Σαν όλα μέσα τους να κοιτούν προς τα πίσω. Και δεν μιλώ μονάχα για την συνήθη καχυποψία που γενικώς παραδέρνει , την δηλητηριώδη υπόνοια ότι ο κάθε "άλλος", μπορεί να είναι επικίνδυνος ασχέτως του τι φαίνεται. Μιλώ για το κενό. Για το κενό του μηδέν. Το μηδέν που παίρνει σαν έκφραση , την πολιτική άρνησης χωρίς θετική αντιπρόταση . Όταν λείπει βλέπεις η πνοή του νοήματος κάθε ανορθωτική προσπάθεια , που ζητά να υπερβεί τα δεδομένα είναι καταδικασμένη. Μένουν για άλλη μια φορά ανυπόχρεοι , κολλημένοι στις δεδομένες αντιλήψεις , ώστε να μην χρειασθεί να πράξουν, ούτε ν΄αλλάξουν. Και γλυστρά μέσα από τα χέρια της αριστεράς η ιστορική ευκαιρία συννενόησης. Από τον χώρο εκείνο , που ελπίζαμε να μπορέσει να μετατραπεί σε χρόνο.....
Γιατί ελπίδες έχεις , από εκεί που τα νερά ήθελες να πιστεύεις πως δεν λιμνιάζουν και μπορούν να φέρνουν ανέμους δυνατούς, ανάταξης. Τώρα γιατί δεν μπορεί η αριστερά να διαχειρισθεί το πλειοψηφικό της ποσοστό ;
Δεν μπορεί να πιστέψει ο ένας τον άλλο. Αυτό δηλαδή που συμβαίνει και με τους περισσότερους από μας τους ίδιους. Κλεινόμαστε υπέρήφανοι ή μη στον εαυτό μας και κοιτάμε το μισό , ιδιοτελές συμφέρον, αυτό που υποκατέστησε το κοινό συμφέρον. Αποκλεινόμαστε, στοιχειωμένοι σε κάποιο περιθώριο. Καθώς φαίνεται ο χρόνος που μας αφορά , έχει μονάχα παρόν και για τους πόνους μας το νοσταλγικό παρελθόν. Στήλες άλατος μέσα στην ροή του χρόνου.
Γιατί αν είχαν εμπιστοσύνη στους ίδιους, σ' εμας και στους άλλους , θα είχαν εμπιστοσύνη και στην δυνατότητα. Θα άνοιγε τότε ο χρόνος και θα αποκτούσε την μορφή μέλλοντος. Αντί για αλληλοεμπιστοσύνη, τελικά με την βοήθεια και της συνήθειας , για άλλη μια φορά μας κυβερνά η μοίρα. Πόσο κλειστός είναι στα αλήθεια ο χρόνος τους. Εκεί μέσα στο κλειστό χρόνο ζούμε στις ψευδαίσθήσεις μας , που δεν μπορούμε να τις μετατρέψουμε σε όνειρα. Γιατί το όνειρο, θέλει να υπηρετούμε το εμείς, θέλει υπέρβαση, θέλει υπευθυνότητα.
Ένα καλό παράδειγμα του εμείς και ο χρόνος , είναι η εγκατάλειψη του δημόσιου χώρου. Κάθε οραματισμός εξανεμίσθηκε , δεκαετίες τώρα, εν ονόματι της απόκτησης ακινήτου. Ενός ακινήτου που θα μας βοηθούσε να δαμάσουμε και πάλυ το χρόνο. Το ακίνητο που θα μας έφερνε αναγνώριση και ασφάλεια . Το μερικό συμφέρον. Τι να σου κάνει ένας Άρης Κωνσταντινίδης και ο μινιμαλιστικός μοντερνισμός του, μπροστά στην πελώρια ανάγκη μας για κοινωνική διάκριση μέσω του ακινήτου μας . Φθάνει να ρίξουμε μια ματιά στην αποπνεικτική εγκατάλειψη του δημόσιου χώρου. Σαν την εικόνα , των υπερπολυτελών αυτοκινήτων που έτρεχαν στους τρισάθλιους δρόμους.
Πως να συννενοηθούν οι εγκλεισμένοι στο τώρα, πολιτικοί μας. Παραμένουν δεμένοι στις δεδομένες αντιλήψεις τους. Αφού δεν μπορούν να οραματισθούν το κοινό μέλλον, υπνοβατούν στο παρόν. Παραμένοντας στην ανευθυνότητα και στην δυσπιστία , δεν μπορούν να συνυπάρξουν με ειλικρίνια στο δημόσιο βίο. Ο υπεύθυνος μπορεί να εμπιστεύεται , ο ανεύθυνος είναι εκ του προοιμίου καχύποπτος. Αυτή άλλωστε είναι η μακάρια προοπτική της ακινησίας της στήλης άλατος , που μας κυβερνά μέχρι τώρα, χωρίς μεθοδικότητα, προγραμματισμό, πρόβλεψη. Δεν συννενοούνται γιατί γύρω τους είναι εκμηδενισμένη η ροή του χρόνου.
Κάτι σαν το φάντασμα του εργοστασίου της ζυθοποιίας του Φιξ στην Λεωφόρου Συγγρού. Παλεύει εδώ και χρόνια να βρει την θέση που του αξίζει στη δημόσια ζωή μας και στις καρδιές μας. Ένα κτίριο που κάποτε προσπάθησε να κάνει την υπέρβαση στο περιβάλλον του. Μα δεν καταφέραμε ποτέ να εντάξουμε την υπέρβαση στην ζωή μας, μέχρι τώρα.
Μας μένει η ελπίδα. Οι αλλαγές στην επιφάνεια , που αναγγέλουν και αλλαγές στο βάθος , να έχουν διάρκεια , να απλωθούν στο χρόνο . Ο εσωτερικός δυναμίτης των πραγμάτων και των γεγονότων να μπολιάσει την πραγματικότητα, ώστε να δυναμώσει η αναστοχαστική μας ικανότητα. Έτσι που η κίνηση να γίνει από τα κάτω αλλά και από τα μέσα Ώστε οι ανατροπές να είναι μονόδρομος και να επιβάλλουν πολιτικούς που χαίρονται να είναι υπεύθυνοι. Ανν Λου
Φωτογαρφία Stanco Abadzic
http://www.vervegallery.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου