.
Η γενική και αβάσιμη ελπίδα για απονομή δικαιοσύνης προς αυτούς που λυμαίνουν τον πολιτικό και κοινωνικό βίο της χώρας περισσότερο έμοιαζε με προσεσυχή θρησκόληπτου. Μα, ο μέσος Έλλην πολίτης πέρα από το “να μπουν οι προδότες φυλακή” δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ μα ΠΟΤΕ ειλικρινά για απονομή δικαιοσύνης. Έχοντας την διχόνοια στο DNA του, ο Έλληνας στρέφεται εναντίον του διπλανού του, του άλλου εργαζόμενου, του μετανάστη.
Από που θα αντλούσε αξιοπρέπεια; Από την χρόνια οσφυοκαμψία του και την δουλικότητά του, προκειμένου να εξασφαλίσει την πάρτη του και να μπει στο “club των νοικοκυραίων”; Από που θα έβρισκε αποθέματα παιδείας, από την αγάπη για το χρήμα, ή μήπως από τα πισώπλατα μαχαιρώματα που είναι ικανός να κάνει για ν’ ανέβει στην “σκάλα επιτυχίας” που τον εκπαίδευσαν να ακολουθεί; Πως θα ανακάλυπτε την αλληλεγγύη, από τα σάλια που του τρέχουν κάθε φορά που κάποιος δίπλα του παθαίνει κακό; Πως θα μπορούσε να δημιουργήσει νέα σύμβολα και αισθητική; Με την Πάολα και την ενημέρωση του MEGA; Ή μήπως με το ξύλο στα γήπεδα και τo “Dancing With the Stars”;
Πέρα από αναλύσεις, η κρίση και η χρεοκοπία δεν αποτέλεσε εφαλτήριο για να γεννηθεί κάτι πραγματικά νέο. Μόνο νέες μορφές καταστολής, νέα σκουπίδια, νέες ιδεοληψίες, νέοι τρόποι εξαπάτησης, νέα άγνοια και νέες προκαταλήψεις. Όλα φτιαγμένα από παλιά υλικά. Όσο η χώρα ξεπουλιέται και οι κάτοικοί της πλησιάζουν στο να γίνουν οι Κινέζοι της Ευρώπης, οι ελίτ που έστησαν την ισοπέδωση της πραγματικής ζωής από τους αριθμούς, τρίβουν τα χέρια τους. Γιατί ήξεραν εξ’ αρχής πως η Ελλάδα για όλους τους παραπάνω λόγους ήταν το ιδανικό εργαστήριο για να πειραματιστούν. Πείτε μου, έκαναν λάθος;
ΥΓ. Με αφορμή το πόσες βλακείες έχω ακούσει για τους απεργούς στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Strange Journal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου