Αφιέρωμα στον αρχηγό του ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη

«Τρεις βολές πιο αψηλός απ’ τον πατέρα μου. Κι έχει και ένα μεγάλο- μεγάλο κόκκινο άλογο. Και πίσω τον ακολουθεί πάντοτες ένας τρανός αητός με μια σημαία.»

…

«Έχει μακριά γένια κι ένα αληθινό άστρο στο μαύρο σκούφο του. Κι άμα μιλάει –κι ας χιονίζει ακόμα- γίνεται μονομιάς πολλή ζέστα. Κι όταν ακούνε τ’ όνομα του οι Γερμανοί κρύβονται σαν λαγοί μέσα στα δάσα…»

Γιάννη Ρίτσου, Το Υστερόγραφο της Δόξας
(Άρης Βελουχιώτης)...

Οι τύψεις πάντα τρώνε τον ιστορικό, ή εν πάσει περίπτωση μια απομίμηση ιστορικού όπως εγώ, όταν είναι δεμένος με αυτούς των οποίων την ιστορία λέει. Τύψεις γιατί είναι πίσω από ένα πληκτρολόγιο προσπαθώντας να αποδώσει την φωτιά και το φως αυτών που αγαπά και που ξέρει ότι πότε δεν θα μπορέσει να τους φτάσει. Και παλεύοντας θλιβερά ανάμεσα στον αισχυλικό τρόπο που εξυψώνει τους ήρωες και αυτόν του Ευριπίδη που τους παρουσιάζει σκοτεινούς με τα πάθη τους η μόνη παρηγοριά για αυτή την μοίρα είναι μία: ότι τέλοσπαντων κάτι μπορεί να εξυπηρετούμε να πάρει η ευχή. Ότι όταν δεν ξεχνούμε και νικούμε την λήθη τότε ίσως να έρθει η Νέμεσις.

Ο Άρης Βελουχιώτης γεννήθηκε στις 22 Μαΐου του 1942 στην Λαμία. Μέχρι τότε τον έλεγαν Θανάση Κλάρα και ήταν 37 χρόνων. Μέχρι τότε τον ήξεραν ως τον κομμουνιστή γεωπόνο, τον κυνηγημένο, τον δηλωσία, τον νταή. Ένα παιδί από πλούσια οικογένεια που τα παρατά όλα για τον λαό και την χώρα. Από όλα τα μέλη του Κ.Κ.Ε αυτός είναι ο πιο καλός στην παρανομία, αλλά είναι ανυπάκουος και για αυτό μεγάλος μπελάς. Η Ελλάδα άρχισε να κυοφορεί τον Άρη την 28 Οκτωβρίου 1940 όταν ο Θανάσης παρότι, ανεπιθύμητος λόγω πεποιθήσεων, βρίσκεται στο μέτωπο, στο αντιαεροπορικό πυροβολικό. Η πυροβολαρχία του καταρρίπτει 4 ιταλικά αεροπλάνα. Με την είσοδο των Γερμανών στον πόλεμο της Ελλάδας ο αξιωματικός τους, πατώντας τον όρκο του, αρχίζει να δίνει λάθος σκόπευση. Ο Θανάσης (Άρης) το καταλαβαίνει και δίνει την σωστή σκόπευση. Μετά την κατάρρευση του μετώπου παρακούει τις εντολές για παράδοση του οπλισμού και τον καταστρέφει, όπως καταστρέφει μερικά άθικτα αεροπλάνα που συναντά για να μην πέσουν στον εχθρό. Χαιρετά τους στρατιώτες με την υπενθύμιση ότι ο πόλεμος δεν τελείωσε, συνεχίζεται…

Η Ελλάδα το 1940 συμπληρώνει αισίως 110 χρόνια σαν «ανεξάρτητο κράτος». 110 ολόκληρα χρόνια είναι ένα κράτος υπό κηδεμονία, μία απομίμηση κράτους, ένα προτεκτοράτο. Η εγχώρια βλακεία (εθνικοφροσύνη, βασιλεία, υποταγή, εξάρτηση) σε ένα μαγικό πάντρεμα με τα ξένα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα οδήγησαν στην καταστροφή της Ιωνικής Γης. Παράλληλα η Κύπρος θέλει αλλά δεν την θέλουν. Στο εσωτερικό μέτωπο τα πραξικοπήματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Πονηροί αξιωματικοί εκδιώκουν άφρονες πολιτικούς με το παλάτι να μειδιά καθώς έχει επιτύχει τον στόχο του: το θάψιμο της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας, της δυναμικής του λαού κατά παράκληση των Άγγλων εργοδοτών τους. Φτώχεια και καταδυνάστευση από το κράτος.

Την 4η Αυγούστου του 1936 η Ελλάδα πιάνει πάτο. Ρεαλιστικά δεν μπορούμε χειρότερα. Η δικτατορία του Μεταξά σκεπάζει τα πάντα. Χιλιάδες κομμουνιστές, αριστερίζοντες ή συμπαθούντες φυλακίζονται Η τρομοκρατία είναι ασύλληπτη. Βιασμοί, «παράξενες αυτοκτονίες», βασανιστήρια. Και μέσα σ’ όλα αυτά ο Άξονας. Την 28 Οκτωβρίου του 1940, με τα γεγονότα να το αποδεικνύουν, το όχι του Μεταξά δεν ειπώθηκε με σκοπό την άμυνα μέχρις εσχάτων. Ειπώθηκε για τα μάτια του κόσμου. Το ίδιο και ο Παπάγος στην Αθήνα, λίγες βολές για την τιμή των ελληνικών όπλων. Αργότερα θα αποδειχθεί ότι ο Παπάγου έκοψε την προέλαση των ελληνικών όπλων στο μέτωπο με σκοπό να προλάβει να επέμβει η Γερμανία.
Ο ελληνικός λαός, όμως άντρεψε και θέριεψε και με μόνο όπλο την καρδιά του, την μνήμη του και με την αίσθηση ότι ήρθε η ώρα του, πετά τους εισβολείς στην θάλασσα. Πολύ απίστευτο για να είναι ψέμα. Ο κόσμος παγώνει και ενώ οι λαοί εκστασιασμένοι αρχίζουν να πιστεύουν ότι όντως Έλληνες υπάρχουν ακόμα, η αντίδραση πανικοβάλλεται, εγχώρια και μη.

4 μήνες σχεδόν με την μάχη της Κρήτης, την 27 Σεπτεμβρίου 1941 ιδρύεται το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο από τα κόμματα της αριστεράς και κυρίως το Κ.Κ.Ε. Ο Θανάσης που από την Καισαριανή αρχίζει να μιλά στον κόσμο για ένοπλη αντίσταση και σίγουρη νίκη πρήζει την ηγεσία του Κ.Κ.Ε να του δώσει το ελεύθερο να πάρει τα βουνά. Με τα πολλά τα καταφέρνει. Ο Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός αποτελεί αποκλειστικά δικό του δημιούργημα. Κυριακή 7 Ιουνίου του 1942, ο Άρης μπαίνει στην Δομνίστα της Ευρυτανίας. Ανακοινώνει την επανάσταση για αποτίναξη της σκλαβιάς του έθνους και για την ανεξαρτησία του. Ο αγώνας του Ε.Α.Μ, λέει ο Άρης πλέον, είναι αγώνας εθνικοαπελευθερωτικός, όλοι μαζί ενωμένοι κατά του κατακτητή. Ούτε κομμουνισμός, είτε προλεταριάτα ούτε τίποτα. Λευτεριά και Δημοκρατία για την πατρίδα. Η συντήρηση μέχρι και σήμερα μιλά για εαμοβούλγαρους, κομμούνια και απάτριδες. Αλλά ξεχνά ότι πάνω από όλους το κεφάλαιο είναι αυτό που δεν έχει πατρίδα.

9 Σεπτεμβρίου του 1942. Ο Άρης με τους πρώτους αντάρτες του χτυπά τους Ιταλούς. Η Ελλάδα ξαναμπαίνει οργανωμένα στον πόλεμο. Σπιθαμή σπιθαμή, μέτρο το μέτρο, σταγόνα την σταγόνα, ανάσα την ανάσα, γη, ουρανός και θάλασσα της Ελλάδας λευτερώνονται. Εκτός από μερικές περιοχές της Ηπείρου, όπου επικρατεί ο Ε.Δ.Ε.Σ, όλη η υπόλοιπη Ελλάδα έχει ενταχθεί στο Ε.Α.Μ. Με πορείες, απεργίες, δολιοφθορά και κυρίως με τους «αντάρτες να σέρνουν ψηλά τον χορό» οι κατακτητές βρίσκουν τον μπελά τους. Αλλά όχι μόνο αυτοί.

Με την κατάληψη της χώρας από τους Γερμανούς ο μισέλληνας Βασιλιάς της Ελλάδας μαζί με τις ηγεσίες των αστικών κομμάτων καταλήγουν στην Μέση Ανατολή. Ούτε λόγος βέβαια να πιέσουν για εγκατάσταση στην Κύπρο. Φαίνεται πώς η εθνικοφροσύνη τους, τους επιβάλλει άλλα… Από την Μέση Ανατολή προσφέρουν γη και ύδωρ στους Άγγλους ώστε μετά την απελευθέρωση να μην χάσουν τα πόστα τους. Γιατί μαζί με τους κατακτητές στην Ελλάδα πεθαίνει και η αδράνεια του λαού. Και φοβούνται πολύ το γεγονός πώς ο λαός ξυπνά. Έτσι προπαγανδίζοντας κατά του Ε.Α.Μ και εξαγοράζοντας τον Ζέρβα (Ε.Δ.Ε.Σ) και χρησιμοποιώντας τα τάγματα ασφαλείας Άγγλοι και από πίσω τους τα αστικά κόμματα με τον λίγο τότε Γεώργιο Παπανδρέου προσπαθούν να θάψουν το Ε.Α.Μ. Το ίδιο κάνει και η ηγεσία του Ε.Α.Μ και του Κ.Κ.Ε που εξαιτίας της προσκόλλησης της στην Σοβιετική Ένωση για καθορισμό πολιτικής θάβει κυριολεκτικά το κίνημα σε Καζέρτα και Λίβανο. Οι υπαναχωρήσεις τους ασύλληπτες.

Ο Άρης όμως δεν μασά. Παρότι κυνηγιέται συνεχώς από την κομπλεξική ηγεσία του Κ.Κ. (Σιάντος –Ιωαννίδης) δεν το βάζει κάτω. Τον στέλνουν στην Πελοπόννησο με σκοπό να χαθεί, καθώς εκεί οι Γερμανοί με τους ταγματασφαλίτες είναι ισχυρότατοι και ο Ε.Λ.Α.Σ αδύναμος. Μέσα σε τρεις μήνες ο Άρης αναγκάζει τους Γερμανούς να κηρύξουν την Πελοπόννησο σαν πολεμική περιοχή, ως μετώπιο δηλαδή. Η τιμή είναι μεγάλη. Παράλληλα κόβει μαχαίρι τις ακρότητες του εφεδρικού Ε.Λ.Α.Σ κατά των οικογενειών των προδοτών. Είναι θρύλος πλέον, όπου πάει ανάβει την φλόγα της λευτεριάς και της ανεξαρτησίας. Δίνει στον λαό, πρώτος αυτός, την δυνατότητα στην δημοκρατία και στο θάψιμο του ανάλγητου κράτους των Αθηνών. Όπως είπε ο σημαντικότερος ίσως βιογράφος του, Διονύσης Χαριτόπουλος, «για πρώτη φορά μαζί του στα βουνά ή Ελλάδα έκανε ασκήσεις ελευθέρων αναπνοών».

