και για αύριο, και με κάθε κυβέρνηση, το συμφέρον των καθηγητών είναι ένα μαζικό μαχητικό και με διαδικασίες βάσης εκπαιδευτικό κίνημα. Ένα κίνημα που θα στηρίζεται στην αυτονομία του και στη μαχητική του διασύνδεση με άλλα τμήματα του εργατικού κινήματος, μακριά από πολιτικές ουράς με τις συμβιβασμένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Θα αποκρούσουμε αποφασιστικά κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης και των ΜΜΕ, ένταξης των αγώνων μας στη στείρα κοινοβουλευτική αντιπαράθεση, χωρίς συζήτηση για την αλλαγή πολιτικής.
Ναι, εμείς έχουμε τη δική μας πολιτική ατζέντα και προτεραιότητα: Οι εργαζόμενοι και οι ανάγκες της κοινωνίας στο τιμόνι των εξελίξεων, μέσα από το συλλογικό και μαχητικό αγώνα!», τονίζουν εύστοχα σε προχθεσινή δήλωσή τους οι εκπρόσωποι των Παρεμβάσεων στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ Σταμάτης Νικολάου και Σταύρος Τζιορτζιώτης.
Ο αγώνας των καθηγητών και των άλλων μαχόμενων κλάδων είναι κοινωνικά δίκαιος και αναγκαίος, αλλά ταυτόχρονα βαθιά πολιτικός κι ανατρεπτικός. Πολιτικό είναι το περιεχόμενό του για δημόσια, δωρεάν, ποιοτική, απελευθερωτική παιδεία για όλους, για να μην πεταχτεί από την εκπαίδευση κανένα παιδί, κανείς καθηγητής, για ενιαίο 12χρονο σχολειό ριζικά διαφορετικό από τα σχολεία της μιζέριας. Για σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, ενάντια στις απολύσεις, για μαζικούς διορισμούς για τις κοινωνικές ανάγκες, δημόσια και δωρεάν όλα τα κοινωνικά αγαθά. Για ελευθερία, δικαιοσύνη και δημοκρατικά δικαιώματα.
Πολιτική λογική έχει η μορφή πάλης της απεργίας και του αγώνα διαρκείας. Δεν μένει σε μια άσφαιρη διαμαρτυρία, για να καταγραφεί η αντίθεση και να γίνει ανάθεση σε κάποιο κόμμα ή συνδικαλιστή να βγάλει το φίδι από την τρύπα, αλλά φιλοδοξεί να πάρουν οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι και το κίνημά τους την υπόθεση στα χέρια τους, να ορίσουν οι ίδιοι τα σύνορα της αξιοπρέπειας και της νίκης. Πολιτικός είναι και ο τρόπος που αποφασίστηκε και που οργανώνεται η απεργία, μέσα από γενικές συνελεύσεις και απεργιακές επιτροπές σε κάθε ΕΛΜΕ και συνολικά, με την πλατιά δημοκρατία της βάσης, κόντρα στο καπέλωμα και τελικά την πυροσβεστική δράση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και των κομματικών μηχανισμών της διαχείρισης. Είναι μήνυμα για ένα άλλο εργατικό κίνημα, με άλλο πολιτικό ρόλο, για πραγματική δημοκρατία.
Πολιτικό είναι και το κάλεσμα για συμπαράταξη όλων των εργαζομένων, των ανέργων και των νέων, όλων των συνδικάτων και των αγωνιζόμενων κλάδων, όσων «δεν παραδέχονται τη νύχτα», για να ανατραπεί η πολιτική της εξαθλίωσης και της αρπαγής. Για να ηττηθεί η σύγχρονη Ιερή Συμμαχία κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ, για να σπάσουν τα δεσμά του χρέους, του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των νόμων της αγοράς και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν ότι απαραίτητο βήμα σε αυτή την πορεία ανατροπής είναι το γκρεμοτσάκισμα της άθλιας κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Το μαχόμενο εργατικό κίνημα δεν φοβάται να θέσει αυτό το αίτημα, γιατί γνωρίζει ότι η ανατροπή της κυβέρνησης «από τα κάτω», μέσα σε ένα φλεγόμενο κοινωνικό πεδίο πρωτοβουλίας των μαζών, δίνει δυνατότητες να μην καταλήξει σε αλλαγή διαχειριστή, αλλά να ανοίξει το δρόμο για ανατροπή πολιτικής.
Το σύστημα φοβάται την ανεξέλεγκτη δυναμική και τον ανατρεπτικό πολιτικό ρόλο του σκληρού απεργιακού μετώπου. Γι’ αυτό έβαλαν τον αστικοποιημένο και τον κυβερνητικό συνδικαλισμό σε ρόλο πυροσβέστη. Οι γαλαζοπράσινοι συνδικαλιστές της ΔΟΕ, σε διατεταγμένη κυβερνητική υπηρεσία, αγνόησαν ότι τα 2/3 των συλλόγων που πραγματοποίησαν συνέλευση ψήφισαν πενθήμερες επαναλαμβανόμενες μαζί με τους καθηγητές και κρύφτηκαν πίσω από την 48ωρη της ΑΔΕΔΥ, η οποία αγνόησε το κάλεσμα για αγώνα διαρκείας. Διοικήσεις σε κρίσιμες ομοσπονδίες αρνήθηκαν τη συμπαράταξη με τους καθηγητές (π.χ. ΠΟΕ ΟΤΑ). Η ΓΣΕΕ περιορίστηκε σε μια τετράωρη στάση την Τετάρτη. Αλλά δυστυχώς και το ΠΑΜΕ επιμένει απαράδεκτα, με άλλο σκεπτικό βεβαίως, στους αγώνες χαμηλής έντασης και χαμηλών προσδοκιών.
Κι όμως, η κατάπνιξη της απεργιακής δυναμικής μπορεί και πρέπει να ανατραπεί! Ο κόσμος βράζει, το καπάκι μπορεί να τιναχτεί. Τώρα είναι η ώρα της γενίκευσης της απεργιακής και αγωνιστικής δράσης. Με μαζική συμμετοχή στις απεργίες, στις διαδηλώσεις, στις εκδηλώσεις. Με μια νικηφόρα ασπίδα λαϊκής αλληλεγγύης γύρω από τις απεργίες. Με απεργιακό μέτωπο αγώνα διαρκείας, με νέους κλάδους στην μάχη, με συντονισμό των μαχόμενων κλάδων και ειδικά με συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων και των απεργιακών επιτροπών. Η αντίδραση, όπως έδειξε και το Πέραμα, θα κτυπήσει με όλα τα μέσα. Οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να στηρίξουν αποφασιστικά και από κοινού τον κρίσιμο αυτό αγώνα, χωρίς ταλαντεύσεις και δεύτερες σκέψεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου