Και με τους νοικοκυραίους και με τους απεργούς!

Moro

 Του Γιάννη Μακριδάκη   Ηγεσία Σύριζα: Συνισταμένη πολιτικών μετριοτήτων, περιορισμένης και παρωχημένης πολιτικής σκέψης και δράσης, έχοντες πλήρη αδυναμία να εκτιμήσουν την πραγματικότητα και φυσικά μη έχοντες ούτε στο ελάχιστο τα φόντα να ηγηθούν ενός Κινήματος ανατροπής, να οργανώσουν την παραγωγή και την ύπαρξη Κινημάτων, να εμπνεύσουν και να βοηθήσουν πολιτικά την Ελλάδα που βράζει από συλλογικότητες και αντιστασιακούς πολίτες, οι οποίοι αυτοοργανώνονται, δικτυώνονται....
συζητούν, μετέχουν σε δράσεις, προτείνουν αλλά και έχουν περάσει ήδη σε άλλους τρόπους ζωής και πολιτικής, αποτελούν εν τέλει την μόνη πρόταση, την μόνη ελπίδα και τον μοναδικό πυρήνα του μέλλοντος στο παρόν μας.
Όταν είσαι αξιωματική αντιπολίτευση σε μιαν Ελλάδα που πεθαίνει, που ξεπουλιέται μέρα με τη μέρα, αλλά όμως μέσα από τις σάπιες σάρκες της γεννιέται και ζυμώνεται εμφανώς και ταχύτατα η νέα πρόταση, από νέους ανθρώπους, κι εσύ είσαι προσηλωμένος στο να τραβήξεις τους παλιούς νοικοκυραίους ψηφοφόρους, ανάγοντας όμως ταυτόχρονα σε ορόσημο της πολιτικής σου την ημέρα μιας 24ωρης απεργίας, την αποτυχία της οποίας μάλλον μόνο εσύ έχεις αδυναμία να δεις εκ των προτέρων, όλα αυτά δείχνουν πολύ καθαρά το μπέρδεμά σου και την ανικανότητα να το ξεμπλέξεις και να παράξεις σοβαρή και κυρίως Αριστερή πολιτική.
Η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχουν χάσει τα αυγά και τα πασχάλια διότι η μεν αριστερή τους πτέρυγα είναι τελείως παρωχημένη και έχει ξεμείνει στον ρομαντισμό μιας εποχής, κατά την οποίαν ο απεργός εργάτης παγώνει την τσιμινιέρα, η δε υπόλοιποι, οι οποίοι έχουν και το πάνω χέρι όπως φαίνεται στον καθορισμό της γενικότερης στόχευσης και πολιτικής του κόμματος, είναι ένα μόνο κλικ πιο σύγχρονοι και υπηρετούν μια πολιτική διπολισμού παπανδρεϊκής εποχής. Στις απαιτήσεις τού σήμερα αλλά κυρίως του αύριο δεν μπορεί να ανταποκριθεί κανείς τους.
Όλο αυτό το πράγμα ούτε ως ενιαίο κόμμα μπορεί να υπάρξει βέβαια ούτε καμιά ριζοσπαστική και ελπιδοφόρα πρόταση για το μέλλον των Ελλήνων πολιτών μπορεί να αποτελέσει. Προς το παρόν τους συσπειρώνει όπως όπως (αν και έχουν χάσει τους αριστερούς τους ψηφοφόρους) η ακροδεξιά διακυβέρνηση του Σαμαρά και η (φρούδα, όπως το πάνε) ελπίδα της εξουσίας στο άμεσο μέλλον, για χάριν της οποίας ολοένα και στρογγυλεύουν τις θέσεις τους τασσόμενοι και με τους απεργούς και με τους νοικοκυραίους. Μα και την διακυβέρνηση της χώρας να αναλάβουν, δεν δείχνουν ότι έχουν τα φόντα να είναι κάτι παραπάνω από διαχειριστές μιας τραγικής πραγματικότητας, την οποίαν θα αποδεχτούν πλήρως, όπως την αποδέχονται και τώρα, μέρα με τη μέρα.