Για όσους δεν γνωρίζουν, αναφέρω ότι τα τζιτζίκια που ακούμε το καλοκαίρι, ζουν την τελευταία περίοδο της ζωής τους, κατά την οποία γίνεται και η αναπαραγωγή. Όλα τους τα χρόνια (από 13 έως 18) τα έχουν περάσει ως προνύμφες μέσα στη γη. Και μόνο το τελευταίο καλοκαίρι της ζωής τους βλέπουν στο φως της μέρας και τη χαρά της υπέργειας ζωής.
Σήμερα λοιπόν άκουσα το πρώτο τζιτζίκι για φέτος. Το μονότονο τερέρισμά του ένιωσα για πρώτη φορά ότι μου απευθύνεται προσωπικά. Ένιωσα σαν να μου έλεγε ότι η ζωή είναι πολύ όμορφη, σαν να μου ευχόταν καλό καλοκαίρι, καλή απελευθέρωση και για μένα. Για όλους μας. Που τόσες δεκαετίες ζούμε κι εμείς κάτω από τα πηχτά σκοτάδια της διαφθοράς, της διαπλοκής, της οικογενειοκρατίας, της πολιτικής ρεμούλας, της λαμογιάς. Που είμαστε τόσα χρόνια δέσμιοι των αθλίων της πολιτικής αλλά και του υποτελούς εαυτού μας. Υπήκοοι πιστοί ενός διεφθαρμένου καθεστώτος, το οποίο δημιουργήσαμε και κλειστήκαμε μέσα του ως προνύμφες Πολιτών.
Ήταν σαν να μου λέει ο τζίτζικας πως ήρθε πλέον η ώρα μας. Ένας ένας κι εμείς να κόβουμε τα δεσμά μας με το σκοτεινό παρελθόν, να σπάμε τα στεγανά μας, να ανεβαίνουμε θαρραλέα στο φως και να απελευθερωνόμαστε από το άκαμπτο κέλυφος του Υπηκόου, που μας κάλυπτε τόσα χρόνια. Να γινόμαστε πλέον Πολίτες.
Ένας ένας λοιπόν, ως τη μέρα των εκλογών, ας πάρουμε τη μεγάλη απόφαση. Ας ακολουθήσουμε τον δρόμο των τζιτζικιών κι ας βγούμε από το καβούκι μας. Δεν χρειάζεται να νιώσουμε πως πλησιάζει το τέλος μας για να σπάσουμε τις αλυσίδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου