Από τότε που άνοιξε το Κουτί της Πανδώρας

 

Ρένα Παυλάκη - Διακίδη

Γραφίδα

        Αυτές τις μέρες, παρακολουθούμε και βιώνουμε την τελευταία πράξη του δράματος που ζει η χώρα από τότε που προσέφυγε στο “Μηχανισμό Στήριξης”. Έχουμε εισέλθει στο τελευταίο στάδιο της πλήρους αποσταθεροποίησης για να ακολουθήσει η λεηλασία. Υπερβολές; Για να δούμε:


Πριν από τρεις μέρες συνάντησα ένα φίλο που είχα καιρό να δω, στην είσοδο της Εθνικής Τράπεζας, η οποία – ειρήσθω εν παρόδω – εξακολουθεί να μοιάζει με είσοδο σε ρεσεψιόν ξενοδοχείου, παρά με Τράπεζα όπου μόλις πριν από λίγες μέρες έγινε ένοπλη ληστεία. Σημεία των πτωχευμένων καιρών...

“Σε παρακολουθώ”, μου είπε ο φίλος. “Και σ' αυτά που λες και σ' αυτά που γράφεις. Θεωρώ ότι οι θέσεις σου είναι ακραίες. Θα δεις ότι σε 5 χρόνια η Ελλάδα θα είναι μια χώρα αγνώριστη! Μια χώρα υπόδειγμα!”

Υπόδειγμα ανάπτυξης ή υπανάπτυξης, τον ρώτησα. “Ανάπτυξης φυσικά! Πρέπει επιτέλους να αλλάξει αυτή η χώρα!” μου απάντησε. Ακολούθησε έντονη ανταλλαγή επιχειρημάτων για να καταλήξουμε ότι διαφωνούμε και να χωρίσουμε με την υπόσχεση ότι θα τα ξαναπούμε εν ευθέτω χρόνω... Μετά από αυτή τη σύντομη συζήτηση, αναρωτήθηκα ποιά είναι αλήθεια τα σημάδια εκείνα που δημιουργούν σε κάποιους την ελπίδα της ανάκαμψης;

Οι δήθεν “μεταρρυθμίσεις”

Με έκπληξή μου διαπιστώνω καθημερινά το βαθμό ενοχοποίησης και αυτοενοχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας. Καθημερινά αυτομαστιγωνόμαστε, παίρνουμε όλοι συλλήβδην στις πλάτες μας ευθύνες που δεν μας ανήκουν, για ένα και μόνο λόγο. Για να δικαιολογήσουμε την αδράνειά μας. Την παθητικότητά μας μπροστά στην πλήρη αποδόμηση της χώρας. Ναι, θα συμφωνήσω. Δεν είναι χώρα αυτή, δεν είναι κράτος αυτό. Εγκληματικές οι στρεβλώσεις και οι παθογένειες εδώ και δεκαετίες. Όμως, μετά από δυόμιση χρόνια καταστροφικών “μεταρρυθμίσεων”, μόνο ένας ανόητος, ή ένας υπερβολικά αφελής θα μπορούσε να πιστέψει ότι στόχος των δανειστών είναι να φτιάξουν κράτος στην Ελλάδα και να χαρίσουν στους πολίτες της ζωή χαρισάμενη. Για του λόγου το αληθές: Πόσες αληθινές μεταρρυθμίσεις έγιναν στα δυόμιση χρόνια, από τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου άνοιξε το κουτί της Πανδώρας γι' αυτή τη χώρα; ΚΑΜΙΑ! Η μοναδική μεταρρύθμιση ήταν αυτή του “Καλλικράτη” που σήμερα πια έχουν αντιληφθεί οι πάντες ότι δεν είχε στόχο την ενδυνάμωση της αυτοδιοίκησης. Κάθε άλλο. Στόχος ήταν η μείωση του κόστους λειτουργίας της και κυρίως η αποδυνάμωσή της, για να μην μπορεί να διαδραματίσει κανένα ρόλο αντίστασης στην ισοπέδωση της χώρας που είχαν προετοιμάσει. Δυστυχώς, κανένας δεν αντιλήφθηκε ότι ο “Καλλικράτης” ήταν ο ΠΡΟΠΟΜΠΟΣ το μεγάλου μακελειού που θα ακολουθούσε. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Γιώργος Παπανδρέου χρησιμοποίησε την προσφιλή και αποτελεσματική τακτική του εκβιασμού  προ των εκλογών της αυτοδιοίκησης, ότι αν δεν ψηφιστούν οι υποψήφιοι δήμαρχοι του ΠΑΣΟΚ, η χώρα θα βρεθεί αντιμέτωπη με το χάος... Έπρεπε να εκλεγούν οι πρόθυμοι, για να συνεχιστεί απρόσκοπτα το σχέδιο.

Επιχείρηση “σωτηρία” της χώρας

Μέχρι σήμερα, οι “μεταρρυθμίσεις” που επικαλούνται οι τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις των προθύμων, υπηρετών των δανειστών, Παπανδρέου, Σαμαρά, Παπαδήμου (με συνδετικό κρίκο όλων αυτών το σημερινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Βενιζέλο), μόνο μεταρρυθμίσεις δεν ήταν. Ήταν αποκλειστικά και μόνο ληστρικά δημοσιονομικά μέτρα, που κατέστρεψαν πλήρως την οικονομία της χώρας και αποσυνέθεσαν τον κοινωνικό ιστό. Τα “επιτεύγματα” της δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας και της “αλληλεγγύης” των δανειστών, είναι πράγματι εκπληκτικά!
Επίσημη καταγεγραμμένη ανεργία στο 23,6% με τάσεις επιδείνωσης τους επόμενους μήνες. Ύφεση στο 6,9% με τάσεις επιδείνωσης μέχρι το 2014, κατά δήλωση Στουρνάρα. Περισσότεροι από 3 εκατομμύρια Έλληνες κάτω από το όριο της φτώχειας. Εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν βάλει λουκέτο από το 2010 μέχρι σήμερα. Τα εισοδήματα μισθωτών και εργαζομένων έχουν μειωθεί σε πολλές περιπτώσεις και άνω του 50%.  Η πίεση που έχουν δεχθεί οι Έλληνες από την οικονομική κρίση έδωσε στη χώρα τη θλιβερή πρωτιά στις αυτοκτονίες το 2011 με ποσοστό αύξησης που άγγιξε το 40%.  Σε έρευνα του πρακτορείου Reuters για τις αυτοκτονίες στην Ελλάδα και τις χώρες που μαστίζονται από την κρίση αναφέρεται χαρακτηριστικά πως... «πίσω από κάθε αυτοκτονία υπάρχουν μέχρι και 20 άλλοι άνθρωποι που μέσα στην απελπισία τους έχουν προσπαθήσει να δώσουν τέλος στη ζωή τους». Κοινωνία και οικονομία σε πλήρη αποσύνθεση, για να μην συνυπολογιστούν εδώ και τα φαινόμενα βίας, τυφλού ρατσισμού και εκφασισμού της χώρας.
Τι “κερδίσαμε”από όλα αυτά; Πόσο “σώσαμε” τη χώρα μας πληρώνοντας κυριολεκτικά με αίμα το αντίτιμο της “σωτηρίας”; Σύμφωνα με τα στοιχεία που μόλις προ ημερών έδωσε στη δημοσιότητα ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας, οι θυσίες των Ελλήνων από το 2010 μέχρι σήμερα απέδωσαν στα Ταμεία του κράτους 49 δισ. ευρώ. Πολύ λίγα για τόσο πόνο... Πολύ λίγα, αν σκεφτεί κανείς ότι περιμένουμε να μας δώσουν 31 δισ. μέσα στις επόμενες μέρες. Μέχρι τώρα η τρόικα έχει δώσει στην Ελλάδα 144,5 δισ, ενώ το συνολικό χρέος της χώρας ανέρχεται σε 367,9 δισ.
Όσο για το έλλειμμα, η αμυδρή βελτίωση που εμφανίζουν οι δείκτες είναι αποτέλεσμα της πλήρους ακινησίας της οικονομίας. Εσωτερική στάση πληρωμών και πάγωμα του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων έφεραν αυτό το εικονικό αποτέλεσμα.


Τα μέτρα

Από τα παραπάνω επίσημα οικονομικά στοιχεία,προκύπτει ότι τα μέτρα των 11,9 δισ για τα οποία τόσος λόγος γίνεται και για τα οποία έχει στηθεί μια κακόγουστη θεατρική παράσταση, που αποβλέπει στον επικοινωνιακό χειρισμό του θέματος, δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό του δημοσίου χρέους, που ακόμη και τα νεογέννητα μπορούν να αντιληφθούν ότι δεν είναι και δεν πρόκειται ποτέ να γίνει διαχειρίσιμο.
Θα ξαναπώ ότι όποιος πιστεύει ότι τα μέτρα που λαμβάνονται έχουν στόχο τη μείωση του δημοσίου χρέους και του ελλείμματος, είναι είτε αφελής είτε ανόητος. Η λογική λέει ότι, όταν μια συνταγή αποτυγχάνει, την αλλάζεις.  Όταν επιμένεις στο “λάθος”, υπάρχει καταφανής σκοπιμότητα. Βάζω τη λέξη “λάθος” σε εισαγωγικά, διότι δεν πρόκειται περί λάθους. Είναι μια συνειδητή πολιτική, με συγκεκριμένο σκοπό.
Κατά συνέπεια; Ποιός είναι ο λόγος της επιμονής σε αδιέξοδα και καταστρεπτικά μέτρα;
Η άρνηση της τρόικα να συναινέσει σε μέτρα πέραν αυτών που επιφέρουν νέο βαρύτατο πλήγμα  στα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα, η απουσία κάθε ουσιαστικής μεταρρυθμιστικής πρότασης στο νέο πακέτο μέτρο, συνιστούν, πέραν πάσης αμφιβολίας τα αποκαλυπτήρια των προθέσεων των δανειστών.


Η διάλυση και η λεηλασία

Μέχρι σήμερα έχουν κινηθεί με επιμονή και εμμονή σε τρία επίπεδα. Της κατάργησης των εργασιακών δικαιωμάτων και της απομείωσης του κόστους εργασίας σε τριτοκοσμικά επίπεδα,  της κατάργησης του κοινωνικού κράτους (υγεία – ασφάλεια) δημιουργώντας τον σύγχρονο Καιάδα, για τις ευάλωτες και ευπαθείς κατηγορίες πληθυσμού και της δημιουργίας , μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, των συνθηκών για το ξεπούλημα της χώρας. Ο Ράιχενπαχ έδωσε τον ορισμό της πολιτικής που ακολουθείται, σε μια μόνο φράση. “Οι επενδυτές θα έλθουν όταν η Ελλάδα πιάσει πάτο”. Η Ελλάδα οδηγείται σε πλήρη διάλυση και αποσταθεροποίηση για να λεηλατηθεί από τους αποικιοκράτες.
Το γεγονός ότι ένα πρόβλημα δημοσιονομικού ελλείμματος εξελίχθηκε σε κρίση χρέους και δανεισμού, δεν έγινε τυχαία. Απετέλεσε το μέσο για να επιδεινωθεί το πρόβλημα της χώρας και να οδηγηθεί σε χέρια τρίτων. Η επέμβαση των δανειστών συνετέλεσε ακριβώς στην περαιτέρω επιδείνωση του προβλήματος σε όλους τους τομείς της λειτουργίας του κράτους και της κοινωνίας, προκειμένου να διαιωνιστούν η εξάρτηση και ο έλεγχος.
Ας σκεφτούμε: Ποιούς εξυπηρετεί η κατάρρευση των δομών της ελληνικής πολιτείας και η αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού;
Η τρόικα φεύγει για να επιστέψει σε λίγες μέρες
Θα έφευγε τόσο  ήρεμα η τρόικα αν δεν ήταν πεπεισμένη ότι όλα βαίνουν καλώς και όλα είναι υπό έλεγχο; Αυτοί που μέχρι πρότινος απαιτούσαν τις έγγραφες δεσμεύσεις των πολιτικών αρχηγών. Σήμερα φεύγουν ήρεμοι, διότι, πολύ απλά, έχουν πάρει ό,τι ζητούσαν. Η τραγωδία για τη χώρα είναι ότι διαθέτει πολιτικούς – υπαλλήλους των δανειστών.
Ας το συνειδητοποιήσουμε... Η Ελλάδα είναι μια χώρα με ειδικό καθεστώς κυριαρχίας και παρακολουθούμε πλέον την τελική πράξη του δράματος.


Ωστόσο, στο κουτί της Πανδώρας έχει απομείνει εγκλωβισμένη η ελπίδα... Μέχρι να βρεθεί εκείνος που θα την ελευθερώσει...