των ελάχιστων αγγλικών που γνώριζε (και γνωρίζει), ανάμεσα σε έναν λαό που έπρεπε να μάθει αναγκαστικά ρώσικα, επί 45 χρόνια- τόσο μεθοδικά προετοίμασε τη μετέπειτα απόλυτη εξουσία του. Μεθόδους που είχε εμπεδώσει στη διάρκεια της μακράς παραμονής του στην «αυλή» του «κόκκινου τύραννου». Και από το 1991 που στρογγυλοκάθισε στα παλιά ανάκτορα (με μια διακοπή 7 ετών, που όμως, όπως αποδείχθηκε, ποτέ δεν έπαψε να έχει έλεγχο στην εξουσία), χρησιμοποίησε κάθε θεμιτό και, κυρίως, αθέμιτο τρόπο, για να παραμείνει σε αυτά. Με κάθε κόστος. Της αιματοχυσίας του λαού του (δυο φορές - το ‘97 και το ‘11), συμπεριλαμβανομένης.
Στη διάρκεια της θητείας του, πέραν της γνωστής υπόθεσης με τις «πυραμίδες» -όπου σε 3 μήνες μετρήθηκαν πάνω από 2.200 νεκροί, χάθηκαν πολλές περιουσίες, ταπεινώθηκε βάναυσα ολόκληρος λαός και ισοπεδώθηκε κάθε έννοια κράτους- δολοφονήθηκαν από βουλευτές της αντιπολίτευσης, μέχρι μάρτυρες-«κλειδιά» υποθέσεων που ενέπλεκαν την οικογένειά του και τον ίδιο, σε μαφιόζικες συναλλαγές και εκτελέσεις «συντρόφων» του. Κατηγορήθηκε με ατράνταχτα στοιχεία ότι παραβίασε το εμπάργκο του ΟΗΕ προς τον Μιλόσεβιτς και τον προμήθευσε με πετρέλαιο (για να το χρησιμοποιήσει αυτός για τα τανκς που βομβάρδιζαν το Κόσοβο, που τόσο πολύ… αγαπάει ο Μπερίσα), και εκείνος ατάραχος. Η κόρη του, με μισθό 4.000 δολαρίων, δήλωσε στο «πόθεν έσχες», μόνο της μιας χρονιάς, ότι απέκτησε 19 διαμερίσματα και ο ίδιος μίλησε για «προκομμένο παιδί». Από την έκρηξη αποθήκης αποσυναρμολόγησης οπλικού υλικού, σε χωριό πολύ κοντά στα Τίρανα, όπου μέτοχος της εταιρίας ήταν ο γιος και ο μπατζανάκης του, σκοτώθηκαν 26 άτομα, εκατοντάδες τραυματίστηκαν και άλλοι τόσοι έμειναν άστεγοι, αλλά ο Μπερίσα δήλωνε ότι, «δεν ξέρω καν, αν στην Αλβανία υπάρχει χωριό με αυτό το όνομα. Για να θυμηθούμε μόνο -μερικά- πεπραγμένα του.
Η Αλβανία, «βασανιστικά» αργά, δείχνει -μετά τις εκλογές της Κυριακής- ότι αλλάζει, επιτέλους, σελίδα. Η (πολύ αργοπορημένη) καταμέτρηση των ψήφων, δείχνει μεγάλη νίκη του συνασπισμού των κομμάτων της κεντροαριστεράς (την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, με πάνω από 15% διαφορά). Η χώρα μάλλον αφήνει πίσω της μια πολύ σκοτεινή περίοδο, η οποία κρυβόταν για τα καλά (για αυτούς που δεν ξέρουν τα της Αλβανίας), πίσω από τους ρυθμούς ανάπτυξης. Που και αυτοί, μετά το περίπου 7% του 2007, έχουν φτάσει κοντά στο 2% με το ζόρι, και κάνει ένα βήμα παραπέρα. Ο Edi Rama, ο γνωστός πρώην Δήμαρχος της πρωτεύουσας, που παρέλαβε μια «χαβούζα» και παρέδωσε μια κανονική πόλη, καλείται να «σηκώσει τα (πάντα σηκωμένα του) μανίκια» και να κάνει πράξη, έστω μερικά από εκείνα που έχει υποσχεθεί. Μα, κυρίως, και εδώ είναι το πιο δύσκολο αλλά και ζητούμενο για την Αλβανία και τους Αλβανούς, να ενώσει έναν, πλήρως, διχασμένο λαό, από το άρρωστο πελατειακό σύστημα του Μπερίσα και τις εκδικητικές μεθόδους που ακολούθησε αυτός ο «τύραννος των Τιράνων», όπως άφοβα θα τον αποκαλούσαμε.
Να απαλλάξει το κράτος από τις -απίστευτα γραφειοκρατικές και διαφθαρμένες- συνήθειες που απέκτησε στη διάρκεια της παντοδυναμίας Μπερίσα. Να βάλει μια τάξη στην άναρχη οικοδόμηση της χώρας που, όλα αυτά τα χρόνια, εν ονόματι της ανάπτυξης, τσιμεντώθηκε σε κάθε γωνιά της. Να απαλλάξει τη χώρα από το σύνδρομο της μεγαλομανίας και τους εθνικισμούς, που με τόσο ζήλο υπηρέτησε ο προκάτοχός του. Να αποκαταστήσει άμεσα τις σχέσεις της χώρας με τους γείτονες, κυρίως με την Ελλάδα, στα πλαίσια της ισοτιμίας και του αλληλοσεβασμού. Να ξεπεράσει τις παράλογες αγκυλώσεις που διέπουν αυτές τις σχέσεις, οι οποίες, στις πλείστες των περιπτώσεων, βαραίνουν τους Αλβανούς μετανάστες, μετατρέποντάς τους σε «πειραματόζωα» της κάθε λογής γραφειοκρατικής ασυνεννοησίας, μεταξύ των δυο κυβερνήσεων. Να επαναφέρει, με λίγα λόγια, τη χαμένη αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού.
Τον Edi Rama, πολλές φορές στο παρελθόν, τον είπαν «τρελό» για τις επιλογές του. Είτε αυτές είχαν να κάνουν με το βάψιμο των παλαιών κτηρίων στα Τίρανα, είτε με τη ριζική αλλαγή του «πεθαμένου» Σοσιαλιστικού Κόμματος που παρέλαβε από τον Fatos Nano. Αυτή τη φορά, όμως, πρέπει να βάλει όση «τρέλα» κουβαλάει, για να ξεριζώσει κάθε μετάσταση αυτού του καρκινώματος που έχει φτάσει μέχρι τα σωθικά της δύσμοιρης χώρας. Δύσμοιρης διότι, από ένα δικτατορικό τυραννικό καθεστώς, που την κράτησε επί 45 χρόνια υπό ομηρία, έπεσε στα χέρια ενός τύραννου «δημοκράτη» που, με κάθε τρόπο, προσπάθησε να γίνει ό,τι και ο πολιτικός του πατέρας, Enver Hoxha. Ο ίδιος, δείχνει έτοιμος. Μένει να το(ν) δούμε και στην πράξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου