Η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας αντί να έχει στο επίκεντρό της, όπως επί δεκαετίες έχει συμβεί τη μεταπολεμική 60ετία, την παραγωγική ανάπτυξη, την διασφάλιση θεμελιακών λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών κ.λπ., έχει μετατραπεί από τα μνημονιακά κόμματα (Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜ.ΑΡ.) σε μια ατελεύτητη εν ψυχρώ καταλήστευση των λαϊκών τάξεων, δήμευσης των εισοδημάτων τους και των κατοικιών τους.
Αποκλειστικός σκοπός της μνημονιακής διακυβέρνησης είναι να υπηρετήσει: Αφενός τη συντριβή της μισθωτής εργασίας κατ’ επιταγήν της ελληνικής αστικής τάξης προκειμένου να μεταπέσει σ’ ένα εργασιακό καθεστώς κινεζικού τύπου (άγριας καπιταλιστικής πρωταρχικής συσσώρευσης με αυταρχικά χαρακτηριστικά), φτηνού κόστους, άτεγκτης πειθαρχίας και θεσμικής αποδιάρθρωσης. Αφετέρου την αφαίμαξη όλων των πόρων της ελληνικής κοινωνίας προς όφελος του ελληνικού και ευρωπαϊκού τραπεζιτικού συστήματος, για το οποίο η «θυσία» του ελληνικού εργαζόμενου πληθυσμού είναι όρος για την κερδοφόρα τοκογλυφική αναπαραγωγή του. Η όποια αναφορά στην «ανάπτυξη» μετατίθεται στις ελληνικές καλένδες, η πρόνοια για τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα αντιπροσωπεύει χοντροκομμένο αστείο, ο εξορθολογισμός και η «μεταρρυθμιστική αναδιάρθρωση» ταυτίζονται με τη διάλυση όλων των δημόσιων κοινωφελών υπηρεσιών και οργανισμών.
Οι λόγοι που υπαγορεύουν την αντιμνημονιακή ανατροπή
Τίθεται έτσι ζήτημα άμεσης ανατροπής αυτής της ακραία νεοφιλελεύθερης πολιτικής, όπως συμπυκνώνεται στα τρία διαδοχικά Μνημόνια (Μαΐου 2010, Φεβρουαρίου 2012, Σεπτεμβρίου 2012), μέσα από μια συνδυασμένη πολιτική και κοινωνική κινητοποίηση με χαρακτηριστικά κλιμάκωσης, σταθερότητας και επιμονής. Η αναγκαιότητα ανατροπής της μνημονιακής πολιτικής και των κομματικών φορέων άσκησής της προέρχεται από πολλαπλούς λόγους:
α) Από την πρωτοφανή αγριότητα και τον καταστρεπτικό κοινωνικό χαρακτήρα των μνημονιακών μέτρων, που αντί να διασφαλίζουν την απασχόληση, την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική βελτίωση, ρημάζουν κυριολεκτικά τους εργατικούς μισθούς και τις συντάξεις, διογκώνουν υπέρμετρα την ανεργία, επιβαρύνουν αφόρητα φορολογικά τον εργαζόμενο λαό, καταστρέφουν την παραγωγική δραστηριότητα των αυτοαπασχολουμένων στρωμάτων, στερούν τη νεολαία από κάθε εργασιακή προοπτική.
β) Από το γεγονός ότι αυτά τα αντιδραστικά μέτρα επιβάλλονται όχι μετά από κάποιον κοινωνικό διάλογο και με τη διασφάλιση μιας ορισμένης συναίνεσης, αλλά με την συνεχή ωμή αστυνομική βία, με την έξαρση της λειτουργίας των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών, από τη διάλυση των συγκεντρώσεων στην πλατεία Συντάγματος μέχρι την Ελληνική Χαλυβουργία, και από το πογκρόμ εναντίον των οικονομικών μεταναστών μέχρι το χτύπημα σχεδόν όλων των απεργιακών διαδηλώσεων.
γ) Από τον παράνομο και αντισυνταγματικό χαρακτήρα όλων αυτών των μέτρων οικονομικού ολέθρου σε βάρος των εργαζομένων τάξεων, εφόσον η επιβολή πρόσθετης φορολογίας στο εισόδημα και στην κατοικία των εργαζομένων έχει οφθαλμοφανώς παράνομη μορφή, ενώ οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η εξαφάνιση του απεργιακού δικαιώματος, η κατάργηση του δικαιώματος στην εργασία κ.λπ. συνιστούν ευθέως αντισυνταγματικές παραβιάσεις, με αποτέλεσμα η προάσπιση αυτών των δικαιωμάτων να επιτάσσει τον με κάθε τρόπο αγώνα των πολιτών.
Η διαδικασία αυτή πολιτικής και κοινωνικής ανατροπής, μέσα από την παλλαϊκή κινητοποίηση όλων των στρωμάτων των «από κάτω», αντιπροσωπεύει μια αυθεντικά επαναστατική μεταλλαγή για τη σωτηρία της ζωής της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας, κατά τον ίδιο τρόπο που η απαίτηση για «ειρήνη και ψωμί» τροφοδότησε την οκτωβριανή λαϊκή εξέγερση, όπως και η απαίτηση για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» στάθηκε στην αφετηρία του λαϊκού ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου.
Λαϊκή, δημοκρατική, ριζοσπαστική επαναστατική μεταλλαγή
Ο ζωτικός και κυρίαρχος στόχος αυτής της Λαϊκής Αντιμνημονιακής Επανάστασης είναι η ακύρωση και των τριών Μνημονίων που έχουν επιφέρει το ολοκαύτωμα του εργαζόμενου λαού στα τελευταία 2,5 χρόνια. Μ’ αυτή την έννοια η επαναστατική αυτή ανατροπή έχει λαϊκά, δημοκρατικά και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Κι αυτό γιατί το σύνολο των αντιδραστικών αντιμνημονιακών μέτρων δεν αποσκοπούσε ούτε στην «αποπληρωμή του δημόσιου χρέους», ούτε βέβαια στην «κάλυψη των δημοσιονομικών ελλειμμάτων», αλλά σε έναν και μόνο στόχο: Στο να καταστήσουν την εργατική δύναμη εξαιρετικά φθηνή, να την υποβάλουν σε μια άτεγκτη πειθαρχία, να αποδιαρθρώσουν ολοκληρωτικά τις εργασιακές σχέσεις, να καταστρέψουν μαζικά ζωντανές παραγωγικές δυνάμεις. Σκοπός οφθαλμοφανής αυτών των μέτρων η υπέρβαση της κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου που διαρκεί εδώ και μια τετραετία προς όφελος της αστικής τάξης και με αντίτιμο την κοινωνική συντριβή της μισθωτής εργασίας. Έτσι, η κατάργηση αυτών των μνημονιακών μέτρων αντιπαρατίθεται ευθέως με την καπιταλιστική αναγκαιότητα ξεπεράσματος της οικονομικής κρίσης προς το συμφέρον των δυνάμεων της εργοδοσίας, έχει δηλαδή ανοιχτά αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά.
Η επαναστατική αυτή ακύρωση των τριών Μνημονίων (και των εφαρμοστικών τους νόμων, αντίστοιχων δανειακών συμβάσεων και μεσοπρόθεσμων προγραμμάτων) αντιπροσωπεύει μια βαθιά τομή στη σημερινή οικονομική πραγματικότητα, επαναφέροντας τα πράγματα στην προ της καπιταλιστικής κρίσης και της μνημονιακής εποχής επίπεδα (αποκατάσταση μισθών και συντάξεων, συλλογικών διαπραγματεύσεων, επιπέδων φορολόγησης κ.λπ.). Ταυτόχρονα δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από τα κοινά για όλο το αριστερό κίνημα μέτρα της εθνικοποίησης των τραπεζών, της επαναφοράς των αποκρατικοποιημένων ΔΕΚΟ στον δημόσιο και εργατικό έλεγχο, της φορολόγησης των καπιταλιστικών επιχειρήσεων στο 45%, της αποκατάστασης των δημόσιων παραγωγικών επενδύσεων, της διαγραφής του επαχθούς χρέους κ.λπ. Κατά συνέπεια, πρόκειται για μια επαναστατική λαϊκή αλλαγή, κινηματικού και κοινοβουλευτικού χαρακτήρα (ανατρεπτικός ρόλος του εργατικού κοινωνικού κινήματος, πλειοψηφικός πολιτικός ρόλος της ελληνικής Αριστεράς), που έχει ολοκληρωμένα χαρακτηριστικά (κατάργηση Μνημονίων, εναλλακτική ριζοσπαστική πολιτική), που είναι σε θέση στρατηγικά να ανοίξει τον δρόμο για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας, με βάση τους συσχετισμούς δυνάμεων, τις μορφές αριστερής και αστικής ηγεμονίας, της ικανότητας συμπαράταξης και συμμαχιών του ριζοσπαστικού πολιτικού και κοινωνικού κινήματος. Η Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου