Η δροσιά μέσα μας

Αννιτα Λουδαρου  Μεγαλώνοντας κανείς  ( κινητή γιορτή, ας μην το ξεχνάμε) , σιγά σιγά συνειδηοιποιεί πως καθώς το εξωτερικό πεδίο μοιάζει να '' μαζεύει'' , να συρρικνώνεται ( γιατί ούτε άπειρες επιλογές έχει πια, όπως νόμιζε μικρός, αλλά oύτε ττην ίδια ενέργεια να τρέχει να τις ψάνει) , το εσωτερικό πεδίο απλώνει και βαθαίνει....
Τη θέση της ξέφρενης δραστηριότητας , των άπειρων επιθυμιών , παίρνουν άλλα πράγματα, εντελώς άλλης ποιότητας, αρχίζει να στοχάζεται τον κόσμο , να τον ονειρεύεται δημιουργικά, παρά να θέλει να αφήσει ντε και καλά την σφραγ'ιδα του πάνω σε ό,τι ακουμπάει. Είναι η στιγμή που αρχίζει να μοιράζεται και να αποκτά την ικανότητα να αποδεσμεύει από τα δεσμά του φόβου  αυτούς που αγαπά. Αντί για δεσμά , αφήνεται ελεύθερα στην επιλογή τους και η ζωή αρχίζει και κυλά περισσότερο ανεμπόδιστα. Αυτή η άποψη για μένα τουλάχιστον που μεγάλωσα μέσα στις μόδες των κομμάτων , των πολιτικών νεολειών , του γενικότερου κλίματος ''ότι υπάρχεις μόνο επειδή κάνεις '' αλλά και του φόβου της απώλειας, είναι ανακουφιστική. Κάτι σαν να βρίσκεσαι από τον καύσωνα , στην δροσιά. 

      Καταλαβαίνω πια τις ανάγκες που κρύβονται πίσω απ'αυτές τις εμποδισμένες μας οπτικές . Κταταλαβαίνω πως χειρίζομαι τους άλλους για ασήμαντες αφορμές σημαίνει πως ζητώ μια μπουκιά φαί , γιατί είμαι στερημένος άνθρωπος . Μπερδεύω τις επιθυμίες με τα νευροκυκλωθυμικά μου , ψ'αχνω πάλι μια μπουκιά φαί. Ερωτεύομια χωρίς να θελήσω να παραδιθώ αλλά με την κρυφή ανάγκη να εξουσιάσω ή να εξουσιαστώ πάλι μια μπουκίτσα φαί ζητώ. Δεν ακούω όταν μου μιλούν παρά μονάχα τον αντίλαλο μου και σ;αυτόν αποκρίνομια. Αυτή είναι η στέρηση , η Μεγάλη πείνα, η ακλόνητη ακινησία. 

Φωτογραφία Bruce Mozert