 |
| by Виктория Роготнева |
Πάνω στην υγρή σκοτεινή διαδρομή σου
αφήνει το φεγγάρι την φεγγαρόσκονή του
να σχηματίσει ασημένιο μονοπάτι
από μένα προς εσένα
Ας μπορούσα να περπατήσω πάνω του
αθόρυβα, ανάλαφρα σαν αερικό
ανθρώπου μάτι να μην μ' έβλεπε.....
μόνο το φεγγαράκι ο οδηγός
κι η νύχτα η προστάτιδα
Να σ' έφτανα εκεί, που ανενόχλητος
σπαταλιέσαι
και πλημμυρισμένος από πανικό
αδικοχαρίζεσαι
να σου ψιθύριζα χαϊδεύοντας
με τα χείλη μου τ' αφτί σου
"Σ' αγαπώ"
Κι έπειτα, το ίδιο αθόρυβα να έφευγα
Ίσως και να σε τάραζα
ίσως και να σε ξύπναγα από τον λήθαργό σου
Κι αν δεν μ' αναζητούσες
τουλάχιστον θα μ' είχες αισθανθεί
κι εγώ θα είχα γίνει για λίγο θεός
και άγγελός σου Κατερινα Βανδουλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου