Είμαι και εγώ Ελληνίδα

Πάντα στο σχολείο ένοιωθα πως υστερώ στα μαθήματα της γλώσσας. Και πως να μην συνέβαινε αυτό, όταν δεν κατανοούσα που βάζουμε τόνος, τι είναι η “μετοχή” και τι είναι η “δοτική”; Πριν ξανακαθίσω στα θρανία, νόμιζα πως ήξερα την ελληνική. Έτσι, τουλάχιστον, μου είχαν πει. Την είχα μάθει ακούγοντας και διαβάζοντας. Ήξερα την λέξη “είναι” αλλά στο να την γράφω δυσκολευόμουν. Δεν μπορούσα να θυμηθώ, πότε είναι το “ει” και πότε το “αι”. Το έγραφα στην τύχη στην αρχή μέχρι να την θυμάμαι πως είναι το σωστό.....
Κανείς δεν μου εξήγησε γιατί η λέξη πρέπει να έχει αυτή την δομή. Παιδεύτηκα πολύ να την καταλάβω. Τα μαθήματα περνούσαν και η ύλη γινόταν πιο περίπλοκη. Κανένας στην τάξη δεν νοιαζόταν για την δομή των λέξεων, πάρα μόνο για το νόημα που αυτά κουβαλούσαν. Τώρα που το σκέφτομαι, είναι τρομακτικό να προσπαθείς να γράφεις έκθεση και το μόνο που σε νοιάζει είναι αν η λέξη έχει την σωστή δομή. Το πρώτο καιρό ντρεπόμουν πολύ για τα γραπτά μου. Ντρεπόμουν την ώρα που θα τα έβλεπε η καθηγήτρια. Την αγαπούσα πολύ και ήθελα να της δώσω καλογραμμένες εκθέσεις. Δεν γνωρίζω αν τα κατάφερα, προσπάθησα όμως.
Η λέξη “είναι” ήταν μόνο η αρχή, στην συνέχεια ήρθαν και άλλες λέξεις. Για πολύ καιρό δεν ήμουν σίγουρη αν το “και” γράφεται με “ε” ή με “αι”, και αν παίρνει τόνο. Θύμωνα με τον εαυτό μου που δεν τα μάθαινα γρήγορα. Όσο “σκάλιζα” τους κανόνες της γραμματικής τόσο εμφανιζόντουσαν άλλοι περίεργοι όροι.
Όταν ήρθε η ώρα να επιλέξω κατεύθυνση στη δευτέρα Λυκείου, αν και θετικό μυαλό, επέλεξα την Θεωρητική. Η μόνη μου επιδίωξη ήταν να εμβαθύνω τις γνώσεις μου στην ελληνική γλώσσα. Ομολογώ πως τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα από ότι είχα φανταστεί. Δεν έχω μετανιώσει ούτε στιγμή για τη επιλογή μου. Το μάθημα των αρχαίων ελληνικών ήταν ο καταλύτης που θα έβαζε τα πράγματα στην θέση του. Η γραμματική των αρχαίων ελληνικών πήρε τη θέση του λογοτεχνικού βιβλίου, που διάβαζα στον ελεύθερο μου χρόνο. Πλέον μπορούσα να κατανοήσω το “γιατί” των λέξεων.
Έχουν περάσει χρόνια από εκείνη την εποχή. Πλέον, τα ελληνικά νοιώθω πως τα γνωρίζω από τότε που γεννήθηκα. Μου είναι πιο εύκολο να εκφράζομαι στα ελληνικά παρά στην μητρική μου γλώσσα. Δεν έχω σταματήσει να μαθαίνω, καθώς είναι άπειρα τα πράγματα που μένουν να μάθω ακόμα. Έχω όμως στα μπαγκάζια μου, μια γλώσσα δύσκολη για πολύ κόσμο. Νοιώθω πως κουβαλάω θησαυρό, γιατί πέρα από την γλώσσα αυτή καθεαυτή, είναι και το νόημα που φέρνουν οι λέξεις. Υπό αυτή την έννοια έχω κάθε δικαίωμα να νοιώθω Ελληνίδα. Δεν διεκδικώ κάτι, ούτε καν την ιθαγένεια, για να μην φοβηθεί κάποιος ότι θα του την στερήσω. Θα την πάρω εάν και εφόσον, όπως “πανηγυρικά” αποφάσισε το ΣτΕ. Διεκδικώ το δικαίωμα να νοιώθω Ελληνίδα με ή χωρίς την σφραγίδα του νόμου.   Ανάσες