Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Αστοί αποικιοκράτες και απολίτιστοι ιθαγενείς

Του Γιάννη Μακριδάκη Χτες έγινε η εντυπωσιακή διέλευση των προβάτων μέσα από τους κεντρικούς δρόμους της Μαδρίτης. Οι Ισπανοί τσοπάνηδες διαμαρτύρονται για την ολοένα και μεγαλύτερη αστικοποίηση, την επέκταση των πόλεων και ζητούν πίσω τα παλαιά μονοπάτια, από τα οποία για αιώνες περνούσαν τα κοπάδια στην πορεία τους προς τα χειμαδιά.
Οι άνθρωποι μεταλλάσσονται σε αστικά άτομα με τρομακτικούς ρυθμούς και τα τοπία του πλανήτη σε αστικά τσιμέντα. Τα μονοπάτια γίνανε λεωφόροι.....
Ο αστικός πληθυσμός της γης θεωρεί πρόοδο και πολιτισμό τις κατακτήσεις του, κοιτάζει τους υπόλοιπους, όσους δεν έχουν ακόμη μεταλλαχθεί και απαρνηθεί τη ζωή, σαν υπανάπτικτους, απολίτιστους, γραφικούς, ιθαγενείς, οπισθοδρομικούς και φέρεται αποικιοκρατικά καταλαμβάνοντας τη γη τους.
Το άτομο του άστεως δεν μπορεί να διανοηθεί ότι την ύπαρξή του την χρωστάει στους “απολίτιστους” που παράγουν. Διότι έχει μάθει μόνο να αγοράζει. Κι έχει αφήσει σε χέρια εταιριών μαζικής παραγωγής και υπόπτου σύνθεσης την διατροφή του αλλά δεν τον ενδιαφέρει διότι είναι πολιτισμένος και πατάει άσφαλτο, μένει σε τσιμέντα, δουλεύει υπό το φως των λαμπτήρων και εντός αποστειρωμένων κλιματιζόμενων κλωβών. Σαν την όρνιθα αυγοπαραγωγής που γεννοβολά επί ένα χρόνο στοιβαγμένη μαζί με χιλιάδες άλλες μέσα σε κλουβιά, τρώγοντας καρικινογόνα φυράματα και διαβιώντας μέρα νύχτα κάτω από λάμπες αναμμένες. Κι ύστερα παίρνει σύνταξη από την αυγοπαραγωγή και πάει για σφάξιμο. Ενώ οι άλλες όρνιθες, οι απολίτιστες κάθονται ακόμα ελεύθερες μες στα περιβόλια και τρώνε σκουλήκια σκαλίζοντας τη γη.
Οι Ισπανοί τσοπάνηδες, οι βουνίσιοι που δεν ξέρουν τι θα πει ενοικιάζω τον εαυτό μου για να ζήσω, όπως ζω, διεκδικούν κάθε χρόνο το πέρασμά τους από τα αρχαία μονοπάτια των ζώων, που οι αστοί αποικιοκράτες κατέκτησαν. Οι αστοί αποικιοκράτες συνεχίζουν την επεκτατική λογική και πρακτική τους θέλοντας υπό την κατοχή τους ολοένα και περισσότερους τόπους αυτού του πλανήτη. Θέλουν τους κάμπους και τα βουνά για να τα κάνουν εργοστάσια που θα τους στέλνους ρεύμα στο σπίτι τους, θέλουν τα ποτάμια για να πάρουν το νερό στο καζανάκι τους, θέλουν τα πάντα, θέλουν να ζήσουν μόνο αυτοί και να πεθάνουν τα πάντα γύρω. Ζώα και “απολίτιστοι άνθρωποι”. Θέλουν το μέλλον να υπάρχει μόνο για το άτομο του άστεως, το ελεγχόμενο, το υπόδουλο, το μαλθακό.
Χτες με την ισχυρή νοτιά βγήκα και περπάτησα στην παραλία. Ένιωσα τόσο μικρός μπροστά στη δύναμη του κύματος, του ανέμου. Ένιωσα τόσο ταπεινός μπροστά στην εικόνα του ψηλού βουνού αριστερά μου και της αφρισμένης θάλασσας δεξιά μου. Ένιωσα τόσο ελεύθερος όταν άνοιξα τα χέρια, έκλεισα τα μάτια και περπατούσα στην άμμο κόντρα στον καιρό. Ένιωσα πως ο θάνατος είναι πολύ μικρός για να με φοβίσει κάτι τέτοιες στιγμές απόλυτης ταύτισης με τη φύση.
Όταν ζεις στη φύση, έχεις γύρω σου μονάχα το μεγαλείο της και νιώθεις ελεύθερος και ταπεινός. Όταν ζεις στα αστικά περιβάλλοντα, έχεις γύρω σου γιγάντια έργα ανθρώπων και νιώθεις υπόδουλος έχοντας ταυτόχρονα και την ψευδαίσθηση της κυριαρχίας σου επί των πάντων, την αλαζονεία του πλανεμένου.
ΥΓ
Μόλις έγραψα αυτό το κείμενο, έπεσα πάνω στην εξής είδηση: