Και αυτό, μία μέρα πριν το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, του οποίου ηγείται, πραγματοποιήσει τα εγκαίνια των γραφείων του επί της οδού Σόλωνος 13.
Σας παρακολουθώ το τελευταίο διάστημα να ασκείτε σκληρή κριτική στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, φτάνοντας μάλιστα πρόσφατα στο σημείο να πείτε ότι «ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν ήταν τόσο μεγάλη η πολιτική απουσία της Αριστεράς». Τι δεν κάνει καλά ο κ. Τσίπρας;
Δεν έχω μιλήσει για πρόσωπα, έχω μιλήσει για πολιτικές. Εξ ορισμού Αριστερά είναι ένα πολιτικό ρεύμα που εκφράζει τον κόσμο της εργασίας απέναντι στον κόσμο του κεφαλαίου. Τι θα έπρεπε να σημαίνει σήμερα «παρουσία» της Αριστεράς; Ότι ο άνεργος ακούει ένα πρόγραμμα και ξέρει ότι θα ανοίξουν οι δουλειές. Ότι ο πτυχιούχος βλέπει ένα σχέδιο που θα κάνει χρήσιμα τα πτυχία του και δεν θα σέρνεται άσκοπα στο δρόμο. Ότι η Ελληνίδα και ο Έλληνας που έχουν εξευτελιστεί από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο ακούν μια φωνή που τους διαβεβαιώνει ότι υπάρχει ζωή έξω από την Ευρωζώνη. Ότι ο πολίτης που βλέπει την Ελλάδα να εκβιάζεται, να εμφανίζεται ως η χώρα της διαφθοράς και της τεμπελιάς, συνειδητοποιεί ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια της. Στην έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα, που δημοσιεύτηκε πριν από λίγες εβδομάδες, υπάρχει ένα διάγραμμα για τις χώρες της Ε.Ε. σε σχέση με την εξέλιξη των μισθών και του ΑΕΠ. Τελευταία, με τις μεγαλύτερες μειώσεις, είναι η Ελλάδα. Πρώτες είναι η Σουηδία και η Πολωνία, και οι δύο χώρες εκτός ευρώ.
Ο κ. Τσίπρας το τελευταίο διάστημα στρίβει ολοταχώς προς το κέντρο. Μπορεί να καταλάβει την κεντροαριστερή θέση του ΠΑΣΟΚ;
Πολλοί επιδιώκουν να επαναφέρουν το δικομματισμό σε νέα έκδοση. Δεν θα μπορέσουν. Όμως τα διλήμματα είναι σκληρά και επείγοντα. Είτε σχέδιο Α, με οποιαδήποτε εκδοχή, που σημαίνει παραμονή στην Ευρωζώνη, έλεγχο του προϋπολογισμού από την επιτροπή και τους δανειστές, κατάργηση των κοινωνικών δαπανών, μισθούς Πακιστάν, περισσότερους άνεργους από εργαζόμενους. Είτε σχέδιο Β, που σημαίνει απελευθέρωση από τις δεσμεύσεις της Ευρωζώνης, ρευστότητα, εθνικό νόμισμα, ώστε να στηριχτούν η ανάκτηση της εσωτερικής αγοράς και οι εξαγωγές, παύση πληρωμών στους δανειστές, πόρους για την ταχύτατη και μαζική δημιουργία θέσεων εργασίας.
Δηλαδή δεν θεωρείτε τον κ. Τσίπρα ικανό να κυβερνήσει;
Δεν θέλω να βλέπω την πολιτική με προσωπικούς όρους, όση σημασία κι αν έχουν και αυτοί. Να σας πω τη γνώμη μου για το τι είδους κυβέρνηση χρειάζεται σήμερα η Ελλάδα; Μια κυβέρνηση που θα αρχίσει να αγοράζει αμέσως πετρέλαιο από το Ιράν –πράγμα που μας απαγορεύει σήμερα η Ε.Ε.– με εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους λόγω του εμπορικού αποκλεισμού, όπως δεν διστάζουν να κάνουν η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, η Τουρκία. Μια κυβέρνηση που θα θέσει αμέσως έλεγχο στη διαρροή κεφαλαίων εκτός Ελλάδας, πράγμα που μας απαγορεύει σήμερα η Ευρωζώνη. Μια κυβέρνηση που θα καταργήσει τους περιορισμούς της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και θα παράγουμε όση ντομάτα, όση σταφίδα και όσα καπνά μπορούμε να καταναλώσουμε και να εξάγουμε. Μια κυβέρνηση που θα πει ότι το δικαίωμα του πολίτη στην εργασία είναι ιερό και δεν μπορεί καμία Μέρκελ, κανένας Μπαρόζο και κανένας Όλι Ρεν να το αγγίξει.
Το προεκλογικό δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» ήταν τελικά πραγματικό; Ή ήταν ένα εκβιαστικό δίλημμα του παλιού πολιτικού συστήματος που καταρρέει;
Το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» είναι κεντρικό στη ζωή της χώρας. Το ευρώ δεν είναι μόνο ένα κομμάτι μέταλλο. Είναι ένα μικροτσίπ που περιλαμβάνει όλες τις πολιτικές που ακολουθούνται επί δεκαετίες στη χώρα: προνόμια για τις τράπεζες, διάλυση του κοινωνικού κράτους, διευκόλυνση των εισαγωγών από τη Γερμανία, σκληρούς φόρους για το λαό, ασυλία για τους πλούσιους, αύξηση της ανεργίας. Το εθνικό νόμισμα, σε συνδυασμό με τον παραγωγικό σχεδιασμό, τις δημόσιες τράπεζες που θα στηρίξουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, μια προωθημένη πολιτική για να δημιουργηθούν δουλειές, συνιστά την εντελώς αντίθετη φιλοσοφία. Βέβαια η κυβέρνηση, επειδή το εθνικό νόμισμα είναι σημαντική αλλαγή, προσπαθεί να τρομοκρατήσει το λαό. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι «η έξοδος από το ευρώ είναι καταστροφή», όπως ακούμε επισήμως από την αντιπολίτευση. Η απάντηση είναι μία: «Θέλουμε να δουλέψουμε, να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Δεν φοβόμαστε».
Είστε από τους πολιτικούς που έχουν ταχθεί υπέρ της εξόδου της χώρας από το ευρώ και της επιστροφής μας σε ένα εθνικό νόμισμα. Είστε σίγουρος ότι μια τέτοια εξέλιξη δεν θα είχε χειρότερα αποτελέσματα από αυτά που βιώνουμε σήμερα λόγω της μνημονιακής πολιτικής;
Ναι, είμαι σίγουρος. Υπό έναν όρο όμως. Να μη γίνει ξαφνικά, απρογραμμάτιστα, χωρίς προετοιμασία του λαού, σε συνθήκες πανικού. Να γίνει η αλλαγή με συγκροτημένο τρόπο, με στήριξη από τη λαϊκή πλειοψηφία, με πλήρη πρόβλεψη για τις πρώτες εβδομάδες, που θα είναι οι πιο δύσκολες. Όλες οι χώρες της Ευρωζώνης έχουν σχέδιο Β, για τις κινήσεις που πρέπει να κάνουν σε περίπτωση που η Ελλάδα φύγει από την Ευρωζώνη. Μια εξαίρεση μόνο υπάρχει: η ίδια η Ελλάδα. Εδώ κάθε πολίτης έχει σχέδιο Β – γι’ αυτό έχει μια χούφτα ευρώ στο στρώμα, χάνει τους τόκους, φοβάται τη ληστεία. Αν υπήρχε ένα εθνικό σχέδιο Β, για την περίπτωση αλλαγής νομίσματος ή κατάρρευσης των τραπεζών, που θα εγγυόταν την αξία των λαϊκών καταθέσεων σε ευρώ, όλα θα ήταν πολύ πιο απλά.
