Tης Μαριάννας Τζιαντζή Η δολοφονία 34 απεργών στο ορυχείο λευκόχρυσου στη Νότια Αφρική προστέθηκε στις μαύρες σελίδες του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Θυμίζει τους Πίνκερτον και τις αιματηρές απεργίες των ανθρακωρύχων στην Πενσυλβάνια, θυμίζει σφαγές στην τσαρική Ρωσία, το Ζερμινάλ του Ζολά, θυμίζει τον Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη.
Αβυσσαλέες είναι οι διαφορές με ό,τι έχουμε ζήσει έως τώρα, όμως αυτή η άγρια μορφή εργατικού αγώνα ίσως να μην έρχεται από το βαθύ παρελθόν και να μην αφορά μόνο τη Μαύρη Ήπειρο. Εκεί η βιαιότητα της σύγκρουσης είναι συνέχεια της άγριας καθημερινής πάλης για επιβίωση –και η αγριότητα αυτή αρχίζει να γίνεται αισθητή και στα δικά μας μέρη....
Η απεργία ήταν παράνομη και τυχοδιωκτική, λένε οι επίσημες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που συμμετέχουν στην κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής, όπως και το Νοτιοαφρικανικό ΚΚ. Την υποκίνησε, λένε, ένα διασπαστικό σωματείο, που αποχώρησε από το επίσημο για να το υπονομεύσει και μάλιστα με τις ευλογίες ή την ανοχή της εργοδοσίας.
Ό,τι και να συμβαίνει, παραμένει το γεγονός ότι οι 34 μεταλλωρύχοι έπεσαν νεκροί από τις σφαίρες της αστυνομίας και, επομένως, η κυβέρνηση έβαψε τα χέρια της με αίμα.
Αυτοί που πρωτοστάτησαν στην απεργία, ζητώντας αυξήσεις, είναι οι χειριστές κομπρεσέρ. Πιο βαριά δουλειά δεν γίνεται. Οκτώ ώρες την ημέρα, πρηνηδόν μες στη χαμηλοτάβανη στοά, σέρνονται με τα χέρια τεντωμένα μπροστά και τρυπούν το βράχο με ένα μηχάνημα 25 κιλών. Ζέστη αφόρητη, θόρυβος εκκωφαντικός, μισθός της πλάκας και της ντροπής.
Ίσως η πιο βαθιά διαχωριστική γραμμή να μη βρίσκεται ανάμεσα στις «συνεπείς» και τις τυχοδιωκτικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, αλλά ανάμεσα στους «τυχερούς» κακοπληρωμένους εργάτες και στους ανέργους που αποτελούν το 25% του πληθυσμού. Εκατομμύρια άνθρωποι, ανάμεσά τους και «παράνομοι» μετανάστες, πρόσφυγες από γειτονικές χώρες, ζουν σε άθλια σλαμ ενώ ο μέσος Νοτιοαφρικανός επιβιώνει με λιγότερο από 1,25 δολάρια την ημέρα. Πρόκειται για μια γραμμή που δεν είναι απλώς ταξική, αλλά τοξική και αιματηρή –και μια παρόμοια γραμμή ήδη διαπερνά και την ελληνική κοινωνία.
Ούτε twitter, ούτε facebook, αλλά ξύλινες λόγχες. Το «Curiosity» πάει στον Άρη, αλλά δισεκατομμύρια άνθρωποι επί της γης μένουν καθηλωμένοι στα σπήλαια της φτώχειας.
(ΠΡΙΝ, "Το τέλος της αγοράς", 26-8-12)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου