Οι αγανακτισμένοι ; Που είναι τώρα οι αγανακτισμένοι;

 Tης Αννίτας  Λουδάρου  Την αξία της συγνώμης λίγο πολύ την γνωρίζουμε όλοι. Από μικρά παιδιά και μόνο στο άκουσμα της λέξης , όταν αυτή συνδεότανε με καθαρό και τίμιο συλλογισμό και αιτιολόγηση , μας πρόσφερε την ικανοποίηση ότι  δεν μας υποτίμησαν αλλά αντίθετα μας λογάριασαν και μας συμπεριέλαβαν. Η συγνώμη από όπου και να προερχόταν , κουβαλούσε μαζί της σπάνια δώρα , όπως η εμπιστοσύνη και ο σεβασμός στην προσωπικότητα μας, στην νοημοσύνη μας, στα συναισθήματα μας και άνοιγε έτσι δρόμους σύμπνοιας προς κοινούς στόχους και σκοπούς. Ας θυμηθούμε τις φιλίες μας , αλλά και βιώματα από την ενηλικίωση μας μέσα στην οικογενειακή εστία.....
Και ποιός γονιός δεν θα κάνει άραγε λάθος έτσι που να χρειαστεί να ζητήσει κάποια στιγμή συγνώμη από το παιδί του;   Ο γονιός που μπορεί   λεκτικά ή με τον δικό του τρόπο να ζητήσει συγνώμη , είναι ο γονιός που σέβεται το παιδί του.  Η συγνώμη αυτή , είναι ένας λαμπρός τρόπος  να τιμήσει το παιδί  και άρα τον εαυτό του. Το δε δώρο που προσφέρει στο παιδί η συγνώμη είναι ανεκτίμητο, όχι μονάχα γιατί στρώνει το δρόμο της ειλικρίνιας και της εμπιστοσύνης, αλλά γιατί το παιδί κατορθώνει να ενδοβάλει τον τρόπο αυτό του γονιού του, και να μάθει να ζητά στο μέλλον από όπου χρειαστεί και αυτό συγνώμη για λάθη που θα κάνει.Να γίνει έτσι καταδεκτικό αλλά και να μπορεί να  συγχωρεί.   Θολώνουν και λιγάκι ξεχνάμε  τα εξωτερικά χαραχτηριστικά καμιά φορά των αγαπημένων μας, δεν ξεχνάμε όμως ποτέ τον τρόπο που μας έκαναν να νιώσουμε.  Αυτό που διαφυλλάσουμε μέσα μας πολλές φορές ως ιερά και όσια, είναι οι τρόποι των αγαπημένων μας. Τα σπλαχνικά μας ένστικτα.
     Στις μέρες που ζούμε , συγνώμη δεν έχει ακουστεί από κανέναν. Παραιτήσεις ναι , αποχωρήσεις, νέες αναλήψεις, εκλογές αλλά ούτε μια συγνώμη δεν ακούσαμε. Μπροστά στα μάτια μας κινήθηκαν τόσες και τόσες ευκαιρίες για μια συγνώμη. Σκάνδαλα, κακές διαχειρήσεις με βαριές και άδικες συνέπειες, λόγια που μας άφηναν εκτεθειμένους στην έξωθεν απαξίωση , ανευθυνότητες κάθε μορφής και βίας. Είναι απίστευτο, αλλά η κρίση αυτή περνάει μπροστά μας σαν βρώμικο και παλιό τραίνο που μεταφέρει κι άλλα νέα θύματα και μια συγνώμη δεν ακούστηκε, ούτε τιμωρία επιβλήθηκε. Τις τελευταίες μέρες , με τις λίστες ζούμε άλλη μια σελίδα της ίδιας ιστορίας. Ανομία, διαφθορά, συγκάλυψη , ατιμωρισία. Τα μάθαμε απ΄έξω τα συνηθίσαμε πια.
     Στην χώρα της ανείπωτης συγνώμης λοιπόν. Μια χώρα που από παλιά έχει χαραχθεί από το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Είναι η χώρα της αβυσσαλέας ανισότητας, της κοινωνικής αναλγησίας και απάθειας απέναντι στην αποδυνάμωση του κράτους δικαίου . Είναι η χώρα της πλήρους εξαφάνισης της προστασίας του αδύναμου.
     Στην χώρα της ανείπωτης συγνώμης κατοικούμε όλοι εμείς. Και μερικοί από εμας, εσωτερικεύουμε θλιμμένο θυμό, αυτό που μάθαμε να ονομάζουμε ''έθνική κατάθλιψη'' .  Κάποιοι άλλοι προσπαθούν να αντισταθούν στην αδικία και στην υποτίμηση που η εποχή γενναιόδωρα προσφέρει  και αντέχουν  ακόμα να σκέφτονται , να δημιουργούν και να οραματίζονται σε πείσμα των καιρών ένα καλύτερο αύριο.  Και ίσως κάποιοι άλλοι καταλήγουν να εξωτερικεύουν περισσότερο αυτό το θυμό   και να αποκτούν σιγά σιγά ''μαζική ψυχή''.  Ο γιατρός και κοινωνικός αναλυτής Γκυστάβ Λε Μπον, ήδη από τον 19ο αιώνα στο κλασσικό του έργο ''Ψυχολογία των μαζών'' περιέγραφε : '' O όχλος χαρίζει στον άνθρωπο το αίσθημα της ακατανίκητης δύναμης.  Η ανωνυμία μέσα στον όχλο και η διάχυση της ατομικής ευθύνης ελευθερώνουν  ένστικτα , που αν ήταν μόνο του το άτομο θα λογόκρινε. Χάνοντας την κρίση και τη βούληση του περιέρχεται σε μια ειδική κατάσταση υποβολής , θυμίζοντας την σαγήνη που ασκεί ο υπνωτιστής στον υπνοτισμένο''.
     Παρατραβηγμένο κάποιοι θα σκεφτούν. Βέβαια οι διάχυτες φασιστικές  ιαχές που κατά βούληση και ανενόχλητα  ακούγονται σε διάφορα περιστατικά , που πριν λίγα χρόνια θα μας ξάφνιαζαν εντελώς δεν ξέρω πόσο υπερβολική  κάνει να ακούγεται μια τέτοια ανησυχία.
     Αυτό όμως που δεν φαίνεται υπερβολικό, είναι πως όσο συνεχίζεται η ατιμωρισία , όσο δεν αποκαλύπτεται η αλήθεια, και όσο δεν λέγεται συγνώμη, δεν μπορεί εύκολα να βρεθεί κοινωνική συνοχή , αυτό το ΄΄όλοι μαζί΄΄ και να βρεθεί νόημα, για να αλλάξουμε σελίδα. Δεν μπορεί  να βρει ρίζα το χορτάρι. Πως θα δωθεί και σε ποιούς εμπιστοσύνη ;
     Οι αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα διαδήλωναν την άμφισβήτηση τους , την έλλειψη εμπιστοσύνης τους , στο αν αυτό το πράγμα στο οποίο είχαμε μπει αλλά και το άλλο που μας κυβερνά μπορεί να μας βγάλει από τον φαύλο κύκλο, με τα μυαλά που κουβαλάει. Μπορεί οι φωνές να ήταν άναθρες. Υπήρχε όμως ένας δυναμισμός.
     Οι  τότε αγανακτισμένοι , είναι σήμερα απογοητευμένοι γιατί όσο και αν την  διεκδίκησαν , δεν την ακούσανε την  συγνώμη, ούτε είδανε να αποδίδεται δικαιοσύνη. . Βρίσκονται τώρα λοιπόν στην χώρα της ανείπωτης συγνώμης και από εκεί σιγοψηθυρίζουν για άτιμα εγκλήματα χωρίς τιμωρία και χωρίς πια κανένα ελαφρυντικό . To πως και από τι  θα κριθεί να εξωτερικεύθεί η κοινωνική οργή , η ιστορία κάποτε θα μας το δείξει. Μέχρι τότε στην χώρα της ανείπωτης σιωπής ,θα  έχει σηκωθεί μεγάλη σκόνη ,  θα ουρλιάζει ένας αέρας διαολεμένος και συναίνεση δεν θα ριζώνει πουθενά. Γιατί δεν θα βρίσκει ψυχή να ριζώσει.


 Φωτογραφία Jeen Na
   
http://www.flickr.com/photos/simplycasual/