Ανάμεσα στα άτεχνα και αγχωμένα βήματα ενός αγαπημένου μπλουζ, ο γαμπρός σταματάει και δίνει φιλί στην νύφη. Είναι ξεκάθαρο από την αμηχανία του , πως γι΄αυτόν , το πάτωμα γλυστράει επικύνδινα . Το μόνο στέρεο έδαφος είναι αυτή. Κρατιέται από τα χείλη της και τελικά δεν πέφτει....
Ύστερα οι γνωστές γύρες ενός καθ΄έξιν χορευτή ζειμπέκικου . Για μια στιγμή όμως μια περίεργη λάμψη κι ύστερα οι κινήσεις, γεμάτες ένα είδος μελαγχολίας ή και θλίψης και οι σαφείς ενδείξεις μιας αληθινής υπέρπτησης.
Έπειτα ο πατέρας και η μάνα , χορεύουν για τέσσερις, ( τα χέρια , τα μάτια ηλεκτρικά φορτία) .
Πάνω στα φτηνά τραγούδια, ενάντια στις στημένες διαδικασίες , κόντρα στο τέλος του νοήματος, θριαμβεύει το ανθρώπινο δράμα. Ο έρωτας, η αγάπη, η απώλεια, το τέλος, οι μεθυσμένοι που διψάνε να πούνε τις κουβεντούλες τους.
Και έπειτα για λίγα δευτερόλεπα ακούγεται λιγότερο κακόηχη , εκείνη εκεί η λέξη που αν δεν την γνωρίζεις σωστά, είναι μια σκέτη παρωδία, -οικογένεια-. Και αν δεν την γνωρίζεις σωστά, τουλάχιστον να θελήσεις κάποτε να την μάθεις σωστά ή έστω να σταθείς απλά τυχερός. Μαζί με το μέσα σου, αυτή η τύχη, θα αφήνει την κάθε κρίση απ΄όπου κι αν προέρχεται , ό,τι πρώτο συνθετικό κι αν έχει να ουρλιάζει έξω και χωρίς εσένα.Μέχρι να σε ξανασυντρίψουν ξανά οι πραγματικότητες , θα είσαι ζωντανός. Και γιατί όχι ; Ευτυχισμένος.
Το πρωί φεύγοντας, νόμισα πως άκουσα τον γαμπρό να της ψιθυρίζει τα λόγια του ποιητή : '' Κι αν είναι να περάσω
μια ζωή στην σκλαβιά έτσι κι αλλιώς
ας είμαι λέω σκλάβος της αγάπης.''
Όχι δεν νομίζω, είμαι σίγουρη , έτσι είπε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου