Τις τελευταίες μέρες, και μ’ αφορμή την εισβολή της αστυνομίας στην Villa Amalias....
και τα γεγονότα που ακολούθησαν, η κάθε πικραμένη ομιλούσα κεφαλή της τηλεόρασης ή χρυσή πένα των εφημερίδων έχει γνώμη για το τι συμβαίνει στα στέκια μας. Εκ του μακρόθεν, προφανώς: από τότε που δημοσιογραφία θεωρούνται τα παράθυρα των βραδινών δελτίων ειδήσεων, νομίζει κανείς ότι δικαιούται να ομιλεί για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Φυσικά δεν ζητάμε σε καμία περίπτωση από τα φερέφωνα του κράτους και του κεφαλαίου να κάνουν τη δουλειά τους σωστά. Αυτοί είναι που επί χρόνια συστηματικά αγνόησαν και απέκρυψαν σκοπίμως την ανάπτυξη ενός ολόκληρου κινήματος γύρω από τις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, κι ανακαλύπτουν δήθεν τώρα την Αμερική, ενώ εξυπηρετούν το κράτος και το κεφάλαιο, στα οποία εμείς εναντιωνόμαστε. Πιστοί στο πλαίσιο αυτό, δημοσιογράφοι του Έθνους στοχοποιούν ως «παράνομη κατάληψη» το αναρχικό στέκι Ρεσάλτο στο Κερατσίνι, το οποίο όμως είναι νοικιασμένο! Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, ότι στόχος δεν είναι οι καταλήψεις αλλά παντός είδους εστίες αντίστασης.
Βεβαίως, κάτι τέτοιο δε μας κάνει εντύπωση. Πότε είπαν αλήθεια οι λύκοι της δημοσιογραφίας για να πουν αλήθεια σήμερα; Ή μάλλον είπαν και μια, ότι είμαστε χώροι ανομίας μέσα στην σάπια νομιμότητα. Μέσα στην κρίση, το σύνολο της κοινωνίας έχει πικρή πείρα πια από την εμπιστοσύνη που έδειξε στην πλασματική περιγραφή της «ευμάρειας της χώρας», που έκαναν οι συστημικοί δημοσιογράφοι και η οποία κατέρρευσε με το πρώτο αεράκι υποχρεώνοντάς τους σε διαδοχικές κωλοτούμπες.
Εμείς, έχοντας από χρόνια αντιληφθεί ότι τα μέσα ενημέρωσης στηρίζουν το οικονομικοπολιτικό σύστημα που τα στηρίζει (με τραπεζικά δάνεια, κρατική διαφήμιση, δημόσια έργα κλπ.), έχουμε κάνει ορισμένες επιλογές. Αντί να προσπαθούμε να διαδώσουμε τις απόψεις μας μέσω της τηλεόρασης και των αστικών εφημερίδων, προτιμάμε να κατεβαίνουμε στο δρόμο, να συζητάμε πρόσωπο με πρόσωπο, να τυπώνουμε μπροσούρες, προκηρύξεις και αφίσες. Θεωρούμε τις συλλογικές δραστηριότητες σημαντικότερες από την ιδιώτευση και την παραίτηση, θεωρούμε τη συνύπαρξη στο δρόμο και στους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους εργαλείο για το χτίσιμο μιας νέας συντροφικότητας που πηγαίνει κόντρα στην συστημική κρίση, προτείνει και κάνει πράξη έναν διαφορετικό τρόπο ζωής.
Είναι γεγονός ότι οι αντίπαλοί μας διαθέτουν πολλά μέσα και πολλά χρήματα και γι’ αυτό συχνά κατορθώνουν να καταστήσουν τη γνώμη τους κυρίαρχη. Εκείνο που δεν διαθέτουν ωστόσο, είναι αυτό που έχουμε εμείς: τη δύναμη να παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, να αυτοκαθοριζόμαστε μέσα από τις επιλογές και τις πράξεις μας, δηλαδή από τις ευθύνες που αναλαμβάνουμε. Κάτι που δε μετριέται σε χρήμα και δόξα και μόνο μια λέξη μπορεί να το συνοψίσει: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
ΜΕΡΙΚΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΡΟΥΓΚΑ, ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΟΙ ΡΕΠΟΡΤΕΡ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΔΕΝ ΚΑΤΟΡΘΩΣΑΝ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΠΑΡΑ ΤΟ ΕΝΔΕΛΕΧΕΣ ΡΕΠΟΡΤΑΖ
Δε θέλουμε να διαχωρίσουμε τη μεταχείριση της Στρούγκας από αυτή των υπολοίπων καταλήψεων σ’ αυτή τη χώρα. Θα μας επιτρέψετε, ωστόσο, ορισμένες παρατηρήσεις που αφορούν ειδικά εμάς:
Όταν το 2009 έγινε η κατάληψη της Στρούγκας, η συλλογικότητα μπήκε σ’ ένα πενταβρόμικο ερείπιο που ο Δήμος είχε εγκαταλείψει. Με προσωπική εργασία και χρήματα από το υστέρημά μας και όχι από ευρωπαϊκά προγράμματα, χωρίς απευθείας αναθέσεις εργολαβιών σε ημέτερους, το μεταμορφώσαμε σε αυτό που είναι σήμερα: έναν ανοιχτό κι βιώσιμο χώρο που στεγάζει πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές δραστηριότητες. Ορισμένοι θα πουν ότι δεν πετύχαμε και τίποτα σπουδαίο, αλλά κάντε μια βόλτα από τους υπόλοιπους χώρους που ελέγχονται σήμερα από τον δήμο και το ξανασυζητάμε. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του Δήμου κατά καιρούς επιχείρησαν να λάβουν πολιτική υπεραξία από τη λειτουργία του χώρου χωρίς όμως να το καταφέρουν.
Οι «ανώνυμες πηγές» του ρεπόρτερ του Έθνους λένε ότι «η καλύτερη άμυνα σε μια ανακατάληψη είναι η χρήση των κτιρίων από τους φορείς στους οποίους ανήκουν». Στην περίπτωσή μας, από τον Δήμο Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας, ο οποίος αφού εγκατέλειψε τη Στρούγκα, εγκατέλειψε τη MAVA, εγκατέλειψε τον Κένταυρο και το Τσιπουράδικο, εγκατέλειψε το Δημοτικό Σχολείο Σπαθάρη, επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστη και διαχρονική συνέπεια στην πολιτική της καταστροφής.
Άραγε τι επιλέγει κανείς να κάνει….
Να πιστέψει όσα ακούγονται απ’ τα Media
Ή να συμμετάσχει και να δει με τα ίδια του τα μάτια όλα όσα συμβαίνουν στους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και τις καταλήψεις; Κατάληψη Στρούγκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου