Το 2012 ήταν μια χρονιά που πίκρανε , πόνεσε, μελαγχόλησε, λύπησε ( πολλούς και δεν αποτελώ εξαίρεση) .Κυρίως όμως διέψευσε. Μύθους και φαντασίες ....
Χαμόγελα και υποσχέσεις εκλεγμένων που ακόμα και τα τελευταία λεπτά του χρόνου δεν μπόρεσαν να πουν στάλα αλήθειας. Το σεντόνι έπεσε και έμεινε γυμνός ο Άνθρωπος. Οι λαοί γίνανε ζητιάνοι και μετανάστες για να επιβιώσουν. Άδικοι επιβραβεύθηκαν και αθώοι έχασαν. Ικανοί αποχώρησαν. Τράπεζες μετατράπηκαν σε ναούς προσευχής. Εποχή της ματαιότητας των προσωπικών επιδόσεων.
Στο όνομα της δήθεν αντεπίθεσης, τιμή και δόξα μέχρι τελευταίας πνοής στον άκρατο εγωισμό. Απίστευτες σκηνές φρίκης με θύματα αθώους , τρομακτική επίδειξη βαρβαρισμού για την επίσης δήθεν δίκαιη τιμωρία. Νήματα που κινούνται υπογείως . Ισχυροί για άλλη μια φορά οι ανώνυμοι, των αχόρταγων αγορών. Ο κραταιός καπιταλισμός γνώρισε πρωτόγνωρα βάθη γκρεμού και εμείς μάθαμε για τα καλά ό,τι δεν υπάρχει βυθός.
Ζούμε σε μια ιστορία απ΄αυτές που συνηθίζουμε να λέμε σ΄ εμένα δεν θα συμβεί ποτέ. Μπροστά στα μάτια μας και εμείς μαζί , άνθρωποι ροκανίζουν το δέντρο της ζωής με δυνατά και φονικά δόντια και χέρια και μυαλά.
Και αφού δεν ήρθε πριν καμιά δεκαριά μέρες το τέλος του κόσμου, λέω να υπερασπιστώ μιαν Αρχή. Όπως όταν περπατάς στην καρδιά της νύχτας και από ένα σημείο και πέρα αρχίζει και κερδίζει χρόνο το φως. Κερδίζει η ελπίδα χώρο μέσα μου, ίσως και από ανάγκη. Γιατί υπάρχουν όλες αυτές οι άπειρες μικρές στιγμές, για τον καθένα μας, οι ανάσες της ζωής. Αυτές που κάνουν την ζωή να μην είναι μόνο άσπρο ή μαύρο.
Καινούργια χρονιά και εγώ σου εύχομαι να μην πεινάσεις ποτέ από αγάπη. Εύχομαι επίσης το 2013 να πάψουν να επιπλέουν οι φελλοί. Να αποκτηθεί εκείνο το ειδικό βάρος , που θα τους πετάξει έξω , εδώ μπρος στα μάτια μας. Ανεπιστρεπτί. Εύχομαι ανυπακοή και αμφισβήτιση αλλά όχι άκοπες και λόγια του αέρα. Ζουμερές και ουσιαστικές, για να σπάσουν τα άλατα από τις μπετόν αρμέ νοοτροπίες μας και όχι για να ξαναβολευτούμε σε καινούργιες νιρβάνες πλούσιου παραμυθιού . Ο άνθρωπος έχει τρομερό οπλοστάσιο δύναμης και ανθεκτικότητας. Δεν υπάρχουν όρια σ΄αυτό που μπορεί να κάνει.Κάτι που με υπομονή δημιουργούμε και με μεράκι χτίζουμε , δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει. Και ούτε άλλο διαλέγω , άλλο θέλω, άλλο εμπιστεύομαι. Αυτά είναι καμώματα της συγκάλυψης και το μάθαμε πια, η συγκάλυψη μυρίζει θάνατο.
Μακάριοι , μοιραίοι και ζηλευτοί . Και όχι άλλαξε ο Μανολιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.
Μεγάλο το άνοιγμα στο φεγγίτη της σκέψης μας. Να μπει γερά ο χρόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου