Από τον μονόλογο της Ιφιγένειας
καθώς ανέβαινε ήρεμη την Πατησίων
πρόλαβα ν’ ακούσω:
"η απόσταση που χωρίζει την αριστερή κλείδα
από τις υποσχέσεις σου
μισή ώρα δρόμος με τα πόδια είναι
και όμως μου φαίνεται αιώνας"
νοερά της απαντώ
πως οι κλειδώσεις μας ποτέ δεν θα πονέσουν
που βαθιά ως το μεδούλι θα φτάσει
κι από εκεί ως τον αστερισμό του Ωρίωνα
που σαν ανατέλλει στον ορίζοντα
τα σταφύλια για συγκομιδή έτοιμα είναι
ενώ στον ουρανό καθώς μεσουρανεί
σημάδι είναι καθαρό πως ο χειμώνας ακόμα εδώ
ως κυνηγός ως εραστής κι ως σπουδαίος ξιφομάχος
ως γίγαντας τεράστιος και κόκκινος
που φορά το ξίφος του τον ταύρο να παλέψει
στη γωνία Πατησίων και Αυλίδος
την ιέρεια της Άρτεμης στη σκυθική Ταυρίδα
την περίλυπη εν θυσία Ιφιγένεια
στη νύχτα της επιστροφής, την χάνω˙
στη μυστική μοναξιά των Ατρειδών
τις λέξεις της ψυχής της αφουγκράζομαι:
"μονογαμικά είναι τα ζώα
που στη ζωή τους όλη τον ένα
τον μοναδικό τον σύντροφό τους ηδονίζονται
όπως οι κύκνοι αγαπούν ή όπως οι αλεπούδες
ανάμεσα στους βράχους και τη θάλασσα
ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι
ανάμεσα σ’ ένα μονοπάτι κι ένα γκρεμό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου