Η Καπτα Βάσω για το πλήρωμα.
Η Βασούλα για τους αγαπημένους κ δικούς...
Η Βάσω της θάλασσας για όλους όσους την έχουν ζήσει.
Μια γυναίκα καπετάνισσα που καταξιώθηκε επάξια ακολουθώντας για επάγγελμα το δρόμο της καρδιάς κ του πεπρωμένου της...
Από της πρώτες πλοίαρχους – ή μήπως πλοιαρχινες- Α της φουρνιάς της, Μια από αυτές της ελληνίδες που συμπληρώνουν συνολικά σκάρτη δεκάδα ...
17 τα χρόνια της υπηρεσίας –μέχρι τούδε - στο φυλλάδιο της...
Από όλα... φορτηγά, γκαζάδικα, επιβατηγό δρομολογιακο, f/b, παντόφλες , ιστιοπλοιοκα, θαλαμηγούς, Motor ships όλων των ειδών η υπηρεσία .... Μόνο σε LPG δεν θα θελε να πλοιαρχευσει όπως λέει...
Ένας άνθρωπος που δεν περνά απαρατήρητος ούτε στην στεριά, ποσό δε μάλλον στη θάλασσα. Ορμητική , γεμάτη ζωή , ενέργεια ,θέληση, έχει πάντα κάτι να πει , κάτι να δώσει. Όσοι βρέθηκαν κοντά της στα καραβιά – σε οποιοδήποτε μετερίζι, κάτι αποκόμισαν, κάτι κέρδισαν από τούτη την συναναστροφή...
Την θυμάμαι καποτε σε ένα λιμάνι μικρό επαρχιακό, στο ντοκο, στο κατάστρωμα να ελέγχει την εκφόρτωση – λιπάσματα νομίζω- φορώντας το κράνος κ την στολή εργασίας, τόσο ενσωματωμένη με το καράβι, τόσο «ένα» με το «τσούρμο» του πληρώματος.
Όταν τώρα έλαβε χώρα τούτη η συνέντευξη μόλις είχε τελειώσει την βάρδια της ... «Στην Αλεξανδρούπολη βρίσκομαι , έχει κ μια συννεφιά...»
Η πρώτη ερώτηση δεν θα μπορούσε παρά να είναι η κλασσική αυτή που άπειρες φορές όλοι την έχουν ρωτήσει.
-«Γιατί Ναυτικός, γιατί Καπετάνισσα?»
Το χαμόγελο φωτίζει κ γλυκαίνει το πρόσωπο της, όπως πάντα όταν την ρωτάνε για την δουλεία αυτή... Με μια φυσικότητα λέει αυτό που πολλοί παρά πολλοί σκεφτήκανε κάποτε σε ηλικία τρυφερή , άλλοι λίγοι αποτόλμησαν. Κ ακόμη πιο ελάχιστες γυναίκες...
«Από μικρή έβλεπα ότι μ άρεσε να μετακινούμαι συνέχεια, από το ένα μέρος στο άλλο, να γνωρίζω κ τα μέρη κ τους ανθρώπους. Έβλεπα πως η θάλασσα με γοήτευε. Με ηρεμούσε με τις μπουνάτσες της μα κι όταν είχε φουρτούνα με εξίταρε.»
Μια εικόνα η προτροπή , η παρακίνηση :
«Μ άρεσε να βλέπω τα κύματα να σκάνε στα βράχια. Έβλεπα την δύναμη της κ ανατρίχιαζα. Όχι από φόβο, από δέος»
Και αφοπλιστικά ειλικρινής η απόφαση:
«Το επάγγελμα – το μόνο επάγγελμα- που θα μου προσέφερε την συνεχή μετακίνηση , την γνωριμία , την επαφή με την θάλασσα ήτανε Ναυτικός.»
«Φυσικά λόγω κ του δυνατού μου χαρακτήρα , ήθελα την αρχηγία»...
-«Ξέρεις , ούτε στην δουλεία μπορώ την στασιμότητα, θέλω πάντα να έχω να κάνω κάτι πιο πάνω για να αγωνίζομαι να το φτάσω»
-Δηλαδή όταν εκπλήρωσες το όνειρο να γίνεις πλοίαρχος Α ήταν σαν να τελείωνε το ταξίδι, οι στόχοι? Αισθάνομαι σαν την θέση της χαράς να την πήρε η απογοήτευση»
-«Ναι ένοιωσα απογοήτευση όταν πήρα το δίπλωμα του Πρώτου γιατί προς στιγμήν, για λίγο διάστημα , πέρα από αυτό το σκαλί δεν είχε τίποτα παραπάνω. Δεν είχα να αγωνιστώ για κάτι άλλο πιο ψηλά.»
«Όμως ήταν λάθος μου αυτή η σκέψη, γιατί με τον καιρό ως πλοίαρχος Α πλέον , είδα ότι είχα αρκετά για να αγωνιστώ. Και μάλιστα για κάτι αρκετά μεγάλο κ υψηλό. Είχα να αγωνιστώ για να διαφυλάττω τις ανθρώπινες ζωές που είχα στο βαπόρι μου, για την ασφάλεια τους. Πολύ μεγάλος αγώνας αυτός.»
-Ο στίχος λέει ... «και όσοι ταξίδεψαν γυρεύουν την Ιθάκη»...Ισχύει τελικά ?Τι σου λείπει (αν σου λείπει φυσικά ) από τη στεριανή ζωή.
«Γυρεύουν την Ιθάκη... Ναι έτσι είναι . Για παρά πολλά χρόνια ήθελα μόνο να γνωρίζω τόπους, να ταξιδεύω μακριά , αμέτρητες εικόνες κ εμπειρίες. Αλλά κάποια στιγμή είδα , συνειδητοποίησα πως ενώ ήμουν γεμάτη χαρά από όλα αυτά , υπήρχε ένα κενό που σκιάζε μέσα μου. Ήταν πως όταν γύριζα πίσω , δεν είχα φίλους.
Γιατί ο χρόνος έφερνε γεγονότα σε αυτούς κ σε μένα που δεν τα ζούσαμε μαζί. Δεν είχα τι να πω όταν τα άκουγα, δεν είχαν τι να πουν κ αυτοί. Πέρα από το γεγονός ότι δεν μπορούσαν ούτε αυτοί να με καταλάβουν , αλλά ούτε εγώ αυτούς. Άλλη ζωή αυτοί, άλλη εγώ... Απομακρυνόμουν από τους φίλους».
«Βέβαια πλέον δεν ισχύει αυτό , γιατί πριν από λίγα χρόνια αποφάσισα να ταξιδεύω πιο κοντά. Εργάζομαι τα τελευταία 2 χρόνια σε μια εταιρεία με φ/γ ελληνικών κ διεθνών πλόων , κυρίως όμως ταξιδεύουν εντός Ελλάδος κ Μεσόγειο. Ήμουνα σε ένα παλεταδικο φ/γ κ έβλεπα κάποια βαπορια της κ μ άρεσαν. Τέσσερις μήνες συνέχεια ρωτούσα ποιανού ήταν. Έμαθα κ επικοινώνησα με το σκεπτικό να στείλω βιογραφικό κ ισως κάποια στιγμή να μιλούσαμε για δουλεία... Το «Ελενη Κ», «Ελενη Κ ΙΙ» , «Ελενη Κ ΙΙΙ» κ το Λεωνίδας. Με το πρώτο τηλεφώνημα μου είπαν να περάσω από τα γραφεία, στο τέλος της κουβέντας μου λένε πως τέλος του μήνα μπαρκάρω. Ήταν πολύ ξαφνικό , μάλιστα σκέφτηκα « Με δουλεύουν τώρα?» Ευτυχώς ήταν σοβαροί άνθρωποι για τέτοιες πλάκες, η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα τόσο γρήγορη απόκριση. Είμαι τυχερή γιατί είναι από τα λίγα Φ/γ εντός Ελλάδος- όπως ήταν η επιθυμία μου- , είναι καλοδιατηρημένα κ η εταιρεία είναι στο πλευρό των πλοίαρχων.
Έτσι πια έχω επαφή κ με την οικογένεια μου κ με τον κόσμο της στεριάς»
• Φαντάζομαι όμως ότι το τίμημα για αυτή την μοναξιά, για τους αποχωρισμούς άξιζε. Έδωσε χαρά , δεν έδωσε η θάλασσα κ ικανοποίηση ?»
