Θυμάσαι άραγε φίλε μου τι είναι η ελπίδα; Η ελπίδα μπορεί να είναι αφηρημένη αλλά μέσα στην αφηρημάδα της είναι πολύ συγκεκριμένη. Έχει κίνητρα για να γεννηθεί και κύτταρα για να αναδυθεί .
Το ξέρεις., το ξέρουμε , κατά καιρούς έστω και φευγαλέα την αισθανθήκαμε...
. Τώρα όμως έχουμε καιρό να την δούμε, την αναζητούμε, είναι η ώρα να της κάνουμε χώρο να εγκατασταθεί . Δεν θέλει τον οποιοδήποτε χώρο. Εκείνη ζητά μέσα μας χώρο.Με τον χρόνο έχει τον τρόπο της και τα καταφέρνει. Τον προκαλεί , του κάνει ρωγμές, τον κερδίζει, τον ανοίγει σαν τριαντάφυλλο . Τον χώρο της όμως πρέπει να της τον δημιουργήσουμε εμείς. Η ελπίδα κατοικεί στην κίνηση. Φεύγει πάντα από εκεί που θα μας βρει να ζούμε κλεισμένοι στο καβούκι μας. Θέλει δρόμο, διαδρομή, να ενώσει το κάθε παρελθόν όσο βαρύ και αν είναι με το παρόν, μέσα από την δημιουργία. Δεν σηκώνει όμως, δεν αντέχει η ελπίδα πολλές ζώνες ασφαλείας.Αναρωτιέται ελεύθερα για όλα. Δέχεται σαν δώρι το διαφορετικό. Και σε παίρνει ακριβώς τόσο σοβαρά , όσο εσύ παίρνεις την ίδια την ζωή σου σοβαρά. Η ελπίδα άλλωστε δεν είναι δεδομένη και αν δεν την καλέσουμε με το όνομα της δεν έρχεται.
Το στικάκι της λίστας στην δική μας χώρα γλιστρούσε για χρόνια μέσα στις ρωγμές των υπονόμων , ξεροστάλιαζε στα σκονισμένα ράφια , και το έδιναν στον σκύλο και ο σκύλος στην ουρά του. Το στικάκι είχε ονόματα πολλά , αλλά πάνω από όλα τα ονόματα είχε ένα τίτλο το θέμα. Αξιοπρέπεια έγραφε. Αξιοπρέπεια όλων των ονομάτων, εκτός και εντός λίστας. Οι εκλεγμένοι μας αντιπρόσωποι χάσανε το στικάκι με την αξιοπρέπεια μας και εμείς τους το επιτρέψαμε . 'Οταν προχθές βρέθηκε , συλλάβαμε τον κομιστή.
Η αλήθεια της λίστας ήταν το φωτογραφικό καρέ που μας αποθανάτισε πλακωμένους κάτω από τα μπάζα στο υπόγειο του σπιτιού, μετά από σεισμό, να επιμένουμε να ζήσουμε τον εφιάλτη για όνειρο. Η αλήθεια της λίστας είναι που μας βρήκε η αποκάλυψη της , σαν στήλες άλατος, κουφούς στο ενδιαφέρον και σιωπηλούς στην παρουσία του ουσιώδους.
Τώρα θα μας μιλούν νύχτα μέρα για τα δικαιώματα μας στην πληροφόρηση . Αφού πρώτα οι ίδιοι φορείς, παρεούλα με το ίδιο το σύστημα έκαναν τα πάντα για να μην τα μάθουμε και να συνηθίσουμε να τα αγνοούμε. Έτσι που όλο και πιο αποτελεσματικά μέσα από τις επιλογές μας να καταφέρουμε το αδιανόητο. Να ακινητοποιήσουμε την επίγνωση των αποτελεσμάτων της διαφθοράς και να επιτρέψουμε την ελεύθερη παραβίαση των απορρήτων μας και των ασύλων μας. Όχι αυτά που δικαίως ο Κος Βαξεβάνης δημοσιοποίησε, αλλά τα άλλα , τα εντόσθια κίνητρα μας και την ανάγκη μας για ελπίδα σε τούτη την ζωή , όμως.
΄ Ενα εντόσθιο κίνητρο είναι η ανάγκη μας να δημιουργούμε δεσμούς και να ανήκουμε. Να ανήκουμε σ΄έναν άνθρωπο, σε μια ομάδα, σε μια πατρίδα. Η ανάγκη του ανήκειν.
Για να ανήκεις όμως είναι τέχνη. Θέλει να έχεις τα προσόντα του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειας, διαφορετικά πως θα βρίσκεις τα όρια τα δικά σου και των άλλων; Εκτός και αν προτιμάς να σου τα επιβάλουν.
Η αλήθεια της λίστας λοιπόν μας βρήκε την εποχή των εκπτώσεων. Και στο ανήκειν, και στα κίνητρα και στην ελπίδα. Τέτοια περιβάλλοντα αρέσουν και στις ενοχές πολλές φορές. Ξέρεις αυτές τις ενοχές που γλιστρούν δύσκολα στον οισοφάγο και λειώνουν με ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία από τα γαστρικά υγρά. Με μεγάλο κίνδυνο να κάνεις το ίδιο σου το βάρος εμετό , πάνω σου για να ξαλαφρώσεις. Μετά θα ανταλλάσεις προβληματισμούς για τις αδυναμίες του πεπτικού συστήματος, αλλά θα είναι αργά γιατί δεν θα υπάρχει ακροατήριο.
Γι΄αυτό σου λέω η αλήθεια της λίστας δεν ήταν τα ονόματα. Είναι που φάνηκε πως οι σαπίλες είναι οι ελπίδες στις απειλές. Ενω οι πραγματικές ελπίδες περιμένουν στο σπίτι τους αγέρωχα να τις συλλάβουν και να περάσουν αυτόφωρο. μπαίνουν άυπνες και αξύριστες στα αστυνομικά αυτοκίνητα και μ΄ένα μπουκαλάκι νερό στο χέρι προσγειώνονται στο γραφείο του ανακριτή. Εκεί για να συμμορφωθούν και να είναι λιγότερο ολόκληρες την άλλη φορά.
Μπας και μέχρι την άλλη φορά, τις λαχταρήσει κανένας παραπάνω τις ελπίδες και τις ακολουθήσει. Εύκολο να τις βρει θα είναι ,αν το αποφασίσουν, τριγυρίζουν πάντα στο ίδιο σημείο. Εκεί κάτω από το μεγάλο πανω που γράφει '' Αναλαμβάνω την ευθύνη της ζωής μου'', εκεί πάντα κάθονται. .
Φωτογραφία Γεωργής Γερόλυμπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου