Η Sahar Vardi, 21 ετών, είναι ακτιβίστρια για την ειρήνη από την Ιερουσαλήμ. Επί περισσότερα από 7 χρόνια δραστηριοποιείται σε διάφορες ομάδες ενάντια στην κατοχή της Παλαιστίνης, όπως οι Αναρχικοί ενάντια στο Τείχος, Taayush, New Profile και πολλές άλλες. Τον Αύγουστο του 2008 αρνήθηκε να υπηρετήσει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία.......
Σε επιστολή της προς το Υπουργείο Άμυνας, όπου διακήρυττε την άρνησή της, έγραψε μεταξύ άλλων: «Συνειδητοποιώ ότι ο στρατιώτης στο σημείου ελέγχου («checkpoint») δεν είναι υπεύθυνος για την οικτρή πολιτική της καταπίεσης των παλαιστινίων αμάχων, αλλά παρόλα αυτά, δεν μπορώ να απαλλάξω αυτόν τον στρατιώτη από τις ευθύνες για τις δικές του πράξεις… Εννοώ την ανθρώπινη ευθύνη να μην κάνεις να υποφέρει ένα άλλο ανθρώπινο ον». Η Sahar Vardi έχει καταδικαστεί 6 φορές, 3 σε σύντομες φυλακίσεις, και τις υπόλοιπες σε κράτηση σε στρατιωτική βάση.
Με αφορμή τον ερχομό της Sahar Vardi παρουσιάζουμε ένα παλαιότερο άρθρο της που ασχολείται και με το ζήτημα του ισραηλινού απαρτχάιντ στην Παλαιστίνη.
Ισραηλινοί αρνητές ακολουθούν τα νοτιοαφρικανικά βήματα στον αγώνα ενάντια στο απαρτχάιντ.
της Sahar Vardi, 21 Οκτωβρίου 2009, Mondoweiss
Οι Shministim είμαστε αντιρρησίες συνείδησης. Είμαστε Ισραηλινοί τελειόφοιτοι λυκείου που αρνούμαστε να καταταγούμε στο στρατό και ως αποτέλεσμα, φυλακιζόμαστε επανειλημμένα. Δε θα πάρουμε μέρος στην κατοχή ενός άλλου λαού, των Παλαιστινίων, ιδιαίτερα όταν κάνοντας κάτι τέτοιο αυτό αντιβαίνει στις ανθρώπινες αξίες και δεν μπορεί να εξηγηθεί στη βάση της ασφάλειας. Είμαι τώρα 19 [ετών] και έχω φυλακιστεί τρεις φορές για την άρνησή μου, συνήθως σε απομόνωση επειδή αρνούμαι να φορέσω στρατιωτική στολή στη φυλακή.
Οι φίλοι μου κι εγώ διεξάγουμε περιοδείες για ομιλίες στις ΗΠΑ και τη Νότια Αφρική. Οι Νοτιοαφρικανοί αμφιτρύωνές μας είναι η Καμπάνια Τερματίστε τη Στράτευση [ECC] , καθώς γιορτάζουν τα 25 χρόνια από την έναρξη της καμπάνιας τους ενάντια στην στρατιωτική θητεία του απαρτχάιντ.
Η αντίθεση στις αντιδράσεις και την κάλυψη από τα μέσα είναι συναρπαστική. Στις ΗΠΑ οι φίλοι μας ήρθαν σε επαφή με ειλικρινή ακροατήρια, αλλά σε μεγάλο βαθμό αγνοήθηκαν από τα κυρίαρχα μέσα. Στη Νότια Αφρική τα μέσα ήθελαν να ακούσουν την ιστορία μας, αλλά κατά τη διάρκεια δημόσιων ομιλιών συναντήσαμε είτε έντονο ενδιαφέρον είτε κακομεταχείριση και περιφρόνηση. Και ενώ οι πολλές εκδηλώσεις στα κολλέγια των ΗΠΑ απέσπασαν μικρή αντίδραση από τον ισραηλινό τύπο, το ταξίδι μας στη Νότια Αφρική κυριάρχησε στους τίτλους των πιο δημοφιλών ειδησεογραφικών ιστοσελίδων, και συγκέντρωσε άρθρα στις μεγάλες καθημερινές εφημερίδες.
Η εκρηκτική αντίδραση στην παραμονή μας στη Νότια Αφρική εξηγείται από το γεγονός ότι οι Ισραηλινοί είναι αλλεργικοί να μιλούν για την Νότια Αφρική. Το φάντασμα του Απαρτχάιντ στοιχειώνει την ισραηλινή ελίτ γιατί ξέρουν ότι αυτό είναι που υφίσταται, σε τροποποιημένη μορφή, στα κατεχόμενα εδάφη. Ο Shulamit Aloni, ο πρώην υπουργός παιδείας μας, δήλωσε ότι το Ισραήλ «εφαρμόζει τη δική του, ιδιαίτερα βίαιη, μορφή Απαρτχάιντ στον ιθαγενή παλαιστινιακό πληθυσμό».
Ο Michael Ben-Yair, ένας πρώην γενικός εισαγγελέας του Ισραήλ, εξέθεσε ξεκάθαρα την άποψή του ότι το Ισραήλ εγκαθιδρύει «ένα καθεστώς απαρτχάιντ στα κατεχόμενα εδάφη». Ο Ami Ayalon, Ισραηλινός ναύαρχος και πρώην επικεφαλής εσωτερικής ασφάλειας δήλωσε: «Το Ισραήλ θα πρέπει να αποφασίσει γρήγορα σε τι είδους περιβάλλον θέλει να ζήσει γιατί το τωρινό μοντέλο, το οποίο έχει κάποια χαρακτηριστικά απαρτχάιντ, δεν είναι συμβατό με τις εβραϊκές αρχές.». Ο δημοσιογράφος Ντάνυ Ρούμπινστάιν δήλωσε κατά την διάσκεψη του ΟΗΕ στις Βρυξέλλες: «Το Ισραήλ σήμερα είναι ένα κράτος απαρτχάιντ με τέσσερις διαφορετικές παλαιστινιακές ομάδες: αυτούς στη Γάζα, την Ανατολική Ιερουσαλήμ, τη Δυτική Όχθη και τους Ισραηλινούς Παλαιστίνιους, η κάθε μία από τις οποίες έχει διαφορετικό στάτους.» Ακόμα και η κορυφαία εφημερίδα Χααρέτζ έγραψε ένα κύριο άρθρο πέρυσι λέγοντας «Η μεταβατική πολιτική κατάσταση στα [κατεχόμενα] εδάφη έχει αποκρυσταλλωθεί σε ένα είδος απαρτχάιντ που συνεχίζεται επί 40 χρόνια».
Μετά από τέτοιες κατηγορηματικές δηλώσεις, είναι ζωτικής σημασίας να αναγνωρίσουμε την διπλή φύση του Ισραήλ, τόσο ως παράδεισος για τους Εβραίους που ξέφευγαν από τις διώξεις πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όσο και ως αποικιοκράτης παραβιαστής του διεθνούς δικαίου που συμπεριφέρεται με ατιμωρησία και χρησιμοποιεί τα δεινά των Εβραίων ως δικαιολογία.
Εκείνοι που αρνούμαστε να υπηρετήσουμε στο στρατό, έχουμε όλοι δει το σύστημα ελέγχου και τη διαδικασία στέρησης με τα ίδια μας τα μάτια. Οι περισσότεροι Ισραηλινοί όχι. Όπως οι περισσότεροι λευκοί Νοτιοαφρικανοί, ακόμα και σήμερα, οι περισσότεροι από εμάς δεν γνωρίζουμε πως είναι η ζωή μία ώρα από τα σπίτια μας.
Μια από τις πρώτες μου επαφές με την παλαιστινιακή ζωή πριν από πάνω από 6 χρόνια, ήταν μια επίσκεψη σε μια μικρή παλαιστινιακή κοινότητα νοτιο-ανατολικά της Ιερουσαλήμ.
Δεν ήταν διαφορετικοί με κανέναν τρόπο, από τους ανθρώπους που γνώριζα από το σπίτι. Μισούσαμε ακόμα και τα ίδια μαθήματα στο σχολείο. Αλλά, εγώ είχα δικαίωμα να έρθω στα σπίτια τους, να τους συναντήσω και να επιστρέψω σπίτι. Εκείνοι όχι μόνο δεν είχαν το δικαίωμα να με επισκεφθούν στο σπίτι μου, αλλά δεν είχαν ούτε καν το νόμιμο δικαίωμα να ζήσουν στα δικά τους σπίτια, καθώς αυτά είχαν χτιστεί χωρίς άδειες και ήταν έτσι υπό διαρκή απειλή κατεδάφισης.
Το σοκ δεν ήταν από τη βαναυσότητα της κατοχής ή από έναν συγκεκριμένο στρατιώτη, αλλά από το να βλέπεις την καθημερινή κατάσταση του να περνούν από τα checkpoints, να φοβούνται ότι θα κατεδαφιστούν τα σπίτια τους και να ξέρουν ότι κάθε 18χρονος στρατιώτης έχει την δύναμη να ελέγξει τη ζωή τους. Δε θα μπορούσα να φέρω τον εαυτό μου σ’ αυτή τη θέση του στρατιώτη και να έχω τόση δύναμη πάνω στους ανθρώπους που είναι ίσοι μ’ εμένα.
Μια εβδομάδα πριν έρθω στη Νότια Αφρική πήγα με μερικούς φίλους από το κέντρο του Τελ Αβίβ, μια πόλη που ποτέ δεν κοιμάται, στους χωρίς φως δρόμους του Bil’ in, ένα χωριό που αγωνίζεται για πάνω από πέντε χρόνια ενάντια στον διαχωριστικό φράχτη που κλέβει το 40% της γης του. Αυτό το χωριό έχει γίνει ένα σύμβολο αυτού του αγώνα όχι μόνο επειδή συνεχίζει να αγωνίζεται γι’ αυτό που είναι σωστό ακόμα και όταν οι στρατιώτες συλλαμβάνουν τους οργανωτές και πυροβολούν τους διαδηλωτές, όχι μόνο γιατί έχουν επιλέξει έναν μη ένοπλο αγώνα, αλλά γιατί έχουν επιλέξει έναν κοινό αγώνα.
Το γεγονός ότι εμείς οι Ισραηλινοί κοιμόμαστε στα σπίτια των Παλαιστινίων συντρόφων μας για να αποτρέψουμε τις συλλήψεις τους και ότι μαζί με αυτούς κάνουμε πορείες ζητώντας την επιστροφή της γης τους, έχει, στην πράξη, νικήσει τον σκοπό αυτού του τείχους εναντίον του οποίου παλεύουμε: το διαχωρισμό.
Ακτιβιστές όπως ο Μοχάμεντ Κατίμπ και ο Έζρα Νάουι, από αντίθετες κοινωνίες, και οι δύο υπό τη διαρκή απειλή αυθαίρετης σύλληψης και παρενόχλησης, δείχνουν ότι ένα διαφορετικό μέλλον είναι εφικτό.
Όταν ήμασταν στην Νότια Αφρική συμμετείχαμε στη Διάλεξη στη Μνήμη του Άσλεϊ Κρίελ. Ο Άσλεϊ αγωνίστηκε ενάντια στα «προνόμια» που του πρόσφερε ως «εγχρώμου» το σύστημα των τριών κοινοβουλίων. Συνέδεσε το μέλλον του με την ανελεύθερη πλειοψηφία και σκοτώθηκε πριν από τα 21α γενέθλιά του.
Μάθαμε επίσης για άλλους ήρωες. Ο Νηλ Άγγετ ήταν ένας νεαρός λευκός γιατρός στο νοσοκομείο Μπαραγκουάναθ του Σοβέτο, ο οποίος συνειδητοποίησε ότι οι συνθήκες εργασίας έκαναν τους ανθρώπους να αρρωσταίνουν και έτσι βοήθησε τους εργάτες να οργανωθούν σε συνδικάτα. Βασανίστηκε και βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του. Στην κηδεία του παρέστησαν 6.000 μαύρες νοσοκόμες και εργάτες και την ακολούθησε μια πανεθνική στάση εργασίας, ένα κομβικό γεγονός στο να ενωθούν τα συνδικάτα.
Η Μαίρη Μάνινγκ ήταν μια υπάλληλος σε κατάστημα στο Δουβλίνο, στην Ιρλανδία που ποτέ δεν είχε βρεθεί στη Νότια Αφρική. Το 1984 αρνήθηκε να πουλήσει νοτιοαφρικανικά πορτοκάλια. Όταν τέθηκε σε διαθεσιμότητα, 11 συνάδελφοί της έφυγαν μαζί της και διατήρησαν μια απεργία κάθε μέρα επί δύο χρόνια μέχρι που η ιρλανδική κυβέρνηση, με μία ψήφο, συμφώνησε σε ένα γενικό μποϊκοτάζ των αγαθών από το απαρτχάιντ.
Ο Άσλεϊ βοήθησε τον καταπιεσμένο λαό να ενωθεί, ο Άγγετ έδειξε ότι λευκοί και μαύροι μπορούν να είναι φίλοι ο ένας με τον άλλο, και η Μαίρη Μάνινγκ απέδειξε ότι ο κόσμος νοιάζεται γιατί η αδικία θίγει όλη την ανθρωπότητα. Έχουμε καλέσει για ένα παρόμοιο μποϊκοτάζ των ισραηλινών αγαθών που σχετίζονται με τους εποικισμούς και το στρατό.
Η ομιλία σε νεαρούς ήταν η καλύτερη στιγμή του καιρού που περάσαμε στη Νότια Αφρική. Παρόλο που μας απαγορεύτηκε να μιλήσουμε σε εβραϊκά σχολεία, συναντήσαμε πολλούς φοιτητές από την Herzlia που νοιάζονται για την ισότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Εάν η γενιά μας θέλει να δει μια νέα πραγματικότητα ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους θα πρέπει να λάβει την υποστήριξη ολόκληρου του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων Εβραίων, Μουσουλμάνων, Χριστιανών, άθεων και κάθε άλλης θρησκείας, χρώματος και πίστης.
Η Sahar Vardi, 19, είναι μια Εβραία Ισραηλινή αντιρρησίας συνείδησης που έχει φυλακιστεί τρεις φορές εξαιτίας της άρνησής της να καταταγεί στον ισραηλινό στρατό. Ως μέλος των Shministim έχει πρόσφατα επισκεφθεί τη Νότια Αφρική. Σύλλογος Ιντιφάντα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου