Τίμα τα παιδιά σου

Tης Αννίτας Λουδάρου  Και απλώθηκε παντού ένα παράπονο, σκόρπιο και ασυντόνιστο. Από τα εσωτερικά των διαμερισμάτων , που μετατράπηκαν σε φωλιές αγωνίας ακούγεται, ένας πηχτός ήχος. Τηλεοράσεις , υπολογιστές , ραδιόφωνα και τηλέφωνα , φέρνουν τα κακά μαντάτα , με έξαψη που πολλές φορές μοιάζει με χαιρεκακία, που τελικά την ζούμε αυτή την προδοσία και νομοτελιακά ακολουθήθηκε η πεπατημένη των προδοσιών και δεν παρεκλύναμε , επικινδύνως προς την ευτυχία . Άλλοτε ακόμα και με ωμή αδιαφορία των στενών ορίων της κακίας ξαδέρφη, ακούγονται πράγματα πιο οριακά,''κυρίες και κύριοι δεν σας λυπάμαι, αντί για σας λυπάμαι τα παιδιά της Αφρικής'' και αυτά επιβεβαιώνοντας την αρχέγονη μοίρα και καθόλου φυσικά , τον μπούσουλα που χάθηκε γενικώς...
.
      Αμέσως μετά , με πλησιάζει μέσα απο το πηχτό ήχο, και

βλέπω κατάματα το πρόσωπο της ειρωνείας και του κυνισμού που επί μισθώσει, μιλούν μέσα στα αυτιά τα μέσα και τα έξω , των ενοίκων των διαμερισμάτων. Καλοζωισμένοι δημοσιογράφοι ,  φανταχτεροί της εφτάψυχης σόουμπιζ, πολιτικοί δεινόσαυροι  φορώντας την ειρωνεία και τον κυνισμό, τους απευθύνονται , τους διακόπτουν χωρίς ποτέ να τους έχουν ακούσει , έτσι ώστε στην οθόνη να ξαναλάμψει ένα τελευταίο χαμόγελο της τέλειας , ολοκαίνουργιας οδοντοστοιχίας τους και η εκπομπή να κλείσει.
      Aισθάνομαι την ειρωνεία , σαν μια από τις χειρότερες κακοποιήσεις που μπορεί ο άνθρωπος να υποστεί. Από παλιά αναρρωτιόμουν πως γίνεται  και η ειρωνεία δείχνει να πληρώνεται αδρά . Πως το επιτρέπουμε και τελικά αφήνουμε να βγει τόσο μεγάλο κέρδος από τα καταπιεσμένα μας συναισθήματα . Και αυτό  να συμβαίνει εκεί  μπροστά στα μάτια μας, χωρίς να δείχνουμε καμιά αντίσταση και η οθόνη πάντα να κλέινει με το απαστράφτον δημοσιογαρφικό για παράδειγμα χαμόγελο , στην απογείωση του παθολογικού ναρκισσισμού του. Πως γίνεται , και μιλιά δεν βγάζουμε.
     Η υποταγή στον κυνισμό και στην ειρωνεία , που μας τύλιγε , είναι μαι καλή απόδειξη θαρρώ , του παιδικού τρόπου , που επιλέγαμε για να ξεπεράσουμε τα βάσανα μας.  Ο φόβος , μας κάνει να μην μας ενδιαφέρει και τόσο πολύ να ακούσουμε αλήθειες και να κλείνουμε τα αυτιά , όχι πια τόσο ερμητικά ευτυχώς, σε φωνές λογικής που ξεχώριζαν ανάμεσα μας. Το σημαντικό ήταν πάντα να βρεθεί ένας παλιός ή νέος μεσίας. Τα τρομοκρατημένα παιδιά προσπαθούν να ξεχάσουν τον φόβο και την κακοποίηση , μέσα στην ζεστή αγκαλιά μιας καινούργιας αγάπης , κάποτε  της αγάπης αυτής της αναγνωρίζουν και καλοσύνη και την θεοποιούν, έτσι που έστω προσωρινά να μην νιώσουν ξεκρέμαστοι και μόνοι.  Φοράς μια μάσκα , πιστεύεις το παραμύθι και νομίζεις πως θα ξεχαστείς και αποκοιμιέσαι.  Στην πραγματικότητα βέβαια, απομακρύνεσαι από τον εαυτό σου, την ιστορία σου και τα συναισθήματα σου.
     Ανθρώπινη είναι η ανάγκη του παραμυθιού. Ανθρώπινη η ανάγκη του νανουρίσματος. Πες μου ένα ψέμα να αποκοιμηθώ τραγουδάμε. Το παραμύθι το χρειαζόμαστε γιατί είναι πολύ δύσκολο να παραδεχθούμε πως δεν νοιαστήκανε για μας, δεν μας αγαπήσανε τότε που περισσότερο από ποτέ το είχαμε ανάγκη. Πως στην πραγματικότητα, σταθήκαμε απλά και σκέτα νούμερα και ψήφοι και δεκανίκια με ή χωρίς συμμετοχή σε ένα σύστημα απάνθρωπο που όλα τελικά αγοράζονται και πουλιούνται. Είναι εύκολο να την λες , πάρα πολύ δύσκολο να  αισθανθείς την ψύχρα της προδοσίας. Πονάει η δύση  των προσδοκιών.
     Κανονικά , η πρώτη πρώτη εντολή θα έπρεπε να είναι ,τίμα τα παιδιά σου , ώστε να μην χρειαστεί ποτέ να χτίσουν μέσα τους τοίχους προστασίας απέναντι στον πόνο και να αμύνονται αργότερα απέναντι σε φανταστικούς εχθρούς με φριχτά όπλα , που μπορούν να καταστρέψουν τον κόσμο.
     Είμαι απ΄αυτούς που πιστεύουν πως εμείς οι Έλληνες είμαστε άνθρωποι που δεν ικανοποιούμαστε από την απραξία ακόμα και αν αυτή πρόσκαιρα μας φέρνει μια βολή. Οι πιο πολλοί νιώθω να έχουμε την φαγούρα της δράσης. Φαίνεται όμως πως για την συνομοταξία των καθιστών , οι όρθιοι αντιπροσωπεύουν κάτι ανεξέλεγκτο , υπερβολικά απρόβλεπτο . Μεγάλος μπελάς να οργανωθεί η ζωτικότητα.
     Και  πιστεύω , πως αυτοί οι άνθρωποι που θα θελήσουν ειλικρινά να μάθουν την αλήθεια του τι συνέβει αλλά  και την δική τους την προσωπική αλήθεια, θα αλλάξουν ολόκληρο τον κόσμο. Δεν θα είναι ''ήρωες'', πιθανόν να είναι πολύ σεμνοί άνθρωποι, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συναισθηματική τους ειλικρίνεια θα καταφέρει να σπάσει τον τοίχο της άγνοιας, της άρνησης , της βίας. Ο πόνος του να νιώσεις πως προδόθηκες , δεν είναι παρά ένα συναίσθημα. Ένα συναίσθημα δεν είναι ποτέ ολέθριο όταν κατευθύνεται στα πρόσωπα που σου προκάλεσαν  τον πόνο. Επομένως και το μίσος ακόμα  δεν είναι ολέθριο , εφόσον είναι συνειδητοποιημένο και δεν μετατρέπεται σε αντανακλαστική , τυχαία δράση. Αυτή η συνειδητοποίηση , είναι που θέλει τον χρόνο της.  Έτσι που να καταφέρουμε να γίνουμε λίγο πιο ευρύχωροι και να χωρέσουμε και τους άλλους μέσα μας, μιας και ο κόσμος μας χρειάζεται όλους.          Ανν Λου                   Φωτογραφία Andre Kertez 

manier