Η αίσθηση που υπάρχει, τόσο στη μικροοικονομία όσο και στη μακροοικονομία, είναι ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει και ότι είμαστε πειραματόζωα. Την ίδια στιγμή, όμως, η τρικομματική κυβέρνηση δείχνει σταθερότητα. Πώς το εξηγείτε αυτό;
Δεν ξέρω τι είδους σταθερότητα θα είχε χωρίς το ξυλοκόπημα των απεργών, τις επιτάξεις και τις επιστρατεύσεις, τις παρεμβάσεις των ΜΑΤ και τη συντονισμένη εκστρατεία φόβου για τη δραχμή. Αν υπάρχει μια εξήγηση, είναι ότι ο λαός δεν βλέπει μια άλλη λύση που να την πιστεύει βαθιά, να είναι ρεαλιστική αλλά να αλλάξει γρήγορα και σε βάθος τα πράγματα, να τον εμπνέει. Κατανοεί ότι το σταυροδρόμι συνίσταται στο σχέδιο Α και στο σχέδιο Β, αλλά ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας φοβάται ακόμη να αποφασίσει. Γι’ αυτό ένας από τους στόχους μας είναι να ανυψωθεί το ηθικό του λαού, να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας, να καταλάβουμε ότι, όπως η Δανία ή η Νορβηγία τα καταφέρνουν χωρίς ευρώ, εμείς μπορούμε να τα καταφέρουμε ακόμη καλύτερα.
Πάντως οι κοινωνικοί αγώνες έχουν εξασθενήσει. Οι Αγανακτισμένοι δεν υπάρχουν πλέον στους δρόμους; Γιατί;
«Αγανακτισμένοι» υπάρχουν στους δρόμους, και είναι σχεδόν όλοι. Αγανακτισμένος είναι αυτός που περνάει από το δρόμο με το φροντιστήριο αγγλικών το οποίο σταμάτησε η κόρη του για λόγους φτώχειας. Αγανακτισμένος είναι αυτός που περνάει από το δρόμο της εφορίας και θέλει να τα σπάσει όλα. Αγανακτισμένος είναι αυτός που περνάει από τους δρόμους της γειτονιάς του και βλέπει το χασάπικο ή το βιβλιοπωλείο που ήξερε από παιδί να έχουν κλείσει. Είναι εξαιρετικά μεγάλη η δύναμη της αγανάκτησης. Και μπορεί να γίνει μια απίστευτα δημιουργική δύναμη, όταν ξεπεραστεί ο φόβος, σπάσουμε τα δεσμά δανειστών και Ευρωζώνης, πάρουμε την τύχη στα χέρια μας και αρχίσουμε συλλογικά και με πυρετώδεις ρυθμούς να ξαναχτίζουμε την πατρίδα μας μέσα από τα σημερινά ερείπιά της.
Και κάτι τελευταίο. Πόσο αληθινά είναι τα σενάρια που θέλουν τον Αλέκο Αλαβάνο να ετοιμάζει κόμμα;
Δεν έχουν να δώσουν τίποτα κόμματα ενός πρόσωπου ή μιας παρέας που θα προσπαθούσαν να αξιοποιήσουν την κρίση για ίδιον όφελος. Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε όσοι είμαστε στο σχέδιο Β είναι να ενώσουμε. Να ενώσουμε πολιτικές κινήσεις, κοινωνικές οργανώσεις, καθηγητές πανεπιστημίου, απλούς ανθρώπους, νέες και νέους, για να ενισχύσουμε αυτό το ρεύμα που εκφράζει ένα ολοένα αυξανόμενο μέρος της κοινωνίας. Το σχέδιο Β είναι ήδη πολιτικά παρόν, παρά το γεγονός ότι δεν έχει κοινοβουλευτική έκφραση. Πιστεύω ότι θα είναι και εκλογικά παρόν, ως μια συλλογική προσπάθεια ειλικρίνειας, ελευθερίας από τις κομματικές σκοπιμότητες, θετικών στόχων, με κεντρικό τις θέσεις εργασίας, και επαναστατικών αλλαγών, που είναι υπερώριμες για τον τόπο. Συνέντευξη στον ΜΑΚΑΡΙΟ Β. ΛΑΖΑΡΙΔΗ Free Sunday Το Μέτωπο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου