Αναπτυξιολαγνεία

Γιάννης Μακριδάκης    Τι είναι η χώρα; Μια ευρύτερη έννοια του κτήματος. Έβλεπα σήμερα τις επενδύσεις μου. Αγκινάρες, κουκιά, μπιζέλια και τα σποράκια των καλοκαιρινών φυτών στις πρασιές. Από τα τέλη του άλλου μήνα και μέχρι τον Δεκέμβριο θα αρχίσουν να δίνουν κέρδη και να συντηρούν πολλούς ανθρώπους.
Κι ύστερα σκέφτηκα τι θα γινόταν αν άρχιζα να ξεπουλάω κατά τμήματα το χωράφι....
. Στο κέντρο για φωτοβολταϊκά, γύρω γύρω για ανεμογεννήτριες, στην μια άκρη για εξόρυξη, στην άλλη άκρη χαβούζα υλικών εξόρυξης και ουσιών επεξεργασίας, πιο κει για να χτιστεί ένα ξενοδοχείο. Θα έβγαζα έτσι κάποια λεφτά. Και επειδή δεν χρωστάω σε τράπεζες μιας που δεν είχα ποτέ ούτε κάρτα για ΑΤΜ, θα τα δαπανούσα για να αγοράσω αγκινάρες, κουκιά, ντομάτες, μαρούλια κλπ αλλά και για φάρμακα λόγω του ότι θα ζούσα μες στους καρκίνους των τροφών και των απορριμμάτων. Δεν θα άκουγα πια πουλιά αλλά φασαρία ανθρώπινη, βουητά και κρότους μηχανημάτων.
Αυτό κάνει και η Ελλάδα σήμερα, βαφτίζοντάς το ανάπτυξη. Μόνο που είναι λίγο ακόμα χειρότερο. Διότι ούτε τα φράγκα θα μείνουν, μιας και θα πάνε σε αποπληρωμή χρέους. Μόλις ξυπνήσουμε θα είμαστε άφραγκοι, χρεωμένοι τριπλά, δίχως πατρίδα και περικυκλωμένοι από καρκίνο. Δεν θα επιζήσει κανένας. Να δω τι θα πουν στα παιδιά τους, όσοι έχουν.