Όλοι τώρα στους δρόμους διεκδικώντας το δικαίωμα στη ζωή!

Θέλουμε τη ζωή μας πίσω! Αυτό το σύνθημα θα μπορούσε να συμπυκνώσει το γενικό αίσθημα του ελληνικού λαού που αγκομαχά κάτω  από τις μυλόπετρες της  τρόικας εσωτερικού και εξωτερικού. Κάτω από την πολιτική εγχώριου και ξένου κεφαλαίου.
Εδώ και δυο χρόνια μας στύβουν ανελέητα, μας αφαιρούν το δικαίωμα στην εργασία, στην περίθαλψη, στην παιδεία, στην ψυχαγωγία, στις διακοπές. Στύβουν τους χαμηλόμισθους, τους συνταξιούχους που ούτε με αξιοπρέπεια δεν τους αφήνουν να πεθάνουν, στύβουν ακόμη κι αυτούς τους ανέργους. Βροχή τα χαράτσια, μισθοί που τείνουν να εξισωθούν με τα επιδόματα ανεργίας, διαλυμένα νοσοκομεία και σχολεία....

Το τελευταίο πακέτο μέτρων που απαιτεί η τρόικα θέλει να ξεθεμελιώσει ό,τι έχει απομείνει. Η τρόικα, λοιπόν, απαιτεί από τους οσφυοκάμπτες της κυβέρνησης:
[α] Μεγαλύτερη ευελιξία στο ωράριο εργασίας που σημαίνει κατάργηση του πενθήμερου και καθιέρωση της εξαήμερης εργασίας (γιατί όχι και επταήμερης;). Την κατάργηση του πενθήμερου θα την παρουσιάσουν ως προσπάθεια αντιμετώπισης της ανεργίας. Θα λένε: Απελευθερώνοντας τις εργασιακές σχέσεις ανοίγουμε το δρόμο στον εργοδότη να δημιουργήσει περισσότερες θέσεις εργασίας. Στην πραγματικότητα θα συμβεί το αντίθετο.
[β] Κι άλλη μείωση στις αποζημιώσεις απόλυσης των εργαζομένων και αλλαγές στο χρόνο προειδοποίησης για την απόλυση.
[γ] Προσαρμογή στο ωράριο εργασίας ακόμη και σε καθημερινή βάση κατά το δοκούν. Έτσι, εκτός από την κατάργηση του πενθήμερου σχεδιάζεται και η κατάργηση του οκτάωρου προκειμένου η παραγωγή και η όποια εργασιακή δραστηριότητα να εξυπηρετεί απόλυτα τις ανάγκες του κεφαλαίου. Με άλλα λόγια, αν «υπάρχει» δουλειά ο εργαζόμενος μπορεί να δουλεύει 10, 12, 14 ώρες ή όσο θελήσει ο εργοδότης. Αν πάλι «δεν υπάρχει» μπορεί και να αποφασίζεται να «κατεβαίνουν οι ασφάλειες» οπότε δε θα υπάρχει και μισθός.
[δ] Ακόμη ζητείται η κατάργηση των περιορισμών που υπάρχουν στην εναλλαγή μεταξύ της πρωινής και της απογευματινής βάρδιας.
[ε] Η τρόικα απαιτεί, επίσης, την πλήρη κατάργηση του 13^ου και 14^ου μισθού και περαιτέρω μείωση του κατώτατου μισθού και των συντάξεων.
Παρά το γεγονός ότι οι προηγούμενοι και οι σημερινοί κυβερνώντες έχουν κατακοροϊδέψει τον ελληνικό λαό με τρόπο που θα ζήλευε και ο Γκέμπελς, του οποίου είναι άξιοι μαθητές, ακόμη κι αυτή τη στιγμή το θράσος τους είναι απύθμενο. Αυτό άλλωστε επιτάσσει το ήθος της τάξης τους: να είναι κοινοί ψεύτες, να είναι πολιτικοί απατεώνες, να είναι λαμόγια του χειρίστου είδους. Έτσι, ενώ όλοι γνωρίζουμε πως σε όλα τα πακέτα των μέτρων η εκάστοτε κυβέρνηση έλεγε πως τα μέτρα είναι τα τελευταία, έτσι και τώρα συνεχίζουν τα συνειδητά ψέματα. Στην ίδια ρότα ο Σαμαράς δήλωσε για άλλη μια φορά, χωρίς καμία ντροπή, ότι τα μέτρα αυτά θα είναι τα τελευταία. Άλλωστε, όπως δήλωσε και ο ίδιος, θα ξεπεράσουμε την κρίση με τη βοήθεια της Παναγιάς, προσβάλλοντας τη νοημοσύνη πιστών και άθεων.
Σε ένα ρεσιτάλ διαστροφής της πραγματικότητας επιδόθηκε και ο Σίμος Κεδίκογλου ο οποίος υποστήριξε ότι «Προσπαθούμε να βρούμε τη δικαιότερη δυνατή λύση σε μία πολύ δύσκολη στιγμή για αποφάσεις που δεν θα ήθελε να πάρει κανένας, αλλά είναι αναγκαίες και θα είναι οι τελευταίες». Συνεχίζοντας τη θεατρική του παράσταση δήλωσε ακόμη ότι «αυτά τα 11,5 δισ. ευρώ είναι το ποσόν που πρέπει να εξοικονομηθεί για να αρχίσουμε να ανακτούμε την οικονομική ανεξαρτησία μας. Είναι αυτό που λείπει για να έρθουμε “ίσα βάρκα- ίσα νερά” σε έσοδα και δαπάνες. Διότι δεν πιστεύω ότι κανείς θέλει η χώρα μας, κάθε ώρα που περνά, κάθε μέρα που περνά, να δημιουργεί νέο χρέος. Θέλουμε την ανεξαρτησία μας, θέλουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια».       Πώς να κρατήσει κάποιος την ψυχραιμία του για να σχολιάσει δηλώσεις όπως οι παραπάνω; Λίγο ακόμη και θα μας πούνε ότι τα μέτρα αυτά είναι μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης. Στο ζήτημα, όμως, της εθνικής ανεξαρτησίας δεν έχουν κανένα πρόβλημα αυτοί οι πολιτικοί παλιάτσοι να μας πούνε ότι όπου να είναι την ανακτούμε! Δηλαδή, η Ελλάδα που έχει δεθεί χειροπόδαρα μέσω των αποικιοκρατικών δανειακών συμβάσεων, τα ελληνικά υπουργεία που ελέγχονται από Ευρωπαίους επίτροπους, η ΕΕ που υποδεικνύει πολιτικές λύσεις στη χώρα μας και τις εφαρμόζει κιόλας, ο επιβεβλημένος οικονομικός προσανατολισμός από ΔΝΤ, ΕΚΤ και ΕΕ στην Ελλάδα, συγκροτούν ένα τοπίο υποτέλειας που, όμως, λόγω των τελευταίων μέτρων θα εξαφανιστεί!!!
Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Η πιο σημαντική παράμετρος για να μην πούμε η μοναδική για το αν θα εφαρμοστούν τα νέα μέτρα-καρμανιόλα είναι η λαϊκή αντίδραση. Αν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα επιδείξουν απάθεια δεν πρέπει αν έχουμε καμία αμφιβολία:  το μαύρο μπλοκ της αντίδρασης θα μας τσακίσει.
Όμως, το αν θα αντιδράσει ο ελληνικός λαός, το πώς θα αντιδράσει, με τι διάρκεια και με τι περιεχόμενο, εξαρτάται βασικά από τα κόμματα της αριστεράς ή σε κάθε περίπτωση αυτά που αυτοτοποθετούνται στο τόξο της αριστεράς. Δυστυχώς στην παρούσα φάση τα κόμματα της αριστεράς ταλανίζονται από προβλήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πάσχει από ευρωλαγνεία και κυβερνολαγνεία. Το ΚΚΕ παρά το εκλογικό στραπάτσο δε δείχνει να κατανοεί πως στην παρούσα φάση οι απομονωτισμοί και η προϋπόθεση της ιδεολογικής καθαρότητας για να επιτευχθούν ευρύτερες συμμαχίες στο κίνημα όχι μόνο δεν προχωρήσανε αλλά κάναμε μεγάλη ζημιά τόσο στο κόμμα όσο και στο κίνημα. Τα σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς κουβαλώντας όλες τις «αμαρτίες»  του παρελθόντος δείχνουν ανέτοιμα και πολύ λίγα για να απαντήσουν στις ανάγκες των καιρών.
Οι ευθύνες είναι ιστορικές. Θα πρέπει να αφεθούν κατά μέρος οι περιχαρακώσεις, τα ξερογλυψίματα μπροστά στο ενδεχόμενο διαχειριστικών κυβερνητικών λύσεων, οι ιδεολογικές αγκυλώσεις κάθε μορφής. Οι καιροί απαιτούν ένα ενιαίο λαϊκό μέτωπο με αντιιμπεριαλιστικά, αντιμονοπωλιακά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά. Που όχι μόνο θα απαντά στο σήμερα αλλά θα βάζει και τις βάσεις για τον επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό.
Οι δυνάμεις που μιλάνε στο όνομα μιας άλλης κοινωνίας θα πρέπει να συντονίσουν τα βήματά τους και να συμβάλλουν στη συγκρότηση ενός λαϊκού μετώπου, όπως το περιγράψαμε παραπάνω. Πρέπει να εργαστούν για την αναζωογόνηση πρώτα και κύρια του εργατικού κινήματος. Να μαζικοποιήσουν τα συνδικάτα. Να οργανώσουν νέους εργατικούς αγώνες. Να δώσουν προσανατολισμό για γενικές απεργίες. Οι σποραδικές 24ωρες απεργίες που απέχουν μεταξύ τους χρονικά, δεν απαντάνε σε αυτό που βιώνει σήμερα η εργατική τάξη. Να προσεγγιστεί κάθε αυθόρμητη κίνηση των μαζών και να μπολιαστεί με επαναστατικά χαρακτηριστικά, χωρίς διάθεση βίαιης και βιαστικής πολιτικοποίησης. Να δοθεί βάρος σε κεντρικές πολιτικές κινήσεις που θα συσπειρώνουν ευρύτατα λιακά τμήματα. Να γίνει παλλαϊκό αίτημα η πτώση της κυβέρνησης. Αν δεν παρθούν τέτοιες πρωτοβουλίες κάποιοι θα πρέπει να λογοδοτήσουν, αλλά τότε, ίσως, θα είναι αργά γιατί θα έχει επέλθει γενικευμένο καθεστώς βαρβαρότητας. Και δε θα είναι μόνο ότι ο λαός θα ζει μέσα σε μια άνευ προηγουμένου μιζέρια, αλλά ότι πιθανώς το πάνω χέρι θα το έχουν πολιτικά οι νεοναζί.
Άμεσα αιτήματα συσπείρωσης κάθε εργαζόμενου και εργαζόμενης, κάθε άνεργου και άνεργης πρέπει να είναι:

• Όχι άλλα βάρη στο λαό.
• Κατάργηση των μνημονίων, των μεσοπρόθεσμων και των εφαρμοστικών νόμων.
• Μονομερής διαγραφή του χρέους.
• Διαγραφή των χρεών των πιο αδύναμων οικονομικά στρωμάτων και ευνοϊκή ρύθμιση για τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα.
• Μαζική, οργανωμένη από τα συνδικάτα και τους συλλογικούς φορείς άρνηση πληρωμής των χαρατσιών.
• Να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο, ειδικά οι εφοπλιστές.
• Να δημευτούν οι οφ σορ (Off Shore) εταιρείες.
• Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις και στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.
• Έξω η τρόικα από την Ελλάδα.
• Διάλυση τώρα των παρακρατικών – φασιστικών οργανώσεων.
• Ανάπτυξη δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης από τα συνδικάτα.

Από χιλιάδες στόματα ακούγεται η ίδια απαίτηση: τώρα αγώνες με συντονισμένα βήματα. Δεν αντέχουμε άλλο. Ας υπάρξει μια συμφωνία σε ένα πακέτο αιτημάτων όπως το παραπάνω για να δοθεί μια άμεση απάντηση στην  αντιλαϊκή επίθεση κι ας κρατήσει ο καθένας την πολιτική και ιδεολογική του αυτοτέλεια. Αγώνας τώρα για το δικαίωμα στη ζωή!

Πάρις Μάτεσης   ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