Ποτέ δεν είναι αργά

 Της Αννιτας Λουδαρου    Τελικά ένα βήμα ,ένα μοναδικό βήμα μεσολαβεί  από την παιδική στην ενήλικη ζωή.Ένα μοναδικό βήμα μοναχικότητας που μας απομακρύνει από τους γονείς μας , έτσι που να μπορέσουμε να γίνουμε ο εαυτός μας.
     Αλλά ακόμα και ο ερημίτης και ο γερόλυκος των βουνών κουβαλάνε πάντα μαζί τους ένα νήμα που τους συνδέει με τους γονείς τους , με τους συγγενείς τους και με τις αναμνήσεις των παιδικών τους χρόνων. Ακόμα  και οι πιο ανεξάρτητοι καθώς μιλούν , αυτό το νήμα κρέμεται από το στόμα τους και τους οδηγεί πίσω στην παιδική τους ηλικία.....
Κανείς δεν μπορεί  να σπάσει τελειωτικά αυτό το νήμα. Ανθρώπινο.
     Κάποιοι όμως γαντζώνονται , κρέμονται από αυτό και φοβούνται τις στιγμές της μοναχικότητας. Την αποφέυγουν σαν πανούκλα και έτσι δεν μένουν ποτέ μόνοι και δεν επικοινωνούν ποτέ αληθινά με τον εαυτό τους . Ωστόσο η μοναχικότητα , αντίθετα από την μοναξιά που έχει μια αποκρουστική σκληρότητα και ψυχρότητα, είναι  φωτεινή  και μας βάζει στην διαδικασία να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και να έχουμε υγιείς σχέσεις με τους αγαπημένους μας , με όλους τους ανθρώπους γύρω μας και πάνω από όλα με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτό τον πολύπλευρο και πολυτάλαντο εαυτό μας, την εστία μας. Για να νιώσεις όμως σπίτι τον εαυτό σου, πρέπει πρώτα να τον αγαπήσεις και να τον συγχωρέσεις, ακόμα και αν δεν κατάφερε τα σπουδαία και μεγάλα που του είχες κάποτε  κρυφά και επιτακτικά ζητήσει. Ανθρώπινο και αυτό.
      Να τον γνωρίσεις και να τον ανεχθείς. Μαζί μ΄αυτόν και τα όνειρα σου. Πόσες και πόσες φορές δεν μπρεδεύουμε τα όνειρα μας με υπερβολικές προσδοκίες , γεννήματα ξένων ματαιοδοξιών και άλλων ανοικτών λογαριασμών που πάντως δεν είναι δικοί μας. Ο εαυτός σου  έφθασε όπου και όπως μπορούσε. Μαζί συμαμμαχώντας  μπορείτε να ανοίξετε και άλλους δρόμους. Και αν έχεις ξεχάσει να του  πεις, πως τον αγαπάς  ποτέ δεν είναι αργά να του  το πεις. Ο χρόνος είναι γοητευτικός μέχρι την τελευταία του στιγμή και ένα γεμάτο λεπτό αξίζει όσο πολλά άδεια , ανούσια και ρηχά χρόνια.
     Στις πιο μοναχικές μας στιγμές , χωρίς μικροφωνισμούς και παράσιτα θα ακούσουμε  ολοκάθαρα την φωνή της αγάπης, της έμπνευσης , του θάρρους.
     Αλήθεια χωρίς να νιώσουμε την μοναχικότητα ως τόπο ανασύνταξης και γαλήνης πως περιμένουμε να υπάρξει ποίηση, δημιουργικότητα , αληθινή δράση;
Αυτή η μοναχικότητα, το ανοικτό παράθυρο με θέα την συλλογικότητα.