Εκείνος στριμωγμένος στα σχοινιά του ρινγκ της επιβίωσης τριγυρνά τους δρόμους όλη μέρα χτυπώντας κάθε πόρτα ανοιχτή μα και κλειστή.
Εκείνη τρομαγμένη βλέπει τα χρόνια να περνούν και το βιολογικό της ρολόι να χτυπά με μανία, μη μπορώντας να αντεπεξέλθει στη φύση της....
Πού να χωρέσει ο Έρωτας λοιπόν;
Σε ποια γωνιά να τον βολέψουν;
Τώρα με τη μετακόμιση απ' το τεσσάρι στη γκαρσονιέρα δε μείνανε και πολλές γωνιές κενές.
Πλάι στο πλυντήριο βολέψανε την παπουτσοθήκη. Αλλά έχουν χρόνια να πάρουν παπούτσια και φύλαξαν εκεί μέσα όλα τα σημαντικά τους έγγραφα. Την κάρτα ανεργίας και το επίδομα απορίας. Μέχρι και την τράπουλα της Πρωτοχρονιάς.
Πλάι στη κουζίνα βάλανε το γκαζάκι. Τα γκαζάκια δεν είναι μόνο για καφέ, όπως λέγαν κι οι αναρχικοί παλιά. Τα γκαζάκια τηγανίζουν θαυμάσια ζαμπόν -κυρ Στέφανε- και γλιτώνει κανείς τα κιλοβάτ της κουζίνας.
Πλάι στο τραπέζι βάλανε την τηλεόραση. Με ένα τεράστιο σεμεδάκι πάνω για να την ξεχνούν. Έχει σωθεί πολλές φορές την τελευταία στιγμή από κλωτσίδι. Μια φορά την κλώτσησε εκείνος γιατί το σουτ πήγε 5 εκατοστά έξω απ' το δοκάρι. Μια άλλη φορά της πέταξε ένα τασάκι όταν ο Εισαγγελάτος έπαιρνε στο λαιμό του μια κοπέλα για λίγη τηλεθέαση. Τελευταία ήθελε να της πετάει πράγματα κάθε μέρα, βλέποντας ειδήσεις.
Δεν είχε νόημα όμως. Έχουν και κουμπιά αυτά τα μηχανήματα και γράφουν και "off".
Εκείνη όμως για να ξεχνά τη θλίψη της περνά τα απογεύματα βλέποντας τούρκικα σήριαλ και κλαίει από συγκίνηση που έγινε κι η ίδια χειρότερη απ' αυτούς που λυπόταν.
Πού να χωρέσει ο έρωτας;
Μέσα στα άδεια ντουλάπια της κουζίνας;
Παλιά εκείνη καμάρωνε για την αφθονία της.
Τώρα ντρέπεται για την ανέχειά της.
Στο μπάνιο μαζί με τ' άπλυτα μας ρούχα;
Παλιά βάζανε πλυντήριο κάθε τρεις μέρες.
Τώρα φορούν και ξαναφορούν τα ρούχα τους μέχρι να λιώσουν πάνω τους.
Πλάι στο κομοδίνο μήπως; Εκεί που χτυπά αργά, σταθερά και βασανιστικά το ξυπνητήρι;
Εκεί που σβήνουν τα τσιγάρα πριν αρχίσει η ερωτική τελετή;
Στα συρτάρια του κομοδίνου κρύβονται τα προβλήματα για λίγο, όσο κρατά η ερωτική μέθεξη, και ξανανοίγουν μόνα τους μόλις ανάβει το τσιγάρο του απολογισμού.
Του απολογισμού άλλης μιας μέρας στο καναβάτσο.
Όσο και να θες να κρυφτείς απ' αυτά, ξαναβγαίνουν και κατακάθονται πάνω στο σεντόνι που σκεπάζει αγάπες και λουλούδια.
"Καμαρούλα μια σταλιά, τοίχος και φιλιά";
Πώς να πλημμυρίσει η ψυχή απ' το πιο όμορφο συναίσθημα, όταν οι τρομοκράτες χτίζουνε πανύψηλα φράγματα ανάμεσά μας;
Πώς "να γεμίσει η κάμαρη φιλιά", όταν αδειάζει από χαμόγελα;
Στη Δραπετσώνα πια έχουμε ζωή;
Στα χρόνια της Φοβέρας, που το χρώμα που κυριαρχεί είναι το μαύρο της απόγνωσης και του θανάτου, υπάρχει μία και μόνη συνταγή ζωής: ο Έρωτας.
Δυο μάτια που σε κοιτάζουν έτοιμα να κατασπαράξουν κάθε γωνιά του κορμιού σου, να πλημμυρίσουν κάθε αρτηρία της καρδιάς σου, να γεμίσουν κάθε ώρα της ζωής σου.
Δυο μάτια, δυο χείλη, ένα κορμί,
μία καρδιά, μία ψυχή, μία ελπίδα για ζωή. τοίχο-τοίχο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου