Ό,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο!

 του Πέτρου Παπακωνσταντίνου    Όλα δείχνουν ότι οι εκλογές της 6ης Μαΐου θα επισημοποιήσουν το τέλος του δικομματισμού και τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ με τη μορφή που γνωρίσαμε. Καθώς το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν έχει ακόμη γεννηθεί, ζούμε στην εποχή των τεράτων, όπως έγραφε στην από πολλές απόψεις ανάλογη εποχή του ο Αντόνιο Γκράμσι, δεσμώτης των προγόνων της Χρυσής Αυγής.
Αντιμέτωποι με την κοινωνική θηριωδία της τρόικα και των μνημονίων, καλοπροαίρετοι άνθρωποι, όχι κατ’ ανάγκην αριστεροί, αναρωτιούνται: Γιατί δεν μπορεί η Αριστερά να παραμερίσει ιδεολογικές εμμονές και κομματικούς εγωισμούς, να ενωθεί σε μια καινούργια ΕΔΑ ή κάτι τέτοιο και να διεκδικήσει ίσως σ’αυτές τις εκλογές, ίσως στις επόμενες που μάλλον δεν θ’ αργήσουν, την κυβερνητική εξουσία;....

Συμμεριζόμαστε αυτή την αγωνία. Ωστόσο, αν δεν θέλουμε να κοροϊδεύουμε τον κόσμο και τους εαυτούς μας, οφείλουμε να απαντήσουμε στο βασικό ερώτημα που μας θέτει η σκληρή πραγματικότητα: Ποιο δρόμο μας προτείνετε για την έξοδο από την κρίση και το μνημόνιο; Δυστυχώς, εύκολος και σύντομος δρόμος, εδώ που έχουμε φτάσει- εδώ που μας έχουν φτάσει- δεν υπάρχει. Το να περιμένει κανείς, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση του κοινωνικού πολέμου θα γίνει ξαφνικά κοινότητα ευημερίας και αλληλεγγύης αν ο Ολάντ πάρει τη θέση του Σαρκοζί και μια «αριστερή κυβέρνηση» τη θέση της κυβέρνησης Παπαδήμου, δεν απέχει πολύ από το να πιστεύει ότι οι καρχαρίες μπορεί να γίνουν χορτοφάγοι. Όσο για το ΚΚΕ, οι διακηρύξεις περί λαϊκής εξουσίας αγνώστων λοιπών στοιχείων λειτουργούν μόνο ως υπεραριστερό περιτύλιγμα μιας συντηρητικής λογικής, που αναγορεύει σε κύριο εχθρό τις άλλες αριστερές δυνάμεις και παραπέμπει τις λύσεις που αγωνιωδώς αναζητεί ο λαός στη Δευτέρα Παρουσία.
Αρκετά έγκαιρα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρουσίασε μια συνεκτική, προγραμματική πρόταση για την αντιμετώπιση της κρίσης με βάση τους άξονες: Στάση πληρωμών, έξοδος από το ευρώ, εθνικοποίηση των τραπεζών, αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου. Αυτό που τότε ακουγόταν ως αριστερίστικη γραφικότητα, σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς ευρύτερων δυνάμεων, στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Είναι ένας δρόμος δύσκολος, γεμάτος μεγάλες συγκρούσεις και αβεβαιότητες. Όπως λέει όμως και το τραγούδι, «ό,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο». Την εύκολη επιτυχία της ΕΔΑ, το 1958, διαδέχθηκαν η χούντα η διχοτόμηση του ’68. Ο Συνασπισμός Φλωράκη- Κύρκου του ’89 έδωσε τη θέση του στην κυβέρνηση Τζαννετάκη και τη διάσπαση του ΚΚΕ. Ο σημερινός κατακερματισμός μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα, πιο στέρεη αυτή τη φορά ενότητα, μόνο αν βρούμε επαναστατικές απαντήσεις στα καινούργια προβλήματα. Όπως ο Οδυσσέας του Ομηρικού μύθου, η σύγχρονη Αριστερά μπορεί να επιστρέψει δυναμικά στη σκηνή, αλλά μόνο με άλλα ρούχα κι άλλη φωνή- ίσως με τη φωνή του Γαλλικού Μάη, που μας καλούσε να γίνουμε επιτέλους ρεαλιστές, διεκδικώντας το αδύνατο!

*Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου είναι δημοσιογράφος, υποψήφιος βουλευτής της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α στη Β’ Αθήνας