Στις 14 Οκτωβρίου η Αθήνα είναι ελεύθερη. Στις 18 όχι. Έφτασαν οι Άγγλοι…
Παρότι ο Άρης παρακαλεί για να καταλάβουν την Αθήνα κάποιοι ηλίθιοι το αρνούνται επειδή ο Στάλιν θεωρεί τους Άγγλους συμμάχους. Στις 4 Δεκεμβρίου ο λαός υπό την αγκαλιά του Ε.Α.Μ κάνει πορεία στην Αθήνα. Οι χίτες του σωτήρα Γρίβα χτυπάνε στο ψαχνό. Πολλοί οι νεκροί. Την επομένη το ίδιο. Ο Παπανδρέου σιωπά, ο Γρίβας σώζεται από τους Άγγλους την τελευταία στιγμή. Τα Δεκεμβριανά ξεκινούν με τον Ε.Λ.Α.Σ Αθήνας υπό μια απαράδεκτη ηγεσία. Και τον Άρη σταλμένο στην Ήπειρο για να εξαλείψει τον Ε.Δ.Ε.Σ. Μέσα σε λίγες μέρες ο διαλυμένος Ε.Δ.Ε.Σ υποχωρεί στην Κέρκυρα. Τιμή στους απλούς Εδεσίτες που πολέμησαν τους Γερμανούς. Ο απλός αντάρτης όπου και να ανήκε είναι άκριτος. Η ηγεσία του Ζέρβα όμως υπήρξε προδοτική και κατάπτυστη. Πίσω στην Αθήνα οι αριθμοί των Εγγλέζων είναι συντριπτικά ανώτεροι. Μέσα σε ένα μήνα η Αθήνα καταλαμβάνεται πλήρως και ο Ε.Λ.Α.Σ της υποχωρεί. Τίποτα δεν έχει χαθεί ακόμα. Χιλιάδες οι αδάμαστοι αντάρτες του Ε.Λ.Α.Σ, στο 1 εκατομμύριο τα μέλη του Ε.Α.Μ. Και όπως η ηγεσία δεν βάζει μυαλό. Υπογράφει την συνθήκη της Βάρκιζας που θάβει μια για πάντα το λαϊκό κίνημα καθώς το αφήνει βορά στους Άγγλους και τους εγχώριους ελληνόφωνους φασίστες. Ο νικητής παραδίδει τα όπλα στον ηττημένο…

Ο Άρης αρνείται να συμμορφωθεί. Ιδρύει το Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας και τον Νέο Ε.Λ.Α.Σ με σκοπό να εκδιωχθούν οι Άγγλοι από την χώρα. Το Κ.Κ.Ε τον αποκηρύσσει. Λίγοι οι πιστοί που τον ακολουθούν. Κυνηγημένος από εχθρούς και φίλους, την 16 Ιουνίου του 1945 στην Μεσούντα ο Άρης επιβεβαιώνει τα λόγια του. Αυτοκτονεί, καταδιωκόμενος από τους φασίστες… Μαζί του και ο υπασπιστής του ο Τζαβέλας. Από την αρχή του αντάρτικου το έλεγε. Ακόμα και σε αυτό το αισθητήριο του υπήρξε αλάνθαστο… Ο Άρης άργησε να παρατήσει την ηγεσία του κόμματος έμεινε αφελώς πιστός σε αυτήν. Και αυτή τον έστειλε εκεί που αυτός ευχόταν στους πολεμιστές του: στα γουναράδικα (στα σφαγεία δηλαδή). Μα οι φήμες λένε ακόμα και σήμερα ότι ο Άρης ζει, πολλοί τον έχουν δει και οι αλαφροΐσκιωτοι του μιλάνε. Περιμένει, λένε την κατάλληλη ώρα… Άλλοι πάλι τον έχουν άγιο στα εικονοστάσια τους. Μαζί του πέθανε η Λεύτερη Ελλάδα. Και μαζί της η Κύπρος, η Β. Ήπειρος και γενικά η εθνική ανεξαρτησία και η λαϊκή κυριαρχία. Μαζί του πέθανε το όραμα του λαού για κοινωνική απελευθέρωση και προκοπή. Αν πέθανε βέβαια…
Καλή αντάμωση στα Γουναράδικα Αρχηγέ…

Δεν ξανακάνει μάνα τέτοιο γιο…
Η ετυμηγορία των ανταρτών του.           Δημοκρατική Κίνηση Κυπρίων Φοιτητών ΑΓΩΝΑΣ