Το όνειρο

Αννιτα  Λουδαρου   Απελπισία. Δεν επέτρεπε στον εαυτό του να ονειρευτεί. Τα όνειρα δεν είναι άρρωστα. Γνωρίζουν πιο πολλά για μας απ΄ό,τι εμείς οι ίδιοι.Όμως εκείνος έλεγε πως δεν έβλεπε. Έτσι έλεγε. Φυσικά έβλεπε, αλλά δεν τα θυμόταν. Η μνήμη του τα απέβαλλε πριν ξυπνήσει, όπως η μήτρα το άρρωστο κύημα. Φυλακισμένος όπως ήταν στον βίο του, δεν χωρούσε άλλη εκδοχή.
   Έλεγε πως έβλεπε μόνο εφιάλτες....
Φυσικά και θυμόταν μόνο εφιάλτες. Γιατί αυτούς μπορούσε να τους αντέξει . Με αυτούς σιγουρευόταν πως υπάρχουν χειρότερα απ΄αυτά που ζει. Έτσι μπορούσε να συνεχίζει να ζει στο κελί του με το μοτίβο ''καλά είμαι εδώ''.
     Έλεγε πως κάποτε προσπάθησε να αλλάξει το μοτίβο. Πως στο τέλος της μέρας που τα έκανε όλα διαφορετικά , κατάλαβε πως παρέμενε ο ίδιος. Την επόμενη μέρα τα έκανε όλα ίδια , αλλά είχε πια αλλάξει. Έτσι μπερδεύτηκε . Την τρίτη μέρα δεν ήξερε τι να κάνει και αφεθηκε στην συνήθεια. Δεν έκανε τίποτα. Αφέθηκε στην ακινησία για πολλά χρόνια. Είχε παραβλέψει πως το κάθε μοτίβο είναι μια παλιά  γραφή. Έχει κτυπηθεί σαν tatoo στο δέρμα.  Και πως οι παλιές γραφές για να τροποποιηθούν δεν απαιτούν μονάχα λίγες μέρες.
      Έζησε για πολλά χρόνια στην νεκρή ζώνη ανάμεσα σε δύο χώρες. Μαζί με πολλούς άλλους. Ένιωσε πολλές φορές παραπανίσιος, να του τελειώνει ο αέρας. Μέχρι σήμερα έλεγε  τα κουτσοβόλευε. Μέρα έμπαινε , μέρα έβγαινε έστεκε στο ίδιο σημείο. Αδρανοποίησε και τους νευροδιαβιβαστές του πόνου. Σ΄αυτό τον βοήθησαν πολύ και διάφορα σκευάσματα νέας γενιάς που παρασκευάζουν νεκροφάνεια κατά παραγγελία . Βατά ,ψύχραιμα και πολιτισμένα και το τσάι σερβιρισμένο στην ώρα του. Νεροόβραστος και ο έρωτας ακόμα, λαιφσταλίστικος και του '' το πολύ κοντά σκοτώνει την καθημερινότητα '' ΄και ΄΄εμείς είμαστε πρώτα φίλοι και μετά σύντροφοι'' και άλλα πολλά τέτοια . Χειρολαβές να κρατηθείς για να μην πέσεις στου έρωτα την οδύνη, και πιείς νερό της λησμονιάς και ξεχαστείς. Κρυφοφασισμοί της εποχής.  Τις ώρες πάλι  που δούλευε δεν πολυφώναζε μπας και τον ξεχάσουν. Μα τους σιωπηλούς τους βρίσκουν πιο εύκολα. Με την όσφρηση είναι πολύ ξεκάθαρη η μυρωδιά του φόβου. Δεν την μπερδεύεις με τίποτα.
     'Αρχιζε να καταλαβαίνει πως αφού τίποτα δεν άλλαζε , ό,τι κι αν έρθει για τους περισσότερους θα είναι πια αλλιώς, Αγκαλιές σε διαθεσιμότητα, φιλιά σε εργασιακή εφεδρεία, για να γελάσει θα απαιτείται δίμηνη προειδοποίηση. Όλα αλλιώς θα είναι. Αφού από καιρό τώρα η αυθόρμητη χαρά του ή το άθροισμα των μηνιαίων στιγμών ευτυχίας από οποιαδήποτε πηγή και για οποιαδήποτε αιτία κρίθηκαν παράνομα και καταχρηστικά. Εδώ περπατάς στον δρόμο και βλέπεις κάμποσους κοιμισμένους ανθρώπους. Μέσα στον ύπνο τους σου ρίχνουν αγκωνιές γιατί νομίζουν πως κάτι τους ζητάς που δεν μπορούν να σου δώσουν.
     Προχθές τα ξημερώματα ονειρεύτηκε μαχαιρώματα. Την αυγή , πίσω από τα κλειστά βλέφαρα τον κυνηγούσαν με στιλέτα  κάτι γραμμωτοί  και μπρατσωμένοι γιατί τους φάνηκε παράξενος. Έτρεχε να κρυφτεί αλλά τον έπασαν. Ήταν πολλοί και ήταν ένας. Ήταν οπλισμένοι και ήταν άοπλος. Ήταν μισάνθρωποι και ήταν άνθρωπος.Τον έπιασαν όμηρο και τον βασάνιζαν. Και τότε ο εφιάλτης μετατράπηκε σε όνερο. Τον έπιασε όμηρο το όνειρο. Ξύπνησε μ΄ένα όνειρο που τον βασάνιζε. Να λευτερωθεί μια μέρα απ΄αυτούς . Να αναπνεύσει ελεύθερος από το πιο εφιαλτικό σενάριο της ζωής , τον φασισμό. Είτε έτσι , είτε αλλιώς.Πήρε το κίνητρο του αγκαλιά  και άρχισε να τρέχει.


Φωτογραφία από την ταινία του Tim Burton Frankenweenie