Στα νησιά Galapagos

 Της Αννίτας Λουδάρου   Την πρωτοσυνάντησα στην Κυψέλη. Ζεμένη στην φθαρμένη τσάντα της, γεμάτη πεθαμένα έγγραφα και έντυπα, γυρνούσε από την δουλειά της. Έκανε πάντα την ίδια διαδρομή. Ο ζυγόδεσμος , ο ομφάλιος λώρος που την ένωνε με την τσάντα, περασμένος στον ώμο της. Δεν εμπιστευότανε πλέον τα χέρια της.
     Ντυμένη σκούρα και βαρύτατα ηλικιωμένη. Πόσων χρονών άραγε ; Τα μαλλιά πεισματικά πιασμένα, περιφρουρούσαν το πρόσωπο , έτσι που να στέκει αφιλόξενο στην ξένη ματιά. Το πρόσωπο και η έκφραση του, είναι από τα λίγα που αποτελούν ιερή ιδιότητα του φέροντος....
Γι'αυτό και ένιωθα πάντα παραβίαση ασύλου , την απόπειρα εισβολής σε έκφραση προσώπου , που επιθυμεί να παραμείνει κλειστό.
     Αργότερα ξαναείδα την βαρύτατα ηλικιωμένη γυναίκα στην Κάνιγγος , στην Κλαυθμώνος, στα Ιλίσια. Σκούρα πάντα ντυμένη , υπέργηρη , υποζύγιο με την ίδια  τσάντα, φορτωμένη νεκρά έντυπα , να γυρνά από την δουλειά που όλο και λιγόστευε και όλο και τελείωνε. Ως που θα σωζόταν κάποια στιγμή εντελώς.
     Ίσως όμως και να μην ήταν η ίδια , αλλά δυο, τρεις γυναίκες γριές , που κέρδιζαν τον επιούσιο με τον ίδιο τρόπο. Για σήμερα , αλλά για αύριο δεν ήξεραν.
Δεν έμεινα έντιμη μέχρι το τέλος. Την κοίταξα , παραβίασα το άδυτο του προσώπου της , να δω την έκφραση της. Και δεν είχε καμία έκφραση.Δεν υπέφερε. Δεν αγκομαχούσε. Μόνο μαχόταν. Επέμενε να ζήσει. Κέρδιζε άλλο ένα βήμα. Μετατόπιζε άλλο ένα μέτρο  το φορτίο της, προς τον προορισμό του. Πραγματοποιούσε μια αλυσίδα από αγώνες και γι΄ αυτό δεν της περίσσευαν περιθώρια να φοράει έκφραση. Λησμονούσε να υποφέρει και να λυπάται. Πάνω της, με το ίδιο λουρί της τσάντας, βασίζονταν και άλλα στόματα, τώρα πια.
     Και μου θύμισε μια γνωστή μου χελώνα, που επιβίωνε σε ένα αιχμηρό δασύλιο κοντά στο σπίτι μου, ποιός ξέρει πως. Το καλοκαίρι  χωρίς βροχές. Το καβούκι της κατασημαδεμένο με επουλωμένες ραγισματιές. Συχνά την έβρισκα ανάσκελα . Ζαβολιά μικρών παιδιών . Ίσως και να έμενε στην στάση αυτή για μέρες. Και δεν είχε καμιά έκφραση . Δεν λυπόταν , ούτε φοβότανε. ( Βέβαια καλύτερα θα εξιχνίαζε μια άλλη χελώνα , την έκφραση τούτης της χελώνας ). Μόνο προσπαθούσε να ζήσει. Κουνούσε τα πόδια της , χωρίς καμιά σπουδαία επιτηδειότητα , σίγουρη πως αυτή η κίνηση , δεν θα την επαναφέρει στην σωστή της θέση. Όμως τα κουνούσε. Μια μέρα την είδα να προχωρά προς την άσφαλτο της λεωφόρου. Ποτέ μου δεν έχω δει άτομο ( ναι άτομο ήταν) , τόσο αποφασισμένο.
     Προχθές ξανασυνάντησα πάλι την γυναίκα-υποζύγιο στην Ιπποκράτους. Τραβούσε το φορτίο της νικώντας τον δρόμο  βήμα -βήμα. Με τυφλή απόφαση να ζήσει. Όπως η χελώνα που προχωρούσε προς τη άσφαλτο. Ονειρευόμενη πως ζει ξένιαστη στα νησιά  Galapagos.

Ζωγραφική Joshua Miles

http://joshuamiels.com/22895/paintings