Η συμφορά

Μαρία Μαυρογεωργίου   Άυτή η συμφορά δεν έχει αιτία, ούτε λόγο, μόνο ξυπνάει σαν αγρίμι από χειμερία νάρκη. Κι αν είναι ο χειμώνας που φεύγει και την ξυπνάει, τότε εσύ για ποια καλοκαίρια μου μιλάς?
Τα καλοκαίρια τα αλμυρά από τη θάλασσα η είναι τα δάκρυα που κυλούν και καταλήγουν αλμυρό φαρμάκι στα χείλη?...


Η συμφορά αυτή δεν έχει λόγο, ούτε προειδοποιεί. Δεν αφήνει ίχνη για να ξέρεις από που ήρθε. Και γιατί ρε γαμώτο διαλέγει την δική σου ψυχή για να πνίξει με αγκάθια το θετικό, το απλό.
Έχεις νιώσει ποτέ το ίδιο σου το αίμα, ζεστό να αναβλύζει και να φτάνει σαν κομπος στον λαιμό? Να είναι άραγε αυτό η πίκρα στο στόμα?

Εντέλει να'ναι συμφορά η μπερδεμένα κουβάρια που πνίγουν το μυαλό σου και δυναστεύουν το σώμα που το φιλοξενεί.
Κι εσύ χαμογελάς ειρωνικά. Είναι η ειρωνία της άγνοιας η της βλακείας που μπορεί να κάνει κάποιον τόσο υπερόπτη?

Και ύστερα έρχονται οι μέρες εκείνες που αφήνουν την καταιγίδα πίσω. Μα μέσα στην ανεμελιά υπάρχει ένα ρολόι ανύπαρκτο, που μετράει τις μέρες ως την επόμενη. Γιατί αν ζήσεις μια φορά την καταιγίδα, ξέρεις. Ξέρεις και δεν μπορείς να χαμογελάς ειρωνικά. Ούτε από άγνοια, ούτε από βλακεία. Ανόητε.           33 και βλέπουμε..