«Κοιτά στα χρόνια κ το καιρό των καραβιών την μεγαλύτερη χαρά μου την έδωσε κ μου την δίνει αυτή καθ αυτή η θάλασσα. Η ικανοποίηση ότι βρίσκομαι κοντά της , ότι με γεμίζει εμπειρίες , εικόνες , συναισθήματα που αν εμένα στην στεριά, αυτά θα παρέμεναν άγνωστα.»
• Ήρθαν άραγε ποτέ στιγμές που μετάνιωσες για την επιλογή σου?
Η συνεπακόλουθη ερώτηση...
Ομολογώ βέβαια πως την απάντηση της αυτή, την τόσο ξεκάθαρη κ κοφτή την περίμενα....
«Ποτέ δεν μετάνιωσα για την επιλογή αυτή , κ αν ήταν κ τώρα να αρχίσω από την αρχή, να επιλέξω δηλαδή δουλειά, πάλι την ίδια θα επέλεγα»
• Κάποτε η Καπτα Βάσω μου χε πει μια ιστορία , τότε που ένοιωσε το μεγαλείο όλο και την δύναμη της θάλασσας σε μια περατζαδα με καΐκι σε ένα λογκαδο μοναχικό στο Αιγαίο...
«Πήρα μόνη μου , που λες ένα τρεχαντήρι 11μετρο από τον Κόρφο της Επιδαύρου να το μεταφέρω Δωδεκάνησα στην Νίσυρο. Πάνω κάτω 260 μιλιά ναυτικά η απόσταση. Χωρίς χάρτες, χωρίς πυξίδα, μόνο μηχανή κ τιμόνι.... Ένα τιμόνι που έχανε από το σωληνάκι λάδια κ έπρεπε συνεχώς να συμπληρώνω. Είχα μόνο ένα δικό μου gps... Tην μέρα δεν το άνοιξα καθόλου για να εξοικονομήσω μπαταρία. Έβλεπα τα νησιά, τα ήξερα , πήγαινα»
Τόσο απλά σαν τους παλιούς νησιώτες μας τους θαλασσινούς....
«Το σούρουπο με βρήκε δυτικά της Συρας.»
Η ρότα που 'χε χαραχτεί στο νου – έλλειψη χαρτών :
«Θα πέρναγα από νότια Σύρο – βόρεια Νάξου – νότια Δονούσας – Ικάριο- Νότια Κω – Νίσυρο. Ανοίγω το gps, κ βλέπω πως δεν είχε φορτίσει. Είχα πάρει το δελτίο καιρού κ έλεγε ότι σε μια μέρα από την αρχή του ταξιδιού , θα έπιανε ο καιρός. Η ταχύτητα μου μόλις 6 -7 μίλια την ώρα. Είπα να μπω στην Νάξο , να βρω ρεύμα να φορτίζω το gps. Έπιασε όμως ο καιρός, τέσσερις μέρες έλεγε η πρόγνωση πως θα κρατούσε, κάθισα στην Νάξο τις δυο αλλά δεν μπορούσα άλλο.
Ο καιρός ΒΒΔ 7 μποφωρ. Το gps τελικά χαλασμένο, δεν φόρτιζε. Έφυγα νύχτα , περασμένες δύο. Μόλις πέρασα από βόρεια Ναξο κ προς Δονούσα είδα πως το σκάφος δεν «πήγαινε» . Κατέβηκα Καταπολα Αμοργού. Κάθισα μια μέρα και μετά είπα πάλι να φύγω νύχτα. Αφήνοντας το φανάρι των Καταπολων το σκάφος άρχισε να χτυπιέται. Άλλα σκάφη τα ξυλινα, θέλουν άλλη προσοχή. Για να πάω βόρεια της Αμοργού έκανα 4 ώρες.»
Και πριν προλάβω να διατυπώσω απορία για αυτήν την πορεία, συμπληρώνει:
« Από νοτιά δεν βόλευε γιατί βγάζει , κατεβάζει πολύ αέρα το βουνό. Έτσι μπήκα κ στο Ικάριο...Ο καιρός 7αρι... Εκεί στο Ικάριο, με την πορεία μου , τον είχα πρυμα –δευτεροπρυμα. Όμως το τρεχαντήρι θέλει πολύ προσοχή με τον καιρό από πρυμα του, γιατί μπορεί κάνα μεγάλο κύμα να σκάσει στην κουβέρτα κ να γονατίσει την πρύμη του σκάφους...»
«Έφυγα λοιπόν από Καταπολα στις 9 το βράδυ κ έφτασα στην Νίσυρο την επομένη στις 12 στο λιμάνι . Τα χέρια μου κολλημένα στο τιμόνι»
«Όμως το μεγαλείο του ταξιδιού δεν ήταν ότι ήμουνα μόνη μου κ τα κατάφερα με τέτοια κακοκαιρία να το πάω. Το μεγαλείο ήταν ότι χωρίς πυξίδα, χωρίς gps ,πήγα στην Νίσυρο με οδηγό το φεγγάρι κ κάποιους πλανήτες. Βλέπεις όταν ήμουν δόκιμος , ένας ανθυποπλοίαρχος τότε, ο Καπτα Νίκος , με είχε μάθει πολλά από τον κόσμο τ' ουρανού. Έκανα αναγνώριση αστέρων κ πλανητών όχι μόνο με υπολογισμούς, αλλά κ μόνο με τα μάτια. Με συνδυασμούς. Έτσι σ εκείνο το ταξίδι επιστράτευσα όλες μου τις γνώσεις πάνω στους αστερισμούς. Ρόλο πολύ μεγάλο έπαιξε το φεγγάρι όχι μόνο για την λάμψη που έδινε, αλλά κυρίως για την τροχιά που ακολουθούσε ,απ την ανατολή του ως την δύση του. Από όλα αυτά μαζί, βγαίνοντας στο Ικάριο καταλάβαινα , κατά που θα κρατώ την πλώρη μου.»
« Α κ μόλις έδεσε το τρεχαντήρι συνειδητοποίησα πως πονούσα πάρα πολύ, στον ωμό μου... και πόναγα για ένα μήνα....»
• Δηλαδή αν κατάλαβα καλά από την εμπειρία σου μέχρι σήμερα θεωρείς πως ισχύει το γνωμικό «ήρεμη θάλασσα δεν γέννησε μαγγιωρο ναυτικό»?
«Ναι σίγουρα, ναυτικός γίνεται κάποιος με την φουρτούνα της θάλασσας όχι με την λίμνη. Έχοντας να αντιμετωπίσεις πολλές δυσκολίες , πολλές απρόβλεπτες καταστάσεις , εκεί μαθαίνεις , βλέπεις τι πρέπει να κανείς , βλέπεις αν αυτό που ξέρεις είναι το σωστό, ή τι άλλο θα μπορούσες να πράξεις.»
• Πάμε πίσω χρόνια ...Πως ένοιωσες όταν πρωτοπατησες κουβέρτα? Όταν πρωτομπηκες σε γέφυρα...Ήτανε ζόρικα ? Ποια η μεγαλύτερη δυσκολία (αν υπηρξε) που αντιμετώπισες στην καριέρα σου λόγω φύλλου.
«Δεν μπορώ να πω πως αντιμετώπισα μεγάλη δυσκολία. Η εταιρεία βέβαια που πρωτομπαρκαρισα μου είχε πει πως πάω δοκιμαστικά στο καράβι. Αν δεν τα κατάφερνα θα με έβγαζαν. Δεκτό κ από μένα. Η χαρά μου όμως ήταν τόσο μεγάλη όταν πήγα στο πλοίο που έγινα άνεμος στην δουλεία. Δεν καταλάβαινα ούτε από κούραση, ούτε από ώρες εργασίας , ούτε από σκληρή δουλεία. Το πρώτο 7μηνο μου έκαναν σκληρά καψόνια. Εντολή της εταιρείας. Μέχρι κ εν πλω το βαπόρι κ εγώ κρεμασμένη σε σκαλωσιά έξω από το πλοίο να κάνω ηλεκροτματσακονο μόνη μου.
Να έχω να μεταφέρω κάπου σαράντα βαρέλια των 200 λίτρων- άδεια- από πλωτά στο 3ο deck του κομοδεσιου, ώρα μια Μεσημβρινή κ ο λοστρόμος να μου λεει : «Τα βαρέλια στο χέρι, όχι τσουλώντας στην κουβέρτα γιατί τώρα κοιμούνται» «Και στις σκάλες όπως ανεβαίνεις μη τα χτυπάς στους μπουλμεδες» . Μόνο με τα δάκτυλα μπορούσα να πιάσω τα βαρέλια γιατί ήταν κλειστά κ από τις δυο μεριές.»
«Καψόνια , λοιπόν, για δουλείες... «Ανέβα στο γερανό» κ σε δυο λεπτά « Κατέβα για ηλεκροτματσακονο». Όλο αυτό το σκηνικό για τέσσερις ώρες συνεχόμενες. Ώσπου στο τέλος μην αντέχοντας άλλο αυτό το καψόνι γιατί το παρατράβηξε , κατέβηκα από το γερανό, άνοιξα το ηλεκτροματσακονο κ πήγα κατευθείαν για το κεφάλι του λοστρόμου. Αυτός έτρεξε πίσω κ κατέβασε το κεφάλι, αυτό ήταν κ το τελευταίο καψόνι...»
Γελάει με τις αναμνήσεις.
-«Από κει και πέρα τους τα έκανα εγώ πλέον»
«είχα γίνει ο φόβος κ ο τρόμος των ναυτών , αλλά δούλευα πολύ σκληρά. Στο δεύτερο μπάρκο ο καπετάνιος πρότεινε στην εταιρεία να με κάνουν λοστρόμο. Άλλαζα ροναρηδες κ ποδάρια από τις μπιγες, κατέβαζα μπαστεκες για σέρβις, έκανα γασες κ οι ναύτες άκουγαν μόνον εμένα μιας κ ο επόμενος λοστρόμος ήταν μεγάλος. Αυτός ότι κ να τους έλεγε, δεν τον υπολόγιζαν. Έλεγα μια κουβέντα κ έτρεχαν...»
«Όμως θυμάμαι είχα κρεμάσει κ έναν ναύτη εν πλω έξω από το βαπόρι. Τον είχα βάλει στον ώμο μου, 50 κιλά ήταν όλος κ όλος, τον ακούμπησα στην κουπαστή της πρύμης , τον έριξα ανάποδα απέξω κρατώντας τον από τα πόδια κ τον ανέβασα όταν είδα ότι βράχηκε το παντελόνι του.
Ο καπετάνιος μου ο καπταιν Ευάγγελος Δαρζεντας από την Άνδρο, καλή του ώρα , ο πιο σκληρός καπετάνιος – από αυτονε πήρα- φώναζε από την βαρδιολα : «τι κανείς εκεί? Θα τον πνίξεις». Η εταιρία έλεγε – «Μόνο ο βούρδουλας της λείπει»...
• Υποθέτω πως όλα τούτα πήγαζαν από το γεγονός πως ήσουν κοπελα, καθώς είχες να αποδείξεις πολλά περισσότερα από τους άντρες συνάδερφους σου για να επιβιώσεις , να εδραιωθείς και σε εποχή ακόμη πιο ζόρικη από την σημερινή .
Και πάμε τώρα στην ιδιαιτερότητα της θέσης σου... Υπάρχει προκατάληψη αναφορικά με τις γυναίκες ναυτικούς, με τις γυναίκες πλοίαρχους , είτε από πλοιοκτήτες κ εταιρίες , είτε ακόμη από τα ίδια τα πληρώματα κ τους συνάδερφους. Αναρωτιέμαι αν αντιμετώπισες θέμα σε χώρες όπου η θέση της γυναίκας είναι ακόμη στο περιθώριο.
«Κοιτά η προκατάληψη από τις εταιρίες κ τα πληρώματα είναι μεγάλη. Ομολογώ πως δεν μπορούν όλες οι κοπέλες που θέλουν να ακολουθήσουν αυτό το επάγγελμα να τα καταφέρουν. Μιλώ για φορτηγά κ γκαζάδικα. Άντε το 20% να μπορούν να αντεπεξέλθουν σε αυτά τα πλοία. Στα επιβατηγά το ποσοστό είναι μεγαλύτερο γιατί δεν έχουν να κάνουν τόσο πολύ με την ναυτική τέχνη – οι κοπέλες- όσο κ με την πολύ σκληρή δουλεία που προϋποθέτουν τα αλλά βαπόρια.
Όμως υπάρχουν κοπέλες που μπορούν κ πρέπει να τους δίνεται η ευκαιρία να το δείξουν. Όπως οι εταιρίες περνούν άνδρες πληρώματα κ όταν δεν τους κάνουν τους διώχνουν, έτσι να παίρνουν και τις κοπέλες. Όποια δεν κάνει γι αυτή τη δουλεία να την διώχνουν.
Φυσικά όμως κ από την μεριά της η κάθε κοπέλα –ναυτικός πρέπει να συνειδητοποιήσει πως στα βαπόρια δεν έχει «δούλεψα πολλές ώρες – κουράστηκα». Δυο φορές μου έχει τύχει να δουλεύω 3 μέρες συνεχόμενες , μου έχει τύχει επί τέσσερις μήνες να κάνω ταξίδια που θελαν το κόσμο να κοιμάται στο καπνιστήριο, στις καρέκλες για 5 λεπτά κ να τρέχει στην κουβέρτα αλαφιασμένος για τους σπασμένους κάβους.»
«Επίσης οι κοπέλες πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν παίρνουν, δεν περνούνε χαρές πάνω στα βαπόρια . όλοι δουλεύουν επί ισοις.»
«Πάντως επειδή ρωτάς, στις ισλαμικές χώρες δεν αντιμετώπισα ποτέ πρόβλημα , ίσα ίσα με γέμιζαν δώρα . Έτυχε? Δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν σε άλλες συναδελφισσες προέκυψαν εκεί προβλήματα»
• Αλήθεια συνυπήρξες ποτέ με άλλη γυναίκα αξιωματικό?
-«Όχι δεν συνεργάστηκα ποτέ με άλλη γυναίκα στα καράβια»
• Αν αποκωδικοποιώ λοιπόν σωστά συγκριτικά με έναν άντρα ναυτικό είναι δυσκολότερος ο αγώνας μιας γυναίκας για την καριέρα του πλοίαρχου?
Είναι δυσκολότερος ο αγώνας της γιατί όλοι «πέφτουν» πάνω της . Έχει να αποδείξει πολλά, πολλά περισσότερα σε σχέση με έναν άντρα.
• - Από τις πρώτες πρώτες γυναίκες πλοίαρχους. Πως είναι η σύγκριση ανάμεσα στις γυναίκες ναυτικούς που τότε ξεκινούσαν την σταδιοδρομία τους και στις σημερινές κοπέλες των ναυτικών ακαδημιών και τις δόκιμες
Οι κοπέλες της σειράς μου ήταν λίγες. Όσες σπουδάσαμε τότε το ναυτικό επάγγελμα ήταν γιατί το αγαπούσαμε . Τώρα πιστεύω ότι για τις πιο πολλές κοπέλες είναι σαν λύση επαγγελματική. Η θάλασσα είναι πολύ σκληρή. Τα θέλει όλα δικά της. Μας τα παίρνει όλα. Αν δεν είμαστε διατεθειμένες να αφιερωθούμε σε αυτήν, ανεξάρτητα αν κάποια στιγμή προκύψει κάτι κ την εγκαταλείψουμε, τότε συμβουλεύω να μην ξεκινούν οι κοπέλες αυτή τη δουλεία. Η θάλασσα θέλει την αγάπη μας όχι να την χρησιμοποιήσουμε για να πούμε «δουλεύω».
• Υπάρχει δηλαδή θέση για την γυναίκα ναυτικό έτσι όπως αλλάζει κ διαμορφώνεται το μέλλον της ναυτιλίας?
«Οι γυναίκες είναι πανέξυπνες. Για μένα μπορούν να κάνουν οποιαδήποτε δουλεία, όσο «αντρική» κ αν ακούγεται, αρκεί όπως είπα κ παραπάνω να την αγαπούν. Να είναι χαρακτήρες που μπορούν να παλέψουν σε σημείο που να πέφτουν κ να σηκώνονται ακόμη κ ματωμένες κ να συνεχίζουν. Και όσες, όσες φορές κ αν πέσουν να σηκώνονται. Θέλει πείσμα , θέλει τσαμπουκά αυτή η δουλεία , διαφορετικά καπετάνισσες δεν γίνονται .
Είναι μια δουλεία όπου οι δυσκολίες της είναι δεδομένες. Ξεκινά πρώτα με τις δυσκολίες τις ίδιας της θάλασσας , γιατί όλοι το ξέρουμε πως όσο όμορφη κ ήρεμη είναι, τόσο σκληρή κ αγρία γίνεται κ μετά βέβαια έρχεται η δυσκολία της αποδοχής από την εταιρεία.
Πρώτα όμως πρέπει η θάλασσα να κάνει η ίδια την αποδοχή της.»
«Συμβουλεύω πάντα τις νέες κοπέλες, όσες την αγαπούν πολύ, όσες είναι διατεθειμένες να χάσουν πολλά –πέρα από όσα θα κερδίσουν- , όσες μπορούν να παλέψουν, να συνεχίσουν. Όσες όμως βλέπουν πως δεν μπορούν να αντέξουν να εγκαταλείψουν αμέσως..
Ένας πραγματικός χείμαρρος οι απόψεις , οι γνώμες, οι συμβουλές της...
-«θέλω να πω κ κάτι άλλο όμως, για μένα είναι πολύ λάθος, το όλο σύστημα σπουδών. Αναγκάζουν τα παιδία, μη έχοντας να πάνε κάπου αλλού ή που αλλου , από τις σχολές του Ε.Ν. να πηγαίνουν τώρα στο λιμενικό σώμα κλπ. Παίρνουν παρά πολλά άτομα κ με το σύστημα του sandwich courses , πρέπει οπωσδήποτε να βρίσκουν πλοίο να μπαρκάρουν για να μπορέσουν να συνεχίσουν τα εξάμηνα. Τα παιδία πολλά, οι εταιρίες με ξένα πληρώματα, που θα βρουν να δουλέψουν? Και δεν είναι όλοι αυτοί οι σπουδαστές & οι .σπουδάστριες κατάλληλοι για να ακολουθήσουν αυτό το επάγγελμα».
•Φαντάζομαι πως όπως κ εσύ μοιράζεις αφειδώς την εμπειρία κ τις συμβουλές έτσι υπήρξαν άνθρωποι – ορόσημα , θαλασσινοί που σε σημάδεψαν , που στα ζόρια σου έδειξαν τον δρόμο.
-«σίγουρα , και οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους πρώτους δασκάλους – καπεταναίους μου , τον Καπτα Κώστα Κυριακού, τον Γιώργο Σταμάτιου, τον Χαρίλαο Βαλσαμιδη , τον Δαρζεντα τον Ευάγγελο, τον Καλαθακη τον Γεώργιο, τους πρώτους λοστρόμους, τους ναύτες κ όλους όσους με διδάξαν , με έμαθαν πάνω από όλα να σέβομαι την θάλασσα κ την ζωή των ανθρώπων που βρίσκονται στα πλοία που κυβερνώ τώρα. Ευχαριστώ όλους αυτούς που ακόμη με μαθαίνουν. Και θέλω να πω στους νέους να έχουν υπόψη τους πως ότι η θάλασσα ποτέ δεν μαθαίνεται .Όσα χρόνια κ αν περάσουν , όσο καλός καπετάνιος κ αν είσαι , από την θάλασσα την ίδια μαθαίνουμε πάντα κάτι παραπάνω. Οι γνώσεις της δεν έχουν σταματημο. Γι αυτό κ θέλει σεβασμό.»
Αυτή είναι καπτα Βάσω μας ένας άνθρωπος ορμητικός κ δυνατός , μια καπετάνισσα ίδιο κύμα .
Ευχή μας να έχει πάντα στην πλώρη της θάλασσες μπουνάτσες.
Κ πεποιθεση ακλόνητη πως το βότσαλο το τυχερό, η ζωγραφιστή της εκείνη πέτρα – ο θαλασσινός της πιστός σύντροφος , αυτή που σε κάθε της μπάρκο «πρωτο-βγαίνει» από τη βαλίτσα , θα έχει πάντα να μας λέει κ να μας διηγιέται ιστορίες ατελείωτες θαλασσινές με τίτλο « μια καπετάνισσα κ η θάλασσα»....
Στεφανία Αρέλη
Εφοπλιστης Ιανουαριου 2013 - τευχος 237 My Lefkada
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου