Έλα να κάνουμε μια ομορφιά

 Της Αννιτας  Λουδαρου     Ένα σκυλί γαβγίζει στην μέση του δρόμου, στο αμάξι μιας κοπέλας. Η κοπέλα δυναμώνει το ραδιόφωνο , βοηθώντας ν΄αυξηθεί κι άλλο ο θόρυβος της πόλης. Κάποιοι μιλάνε πάλι για λεφτά, κάποιοι θα μιλάνε πάντα για λεφτά. Κάποιος περνάει το δρόμο. Πέντε δρόμους παραππάνω τα συναισθήματα κάνουν τους ανθρώπους να  φωνάζουν σε κάποια bar . Καλά κάνουν. Ζητιάνοι τριγυρνούν και ζητούν λεφτά.  Η κάρτα του κινητού τελειώνει και ....
έχουμε τόσα πολλά να πούμε ακόμα. Θέλεις να πεις σε κάποιον όλα αυτά που ζεις,  να πεις για όλα όσα ζεις. Το ότι δεν έχουμε μονάδες είναι αδιάφορο.
Έλα να κάνουμε μια ομορφιά. Μια λίγο παράταιρη και άκυρη με όλο αυτό που συμβαίνει γύρω.
     Ποτέ όσο θυμάμαι , οι άνθρωποι δεν σκεφτόντουσαν τα χρήματα σαν τόσο μεγάλη έλλειψη όπως τώρα. Τα κεφάλια μας πρέπει όπως φαίνεται , να είχαν ήδη γίνει σιγά σιγά ταμειακές μηχανές, με κάποιο τρόπο που δεν το καταλάβαμε. Κάποιος όμως περνάει πάντα  το δρόμο πηγαίνοντας κάπου. Κάποιος περνάει το δρόμο, σαν να περνάει την σκακιέρα των ονείρων του. Αυτό δεν άλλαξε και δεν πρόκειται ν΄αλλάξει.
     Περνάει άλλο ένα αυτοκίνητο. Μέσα μπορεί να είναι ένας πολιτικός μηχανικός κουρασμένος απο την ζωή, κουρασμένος απ΄όλα. Μιλάει στο κινητό του. Θυμάμαι τις μέρες που μιλούσαμε όλοι στα κινητά μας. Θα νόμιζε κανείς ότι η Αθήνα είναι η πιο παραγωγική πόλη του κόσμου , βλέποντας όλους αυτούς τους εμπύρετους χρήστες κινητών να μιλάνε , να εξηγούν , να κανονίζουν και δίπλα τους να περνάει η ομορφιά.
     Η ομορφιά είναι τα τρια κορίτσια που μόλις τελείωσαν το φροντιστήριο. Είναι το παλιό μηχανάκι που το οδηγεί ένας παράξενος παππούς. Τα δυό αγόρια που κατεβαίνουν με το ποδήλατο την Ιπποκράτους , αφήνουν τα χέρια από το τιμόνι και γελάνε.
     Η ομορφιά είναι το ζευγαράκι  των δυό ελεύθερων νέων  που αποφάσησε να συζήσει σε πείσμα των καιρών. Μήνες ερωτευμένοι, δεν χρειάστηκαν ούτε χρόνο, ούτε χώρο, ούτε το ντουλάπι τους. Η επιλογή μου, ο εαυτός μου. Όλα αυτά τα ατελείωτα '' μου'' που ορκιζόμαστε σε μια δήθεν ανεξαρτησία . Μια δήθεν ελευθερία. Το κυνικό στρίψιμο της πλάτης μας σε ό,τι μας κάνει περισσότερο ανθρώπινους. Η αγάπη του ζευγαριού θα τριφτεί στον πιο άγριο βράχο. Θα συνυπάρξει με το στεγνό τέλος του μήνα. Με τον απλήρωτο λογαριασμό της ΔΕΗ, με μια ακόμα χωρίς λόγο αγορασμένη '' χρυσή ευκαιρία'' Χωρίς ενδιάμεσες στάσεις, χωρίς επιφυλάξεις. Ο έρωτας ενάντια στον κόσμο.
     ''Είναι δύσκολο πράγμα η ομορφιά '' έγραφε ο Πάουντ γύρω στο 1945. Αυτό δεν άλλαξε, ούτε πρόκειται ν΄αλλάξει. Για όλα τ΄άλλα στην τελική , δεν δίνουμε δεκάρα.


Φωτογραφία Camila Nassu  '' Θύελλα''
National Geographic