Μοιάζει ο χρόνος η μεγάλη μας αυταπάτη. Υπάρχουμε μέσα στο χρόνο και όμως την ίδια στιγμή ποθούμε τις στιγμές. Σαν να ζητάμε χώρο για να τις απολαύσουμε. Γνωρίζουμε τις στιγμές όταν χανόμαστε στην μαγεία της μουσικής, της ποίησης, όταν μας βρίσκουν ξύπνιους τα χαράματα....
όταν φυτεύουμε λουλούδια, όταν μαζεύουμε τα μαραμένα γιασεμιά. Χωράμε τις στιγμές μας, στην ανάποδη παλάμη μας , όταν σκουπίζουμε τον ιδρώτα του κόπου μας, στο βλέμμα , στο δάκρυ μας. Kαι για μια στιγμή ανοίγουμε τις πιο μεγάλες τρύπες και χύνεται ο χρόνος έξω.
Μέσα σε στιγμές γνωρίζουμε την χαρά, διακρίνουμε την ομορφιά, θυμόμαστε τι σημαίνει είμαι ζωντανός. Χρειάζεται ένα μόνο λεπτό για να διασχίσουμε τα όρια από το χρόνο στην στιγμή. Σε μια στιγμή γνωρίζεις την αγάπη σου, σε μια στιγμή θα ξεκινήσεις, σε μια στιγμή θα φύγεις. Και το μόνο που χρειάζονται οι στιγμές από μας, είναι να θελήσουμε να ρισκάρουμε , να σταματήσουμε τόσο όσο είναι αρκετό για να τις ακούσουμε.
Αντί γι΄αυτό ο χρόνος γύρω μας , συνεχώς επιταχύνεται , ξεπερνώντας τις ικανότητες πες και τις συνήθειες. Ακατάλληλες συνθήκες για να διακρίνεις μέσα στο χάος το καινούργιο , το αναδυόμενο, ακόμα και αν αυτό αναδύεται εντός σου. Πόσο μάλλον εκτός σου. Και πως θα καταφέρεις άραγε να αφουγκραστείς μέσα σε τόση φασαρία τα παρόντα και τα μέλλοντα. Σκέψου να πρέπει να υπηρετήσεις και τ΄όνειρο σου γκρεμίζοντας τείχη προκαταλήψεων και διαχωριστικών.
Πως να καταφέρεις να έρθεις κοντά σε μια στιγμή , που θα κλείσεις πίσω σου την πόρτα και θα πεις '' Εδώ είμαι . Εδώ θα παλέψω, εδώ θα δουλέψω. Αυτό είναι το σπίτι μου, αυτός ο άνθρωπος μου, αυτή η πόλη μου, αυτή η πατρίδα μου, αυτή η διαδρομή μου, αυτό είναι το μεταξύ μας. Και θέλω να το χαρώ και θέλω να το υπηρετήσω και να το αναδείξω.''
Απλώνεις το χρόμο στον χώρο με μανταλάκια ξύλινα. Εκεί κάτω από το σχοινί ρισκάρεις, εκτείθεσαι στους διαφορετικούς κόσμους που σε περιβάλλουν, στα βρεγμένα , στα φρεσκοπλυμένα και στις διαθέσεις του αέρα. Όλα μυρίζουν σαπούνι και μαλακτικό και εσύ ακούς με υπομονή να σου μιλούν για όλα τα αρνητικά που με τα χεράκια σου , έφτιαξες . Και λες '' ναι φταίω και εγώ'' Δεν θα είσαι άλλωστε ο μόνος. Δίνεις, παίρνεις, συνδέσαι . Κάνεις χώρο στην έκλπληξη , στην έμπνευση.
Γίνεσαι νερό και πάνω σου κυλά ο χρόνος, μα δεν σε απειλεί πια . Όπως δεν σε απειλούν ούτε οι πράξεις , ούτε οι συνέπειες τους. Δεν αργοπορείς, δεν αναβάλεις.
Γιατί μέχρι να αποφασίσεις να εκτεθείς , και να αναλάβεις το ρίσκο σου, το μόνο που ζητούσες ήταν να αποφύγεις τον χρόνο της ευθύνης, να παραμείνεις στο ατάραχο παρόν σου , έτσι που το μέλλον να έρθει μοναχό του.
Το μέλλον δεν προκύπτει όμως αυτόματα με την επόμενη μέρα. Θέλει δουλειά μέσα και έξω μας με επιμονή και υπομονή. Θέλει δουλειά για να σε κρατήσουν τα πόδια σου να σηκωθείς και να ακούσεις τα ίδια σου τα λόγια, να κυλούν από το πιο βαθύ σου μέσα.
'' Καλοί μου φίλοι , θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, το πως φαντάζομαι την ζωή μου. Φαντάζομαι λοιπόν ότι ξυπνάω κάθε πρωί από ήχους παιδιών που παίζουν στις πλατίες , από ήχους μουσικής , ήρεμα και χωρίς νευρικότητα , σηκώνομαι, τεντώνομαι και φιλάω τον ώμο του αγαπημένου μου. Μετά περνώ πηγαίνοντας στην δουλειά μου μπροστά από χιλιάδες πράσινες πλατείες που έχουμε χτίσει. Θέλω να βλέπω όλες τις γωνίες της πόλης μας, σαν φωλίες εραστών και φίλων και όχι σαν κουβούκλια μισοτελειωμένων, στεγνών ανθρώπων -μηχανών. Θέλω...''
Δεν είναι τα θέλω που σταματούν. Αντιθέτως γίνονται πιο βίαια και ασυγκράτητα. Μας περιμένουν να αποφασίσουμε αν θα τα πάρουμε σοβαρά, αν θα ρισκάρουμε για να ολοκληρωθούν.
''Ο χρόνος που μετράει
σε λίγο δεν θα είναι εδώ
θα τον φάω ή θα με φάει ,
αυτά είχα να σου πω.''
Ζωγραφική Jeffrey Larson
http://www.jeffreytlarson.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου