Στην Ιταλία δε φοβούνται να χρεώσουν προσωπικές ευθύνες για τις αυτοκτονίες πολιτών. Στην Ελλάδα, τα κόμματα τρέμουν να το κάνουν, για να μη χαλάσει η σούπα τους. Μια σούπα που μαγειρεύεται από πολλές κουτάλες.
Στην Ελλάδα, ο Βαγγέλης Βενιζέλος ζήτησε να «στοχαστούμε γύρω από την κατάσταση της χώρας και της κοινωνίας μας με όρους εθνικής αλληλεγγύης και συνοχής»....
Ο Αντώνης Σαμαράς δήλωσε πως «θάνατος δεν είναι μόνο η πτώχευση, αλλά και το να ζει κανείς χωρίς ελπίδα». Το ΚΚΕ ανέφερε «Οι συνένοχοι και συνυπεύθυνοι για τα δεινά και την απελπισία του ελληνικού λαού, αυτοί που επιτίθενται με συκοφαντίες και ψέματα σε κάθε τμήμα εργαζομένων που αντιπαλεύει τη φτώχεια, θα έπρεπε τουλάχιστον να σιωπούν μπροστά στα αποτρόπαια αποτελέσματα της καπιταλιστικής κρίσης και της πολιτικής τους, αντί να παριστάνουν τους σωτήρες και τους ευαίσθητους».
Στην ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται: «Είναι καιρός να σταματήσει η βάρβαρη πολιτική που καταδικάζει το λαό στη χώρα μας, αλλά και τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς στη φτώχεια και την απόγνωση».
Το ΛΑΟΣ μέσω του Γιώργου Καρατζαφέρη ανέφερε: «Συνείδηση με συνείδηση έχει διαφορά. Η σφαίρα το πρωί στην πλατεία Συντάγματος πρέπει να χτύπησε κατευθείαν τη συνείδηση του πολιτικού κόσμου και πρέπει όλοι να αισθανθούμε πίσω από τη σκανδάλη. Ένας αυτόχειρας δεν είναι απλά ένας νεκρός».
Οι Οικολόγοι – Πράσινοι τόνισαν «Πρέπει να τιμωρηθούν όλοι όσοι μας έφεραν ως εδώ, προκειμένου να οικοδομήσουμε εναλλακτικές λύσεις διεξόδου, με την κοινωνία μπροστά».
Ο Γιάννης Δημαράς δήλωσε εκ μέρους του Άρματος Πολιτών: «Η συγκλονιστική και ταυτόχρονα τραγικά συμβολική αυτοκτονία του συνταξιούχου στην πλατεία Συντάγματος αποτελεί ένδειξη για το πού οδήγησαν την Ελληνική Κοινωνία».
Ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Πάνος Καμμένος, δήλωσε από το βήμα της Βουλής: «Θα έπρεπε να είχαν κάνει χαρακίρι πριν από πολύ καιρό οι πολιτικοί που αποφάσισαν να βάλουν το λαό σε μια μέγγενη».
Τι έγινε ρε παιδιά; Τόση ομερτά; Γιατί τόση γενικολογία και αοριστίες; Ποιος είναι ο «πολιτικός κόσμος», έτσι γενικά και αόριστα; Είναι εκτός κόσμου τούτου; Είναι άγνωστα τα κόμματα και οι πολιτικοί που έφεραν τη χώρα και το λαό της σε αυτή την κατάσταση;
Είναι ανώνυμοι οι ένοχοι; Ούτε μια φορά, ούτε από ένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν ακούστηκε το όνομα του Γιώργου Παπανδρέου που πάλεψε τόσο πολύ για να ρίξει τη χώρα εδώ που την έριξε. Το όνομα του Γιώργου Καρατζαφέρη που ψήφισε το πρώτο Μνημόνιο.
Ούτε μια φορά, ούτε από ένα κόμμα δεν αναφέρθηκε το όνομα του Λουκά Παπαδήμου που συνεχίζει να πιέζει και να ΕΚΒΙΑΖΕΙ για να υπογραφούν τα ακόμη χειρότερα μέτρα που θα φέρουν ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση.
Ούτε μια φορά, ούτε από ένα κόμμα, δεν ακούστηκε το όνομα του Αντώνη Σαμαρά ο οποίος προσυπέγραψε το δεύτερο και μισητό μνημόνιο ενώ ψηφίζει κάθε νέο μέτρο που εξασφαλίζει την αύξηση της ανεργίας, των απολύσεων και της ύφεσης.
Τι έγινε ρε παιδιά; Τελικά δε φταίει κανείς; Αθωωθήκατε όλοι μεταξύ σας; Ο συνταξιούχος που αυτοκτόνησε στο Σύνταγμα, όσοι αυτοκτονούν καθημερινά και δεν τους μετράτε, το 20% των ανέργων, τα 439.000 ελληνόπουλα που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, έχουν όνομα κι επώνυμο.
Οι ένοχοι γι’ αυτούς τους νεκρούς, τους εξαθλιωμένους, τους μελλοντικούς αυτόχειρες, δεν έχουν όνομα κι επίθετο; Τι έγινε ρε παιδιά; Ο θάνατος δεν είναι υπονοούμενο για να μιλάτε με υπονοούμενα. Αυτή η … αόριστη «πολιτική» φταίει; Αυτήν καταδικάσατε; Αυτή είναι η ένοχη; Η πολιτική; Δεν την ψήφισε, δεν την υπερασπίστηκε, δεν την υλοποίησε κανείς;
Ένα φυσικό φαινόμενο είναι η «πολιτική που μας οδήγησε εδώ»; Μόνη της ήρθε; Σαν αστραπή; Σαν ακρίδες; Σα φυσική καταστροφή; Όλοι στο ίδιο παιχνίδι; Ένα όνομα ρε ξεφτίλες! Έτσι, στη μνήμη των νεκρών μας. Να νιώσουν μια μικρή δροσιά δικαίωσης. ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου