Πάμε ανάποδα

by Oleg Kuchorenko

 Tου Γιάννη Μακριδάκη       Φανταστείτε την πραγματικότητα αλλιώς:
Να υπάρχουν οργανωμένες πόλεις με τα καταστήματα, τα νοσοκομεία, τα καφενεία, τα ασανσέρ, τις συγκοινωνίες, τα πάντα, στις οποίες όμως να μετακομίζουν οι άνθρωποι μόνον όταν από γήρας ή ασθένεια καθίστανται ανίκανοι για να δουλέψουν. Να μετοικούν στις πόλεις, μόνοι τους ή με συνοδούς και να χαίρονται εκεί τις ευκολίες της ζωής, ήτοι την διαβίωση δίχως παραγωγή αλλά με εξαγορά αλλά και την χρήση υπηρεσιών υγείας....

Όσοι είναι νέοι και εύρωστοι να διαβιούν μακριά από τις πόλεις και να παράγουν για να ζουν οι ίδιοι αλλά και για να εφοδιάζουν τις πόλεις έτσι ώστε να μπορούν να ζήσουν και οι άλλοι. Μόνο όσοι απ’ αυτούς λόγω κλίσης ή λόγω διάθεσης προσφοράς ή λόγω άλλων προσωπικών αιτιών θέλουν και μπορούν, να διαβιούν στις πόλεις και να εργάζονται παρέχοντας υπηρεσίες στους ανήμπορους (γιατροί, νοσοκομοι, έμποροι, οδηγοί κλπ). Κάπως έτσι πρέπει να ξεκίνησε το μοντέλο που κατέληξε στο σημερινό αδιέξοδο, όντως.
Κατά τη γνώμη μου οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι χαραμίζονται μες στις πόλεις. Γερνούν πριν την ώρα τους. Σέρνονται και γίνονται μαλθακοί, δίχως αντοχές. Χαραμίζουν τη ζωή τους καταπιεζόμενοι. Παραμένουν δια βίου άσχετοι με την πραγματική ζωή και γίνονται σκλάβοι και μάλιστα ανταγωνιστικοί μεταξύ τους, από την ώρα που αρχίζουν να καταλαβαίνουν τον κόσμο.
Ο νέος άνθρωπος αν δεν ζήσει ελεύθερος και παραγωγικά, αν δεν ζήσει μαζί με τα πουλιά, αν δεν ερωτευτεί κάτω από τα δέντρα ή τα αστέρια, αν δεν παράξει κάτι με τα χέρια του για να βιώσει την αγαλλίαση και την ευτυχία, αν δεν νιώθει κάθε πρωί που ξυπνάει την ορμή να ρουφήξει τη ζωή, αν δεν εντρυφήσει στη ζωή και στο θάνατο από νωρίς, αν δεν βιώσει τις συνέπειες της κάθε απλής του καθημερινής κίνησης, αν δεν κατανοήσει ότι δεν είναι υπεράνθρωπος και ότι έχει ανάγκη τον διπλανό του ως άνθρωπο συμπληρωματικό, αν δεν τα μάθει όλα τα παραπάνω στην πράξη, δεν πρόκειται να μορφωθεί ποτέ αληθινά. Και στις πόλεις δεν μπορεί να συμβεί πραγματική μόρφωση (πλέον), παρά μόνο εκπαίδευση και εξειδίκευση για παραγωγή καλορεγουλαρισμένων και ποδηγετούμενων γραναζιών.
Το φυσικό και το όμορφο λοιπόν είναι οι ανήμποροι και οι συνταξιούχοι να απολαμβάνουν την εικονική Ζωή, τη ζωή με ευκολίες αφού “η μοίρα τούς χτύπησε σκληρά” ή η ηλικία τους δεν τους επιτρέπει πλέον να απολαύσουν την πραγματική Ζωή. Οι παραγωγικοί και νέοι να απολαμβάνουν τους κόπους τους, να απολαμβάνουν τη Ζωή γύρω τους και μέσα τους και να γίνονται άνθρωποι μέσα από τις διαδικασίες του καθημερινού βίου, να φέρνουν δε στον κόσμο ανθρώπους και να τους καθιστούν άξιους συνεχιστές.
Κάπου τα χάσαμε στη διαδρομή ως ανθρωπότητα. Η ροπή για ευκολία και άκοπη ζωή μάς πλάνεψε. Δεν θέλαμε τα παιδιά μας να ζήσουν τις δυσκολίες και τους μόχθους μας και έτσι τα κάναμε να μη ζουν. Πιάσαμε όλοι την “καλή”. Και δεν σκεφτήκαμε καθόλου πως δεν γίνεται μόνο να κερδίσουμε από την ευκολία του βίου και πως από κάπου αλλού θα χάσουμε στα σίγουρα. Είτε αυτό λέγεται υγεία, είτε παιδεία, είτε ψυχή, είτε, τελευταία, οικονομία. Διότι γερασμένα πριν την ώρα τους, αντιπαραγωγικά και αμόρφωτα εξειδικευμένα και ποδηγετούμενα γρανάζια συγκεντρωμένα όλα μαζί, ήταν εμφανές και βέβαιον ότι θα το μπούκωναν το σύστημα και θα άρχιζε να ξερνάει