Νέκρα και κοΛιάτσα παντού, και άνευ (Δ)ενδοιασμών. (Τουτέστιν, σκάσε και κολύμπα)

του Νίκου Κουνενή

 

Ποιος ανεύθυνος ισχυρίζεται πως βαδίζουμε ολοταχώς και με υπερβάλλοντα εξουσιαστικομουμουέδικο ζήλο προς τα εθνοσωτήρια πρότυπα Δημοσίων Συμμορφώσεων της μεταξικής εθνικοαναγεννητικής περιόδου, της μετεμφυλιακής εποποιίας του ’50 και του ’60 και της φυσικής συνέχειάς τους, της επτάχρονης χούντας; Όποιος το κάνει, θα είναι προτιμότερο να κρύβει, καλού κακού, τ’ όνομα και τη φάτσα του. Διότι και οι τοίχοι έχουν αυτιά, και το διαδίκτυο έχει μάτια, και τα κανάλια έχουν όρια (και απαράβατους όρους) και τα Χρυσά Αυγά επωάζονται, και οι Μεγάλοι Αδελφοί έχουν καταλήξει σε αποφάσεις......
Αποφάσεις ρητές, κατηγορηματικές και απολύτως ανελαστικές ως προς την αναγκαιότητα εφαρμογής του Σχεδίου: όποιος κινείται, πρέπει να λιανιστεί, όποιος εκφράζεται να αφανιστεί, όποιος στοχάζεται και (αντι)δρά να καταδικαστεί στην αφωνία.

«Τρόμο και αθλιότητα στο Τρίτο Ράιχ» τιτλοφορούσε σε βιβλίο του ο Μπέρτολτ Μπρεχτ το ανάλογο πιλοτικό σχέδιο της δικής του εποχής, «Βία και αγριότητα στο Τρίτο Μνημόνιο» θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε σήμερα, τηρώντας τις απαραίτητες ιστορικές αναλογίες και όντες ενήμεροι περί των διαφορών ως προς την ένταση και τα μεγα-ιστορικά παρεπόμενα. Μικρή η χώρα μας γαρ, αν και από φασιστρόνια (συγκεκαλυμμένα ή χρυσαυγουλοειδώς πατενταρισμένα) παρουσιάζει πλέον πρωτογενές κρατικό και παρακρατικό πλεόνασμα.

   Μέσα σε ελάχιστες μέρες, έλαβαν χώρα πλείστα εμβληματικά περιστατικά: καταλήψεις και αποκλεισμοί ολόκληρων πόλεων, κακοποιήσεις συλληφθέντων, ξυλοδαρμοί διαδηλωτών, προγράμματα απαγόρευσης συλλαλητηρίων, αναβαθμίσεις μεθόδων μαζικής συμμόρφωσης (μάνικες σήμερα, πλαστικές σφαίρες και σκυλιά αύριο;) και ούτω καθ’ εξής. Και το κερασάκι στην τούρτα: δυο δημοσιογράφοι οι οποίοι εδώ και δεκαετίες τιμούν- άνευ ασπασμών σε ουροστιγματισμένες (λαικιστί κατουρημένες)- ποδιές τον ενημερωτικό ρόλο τους, τιμωρούνται παραδειγματικώς, προς ακύρωσιν των ιδίων και συμμόρφωσιν των υπολοίπων: Τουτέστιν, άτεγκτοι δικαστές εγκαλούν αυτοφώρως τον Κώστα Βαξεβάνη, γιατί αποκάλυψε …προσωπικά δεδομένα φοροφυγάδων καταθετών μεγαλοτράπεζας- πλυντηρίου της Ελβετίας.

Και πριν αλέκτορα φωνήσαι άπαξ, ο τέως τιτάνας της λάιφ στάιλ δημοσιογραφίας και νυν Φωτεινός Ηγέτης ης κρατικής ραδιοτηλεόρασης, Αιμίλιος Λιάτσος με το συμπάθειο, φλΕΡΤάρει με την αλήστου μνήμης ΥΕΝΕΔ, αποκεφαλίζοντας τον Δημήτρη Αρβανίτη και την Μαριλένα Κατσίμη. Οι τελευταίοι υπέπεσαν στο έγκλημα του κριτικού λόγου απέναντι στον υπουργό Κρατικής Πυγμής κύριο Δένδια, γεγονός το οποίο ισοδυναμεί με ειδεχθές έγκλημα πρώτου κακουργηματικού βαθμού. (Παρεμπιμπτόντως- και εν γνώσει των συνεπειών του Νόμου- υπενθυμίζω προς κάθε ενδιαφερόμενο πως τόσο τον τσεκουράτο κύριο Λιάτσο όσο και τον τεθωρακισμένο κύριο Δένδια εμείς τους πληρώνουμε, εκόντες άκοντες. Τις αντλίες επίσης, τα ασφυξιογόνα με τα οποία κατακλύζουν συχνά- πυκνά τις κυψελίδες των πνευμόνων μας, επίσης. Άλλος βαράει, άλλος πληρώνει έτσι κι αλλιώς, οι παραδόσεις υπάρχουν για να τηρούνται)

   Το Σχέδιο, τουτέστιν, ήταν και παραμένει σαφές, ιδίως τώρα, στους καιρούς της δημοσιονομικής και εν γένει κοινωνικοαναδιαμορφωτικής εξυγίανσης του τόπου και της έμψυχης- μέχρι στιγμής, γιατί γι’ αργότερα χλωμό το βλέπω- συνιστώσας του. Κι ας διαφωνούν επ’ αυτού οι νηφάλιοι κ.κ. Κουβέλης, Ψαριανός, Μπίστης και Χατζησωκράτης της «κυβερνώσας αριστεράς», με το συμπάθειο πάλι.

   Οπότε, η στιγμή που οι κρατικοί και μιντιακοί οφικιούχοι θα αναφωνήσουν το «game over!» βρίσκεται πλέον απελπιστικά κοντά. Και οι νοήμονες και συνειδητοί άνθρωποι αυτοί τη χώρας, είναι αναγκασμένοι να μπουν για τα καλά στο δίλημμα: «Δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουνε να γίνει κάποιο θάμα;», καθώς το έγραφε ο ποιητής, ή «στο δρόμο, στο δρόμο, να σπάσουμε τον τρόμο!»;, όπως το διατυπώνουν οι αμετανοήτως εξωστρεφείς, οι οιονεί ενοχοποιούμενοι και αμετανοήτως επιμένοντες πως μπορεί να ξαναυπάρξει ζωή πριν απ’ το θάνατο, αρκεί να το αποφασίσουν οι πολλοί.           αριστερό blog